Είχε προηγηθεί συζήτηση που αναφερόταν στους επίορκους αστυνομικούς.
Χειμαρρώδης η κατακραυγή. Παρέσυρε όλους τους ”μπάτσους” (μ΄αυτό το χαρακτηρισμό τούς ανέφερε ένας νεαρός, που έτυχε να είναι στην παρέα ).
Εντύπωση έκανε το μένος και η εκδικητικότητα, που έβλεπα στο πρόσωπό του να νιώθουν οι νέοι για τους αστυνομικούς.
Δαιμονική αντίδραση σ΄ό,τι τους θυμίζει έννομη τάξη. Κράτος.
Φαντάζομαι ή έτσι γαλουχήθηκαν από ανάλογη ιδεολογία των γονιών τους — πολύ δικαιολογημένα οι άνθρωποι, αν δεινοπάθησαν από βασανιστήρια στη Γυάρο ή όπου αλλού — ή τα ίδια είχαν τραυματικές εμπειρίες από το σπίτι ή το σχολείο κι έβγαζαν έτσι τα απωθημένα τους ή ” έτσι γούσταραν”.., γιατί αυτό είναι το πνεύμα της εποχής …να τα βάζεις με τους ” μπάτσους”.

Οι μεγάλοι ελεεινολογούσαν τη χώρα κι όλοι συμφωνούσαν ότι η διάβρωση, που έχει υποστεί και το σώμα της αστυνομίας, δείχνει την παρακμή του κράτους,

Η διαφθορά συνίσταται στα ναρκωτικά που έχουν διεισδύσει στο εσωτερικό της, στην επί πληρωμή μεταφορά λαθρομεταναστών, στην παραβίαση των νόμων πρώτα από τους ίδιους τους αστυνομικούς,στη συνεργασία τους με ανθρώπους της νύχτας, στην αδιαφορία για τα καθήκοντά τους.

Εδώ αναφέρθηκε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό.
Κάποιος βρήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας σημαδεμένο το όνομά του ( είχε γίνει σάλος τότε για τέτοιες προσημειώσεις από επιτήδειους, που τους διευκόλυναν σε προγραμματισμένες διαρρήξεις ).
Παίρνει τηλέφωνο στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα και ο αστυνομικός, που σήκωσε το τηλέφωνο, του απαντάει απαθέστατα : κάνε μήνυση κατά αγνώστου.

Άλλες φορές — δεν ξέρουμε πόσο μεμονωμένα περιστατικά είναι — τους ακούσαμε να βλαστημούν τα θεία, να αισχρολογούν, να παρενοχλούν.

Τελευταία να συνεργάζονται με τη Χρυσή Αυγή.

Έτσι έκλεισε η συζήτηση με το : δεν πάει άλλο…δεν μπορεί να επιβληθεί μ΄αυτό τον τρόπο η τάξη. Να εφαρμοστούν οι νόμοι. Να σταθεί η δημοκρατία. Να ζήσουμε ως έννομο κράτος.

Βέβαια παρόλο που έχει αμαυρωθεί τόσο η προς τα έξω εικόνα της αστυνομίας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπάρχει, αν όχι η μεγαλύτερη, πάντως μεγάλη μερίδα αστυνομικών, που μένουν πιστοί στον όρκο τους και με ευσυνειδησία επιτελούν το καθήκον τους.
Χάρη σ΄αυτούς κοιμόμαστε ακόμα ήρεμοι τα βράδια κι έχουμε ησυχία τη μέρα.

Στη χώρα μας η εντύπωση, οι κρίσεις και τα σχόλια για τους αστυνομικούς ανέκαθεν ήταν αρνητικά.
Σ΄αυτό συμβάλλουν και τα Μ.Μ.Ε το οποία για λόγους εντυπωσιασμού καλλιεργούν και επαυξάνουν την κατακραυγή του κόσμου σε βάρος τους.

Ένα επικριτικό σχόλιο, που ακούγεται και μας συμπαρασύρει όλους, είναι ότι οι αστυνομικοί αποφεύγουν τον κίνδυνο. Δε ρισκάρουν τη ζωή τους, για να μας φυλάξουν από διαρρήξεις, κλέφτες, αλλοδαπούς, ναρκομανείς,δολοφόνους.

Σπάνια να τους υπερασπιστούμε και να τους δικαιολογήσουμε κι όταν ακόμα το δίκιο τους φωνάζει.
Ή τους δικαιώσαμε και καμιά φορά;
Αυτό βέβαια γεννάει κι ορισμένους προβληματισμούς.

Ποιος από μας τους άλλους ρισκάρει τόσο τη ζωή του ή απλώς ρισκάρει όσο ένας αστυνομικός.
Είναι καθήκον του θα πει κάποιος.
Εμείς όλοι, που συνεχώς τον βρίζουμε και τον υποβιβάζουμε στις συνειδήσεις αυτών που παρακολουθούν τις ειδήσεις και διάφορες άλλες εκπομπές, πόσο σωστοί είμαστε στο καθήκον μας;

Ύστερα ξέρουμε τι σημαίνει καθήκον για τον αστυνομικό;
Να ριχτεί σε κίνδυνο, όπου είναι πιο πιθανό να συναντήσει το θάνατο παρά να τη γλιτώσει.
Κι εμείς ούτε την ηθική ικανοποίηση με έναν έπαινο κι ένα θετικό σχόλιο δεν του δίνουμε, για να υποστηρίξει την αυτοθυσία του.

Πόσο άδικη και επιπόλαιη είναι η κρίση της κοινωνίας πολλές φορές, ώστε να υψώνει και να προσκυνάει απατεώνες και κλέφτες και να ανεβάζει στο σταυρό αυτούς, που ήδη είχαν σταυρωμένη ζωή!

Εσύ κι εγώ, που τον κρίνουμε και που δεν τολμούμε να λέμε την αλήθεια και πουλούμε τη συνείδησή μας για παχυλό μισθό, χαντακώνουμε ή σ΄ένα τσουβάλι βάζουμε όλους τους αστυνομικούς και τους ρίχνουμε στον κάλαθο των αχρήστων;

Ξεχνούμε ότι και ο μπάτσος είναι και σύζυγος και πατέρας και γιος;
Και με τι αντάλλαγμα να τα θυσιάσει;
Για το μισθό που παίρνει είναι αστείο και να το συζητάμε, αφού ούτε με δισεκατομμύρια δεν εξαγοράζεται η ζωή του κάθε ανθρώπου.
Πότε έγινε συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για τη ζωή αστυνομικού που σκοτώθηκε ή έχασε την υγεία του πάνω στο καθήκον;
Είναι όμως απειράριθμες οι φορές που τρίζουμε τα δόντια σε βάρος του και απειλούμε και απαιτούμε, αν είναι δυνατόν, να τον λιντσάρουμε, επειδή έγινε αιτία, όχι οικειοθελώς, να χαθεί κάποιος άλλος, που ίσως ήταν και ο υπεύθυνος για τη συμπλοκή.

Να ρισκάρει τη ζωή του…Με ποιο αντάλλαγμα…με ποια χαρά…
Με το να τον αφήνουμε αδικαίωτο κι όταν ακόμα είναι θύμα; και εκθειάζοντας όλους τους άλλους ή κάνοντας μια απλή αναφορά σ΄αυτόν;
Γιατί δεν τα βάζουμε μ΄αυτούς, που τους καίνε τα αυτοκίνητα, τους σημαδεύουν, τους αφοπλίζουν;
Ή κι αν τα βάζουμε, γιατί τα σχόλιά μας μοιάζουν να χα’ι’δολογούν το δράστη, ενώ τον αστυνομικό να τον πυροβολούν;

Απαιτούμε να έχει αυταπάρνηση.., λέξη που είναι διαγραμμένη απ΄το ελληνικό λεξιλόγιο εδώ και πολύ καιρό.
Κάποτε μεγαλούργησε η φυλή μας χάρη σ΄αυτό το φρόνημα της θυσίας. Πίστευε όμως ότι το να θυσιάζεται κανείς για κάτι μεγάλο και υψηλό τού το αναγνώριζαν αυτοί για τους οποίους θυσιαζόταν κι ο Θεός το δεχόταν και του χρωστούσε ανταμοιβή.

Όταν όμως, εσύ πατρίδα μου, κι εμείς η κοινωνία, του σβήνουμε απ΄τη συνείδησή το όνομα του Θεού, του γκρεμίζουμε όνειρα και οραματισμούς, που γεννούν ηρωικές και όμορφες αποφάσεις, όταν περιορίζουμε τους ορίζοντές του σε μια υλιστική ζωή, όπου τυχερός είναι όποιος καλοπερνάει με φαγοπότι, διασκέδαση, λίγη δουλειά και πολύ ανάπαυση, πού να στηριχτεί αυτός ο άνθρωπος, για να διακινδυνεύσει τη ζωή του και να υπερασπιστεί εσένα κι εμένα, που θέλουμε να καθόμαστε αμέριμνοι στην πολυθρόνα μας;

Ξέφτισαν τα πάντα. Και μαζί και οι ”μπάτσοι”.

Εμείς τους οδηγήσαμε και στη Χρυσή Αυγή.

Από το ένα μέρος ανελέητο κατηγορητήριο. Από το άλλο τους στέλναμε στις λυκοφωλιές με δεμένα τα χέρια.
Πώς να υπερασπιστούν το δαρμένο, πώς να απομακρύνουν το δολοφόνο, πώς να εκφοβίσουν το διαρρήκτη;

Δεν λέμε να σκοτώσει, αλλά να είναι αντιστήριγμά του ο νόμος. Να νιώθει ότι βγαίνει στην πάλη με το κακό δυναμικός.Ότι μπορεί να επιβάλει την τάξη και συγχρόνως να αυτοπροστατευθεί. Όχι να στέκεται σαν άοπλος παρατηρητής, περιμένοντας τη σφαίρα ή την επίθεση των αναρχικών, των δολοφόνων, ενώ φλέγεται κιόλας να βοηθήσει και να διαλύσει το συμβάν.
Γιατί κάπως έτσι βλέπουμε να έχει καταντήσει ο αστυνομικός, λίγο κοντά στο ”σφάξε με, αγά μ΄ν΄αγιάσω”.

Και γι΄αυτό ένιωσε ανακούφιση ο αστυνομικός, όταν είδε το χρυσαυγίτη να παίρνει το νόμο στα χέρια του. Να τρομοκρατεί και να συμμαζεύει το κακό. Φαινομενικά βέβαια τελικά.
Τι κρίμα…αποδείχτηκαν κι αυτοί εγκληματική οργάνωση.

Εμείς πιστεύουμε ακόμα στους αστυνομικούς μας. Κι ότι οφείλουμε σεβασμό σ΄αυτούς για τη ριψοκίνδυνη αποστολή τους.
Να συνεργαστούμε μαζί τους. Όχι κάτω τα χέρια τους από τους ανταρσίες. Δε γίνεται.
Όχι άλλες μπάτσες στους ”μπάτσους”μας, στους οποίους τα κράτη οφείλουν την εύρυθμη λειτουργία τους. Την ευστάθειά τους οι οργανωμένες πολιτείες.

Κι ας τους εμπνέει η πατρίδα μας με τους θεσμούς της ιδανικά. Αξίες, που κάνουν όλους μας να βλέπουμε πέρα από τους γήινους ορίζοντες.
Και προ παντός να ατενίζουν στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Κύριό μας, για να Τον έχουν παράδειγμα, αφού μοναδικά Αυτός διέγραψε τη ζωή Του και την πρόσφερε ως λύτρο για να ζήσει αιώνια ο άνθρωπος.

Κάθε θυσία όμως φέρνει και την αντίστοιχη ανάσταση.
Ο Χριστός αναστήθηκε.
Η πατρίδα μας διατηρήθηκε στους αιώνες αναστημένη χάρη στις θυσίες των παιδιών της.
Κι ό,τι θυσιάζει ο άνθρωπος του το κρατάει ο Θεός και του το επιστρέφει με αιώνια αξία.

Αυτή η πίστη ας ευχόμαστε να εμπνέει και τους ”μπάτσους” μας κι ας σταματήσουμε να τους αποκαρδιώνουμε και να τους αποδυναμώνουμε έτσι και ψυχικά.
Μας χρειάζονται στο πλευρό για το δύσκολο χρέος τους.
Ας τους σταθούμε.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός