Του Φώτη Σιούμπουρα

Κοινωνία, πολιτικός κόσμος και  Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας,  παρασυρμένοι όλοι στη δίνη της επικοινωνιακής παθογένειας που θεωρεί την προφυλάκιση ενοχή και τη μη προφυλάκιση αθώωση, « πέσαμε από τα σύννεφα» το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης μόλις πληροφορηθήκαμε ότι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, που κατηγορούνται για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, δεν προφυλακίστηκαν. Όπως και πάλι είχαμε πέσει  ξαφνικά από τα σύννεφα , όταν δηλώναμε άγνοια για την «εγκληματική δραστηριότητα» ενός νεοναζιστικού μορφώματος, που το είχαμε στείλει με την ψήφο μας στη Βουλή.  Δεν…ξέραμε, δεν είχαμε δει, δεν είχαμε ακούσει τίποτε μέχρι τότε.  Ναι, η απόφαση να μην κριθούν προφυλακιστέοι οι τρείς βουλευτές της Χρυσής Αυγής και η μη σύλληψή τους  «επ αυτοφώρω» , για προκλήσεις και βιαιοπραγία σε βάρος  εκπροσώπων του τύπου λίγα λεπτά μετά την μη προφυλάκισή τους,  μπορεί να δημιουργεί προβληματισμούς και ερωτηματικά,  αλλά  δεν πρέπει να μας κάνει να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Πρώτα από όλα προφυλακίστηκε ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής  με την βαρύτατη μάλιστα κατηγορία του επικεφαλής εγκληματικής  οργάνωσης. Μετά η μη προφυλάκιση δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση αθώωση. Οι τρεις βουλευτές εξακολουθούν να κατηγορούνται για βαρύτατα αδικήματα, τα οποία θα κριθούν με βάση τις διαδικασίες που προβλέπονται από τους νόμους και το Σύνταγμα. Οι όποιοι συγκυριακοί όμως  πανηγυρισμοί τους δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χαλαρώσουν ή να ακυρώσουν τη μάχη που γίνεται παράλληλα με την έρευνα της δικαιοσύνης για την πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική και ηθική απομόνωσή τους. Η δημοκρατία έχει ευτυχώς και τα μέσα και τους τρόπους να κερδίσει τη μάχη, με όλα τα νόμιμα μέσα, από τους επίδοξους υπονομευτές της.  Αλλά χρειάζεται προσοχή και σοβαρότητα.  Η  Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με όρους δημοσκοπήσεων, ούτε με μια απλή αυστηροποίηση των νόμων. Αν θέλουμε το κακό να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του ας αναλύσουμε πρώτα γιατί  μέσα σε τέσσερα χρόνια μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας επέλεξαν να ψηφίσουν  το αποκαλούμενο και νεοναζιστικό μόρφωμα. Η οικονομική κρίση, λένε οι περισσότεροι. Άνθρωποι που τα έχασαν ή φοβούνται πως θα τα χάσουν όλα επέλεξαν τη Χρυσή Αυγή για να «τιμωρήσουν» το σύστημα . Η λαθρομετανάστευση και η εγκληματικότητα, εξηγούν κάποιοι άλλοι. Ναι, η λαθρομετανάστευση  και η  εγκληματικότητα, ιδιαίτερα σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας, δημιουργούν εφιαλτικές καταστάσεις, αλλά η ΧΑ αύξησε τα ποσοστά της σ’ ολόκληρη τη χώρα. Ακόμα και σε περιοχές που τα φαινόμενα αυτά δεν είναι τόσο οξυμένα. Η διαφθορά και η αποτυχία του πολιτικού συστήματος προβάλλεται επίσης. Ναι στις περισσότερες μετρήσεις απασχολούν τους πολίτες, όμως  τη διαφθορά και την αποτυχία του πολιτικού συστήματος τη στηλιτεύει σχεδόν καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτοί οι ψηφοφόροι δεν αναζήτησαν  καταφύγιο εκεί;

Ναι, τα προαναφερθέντα, επιδρώντας σωρευτικά, λείαναν το έδαφος  και διευκόλυναν την άνοδο της  Χρυσής Αυγής.. Όμως δεν αποτελούν τις ισχυρές γενεσιουργές αιτίες που αιτιολογούν την άνοδο της . Ο σοβαρότερος λόγος που διευκόλυνε την άνοδο  είναι η ανεκτικότητα της κοινωνίας μας  προς την παραβατικότητα και την ανομία:

Εδώ και χρόνια γενεές ολόκληρες γαλουχήθηκαν με το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», με το «μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι», με καταλήψεις και βανδαλισμούς δημοσίων κτιρίων. Η κοινωνία συμφιλιώθηκε με τους «μπαχαλάκηδες» και τους γνωστούς-άγνωστους «κουκουλοφόρους», που κατέστρεφαν περιουσίες ιδιωτών. Σχεδόν αποδεχθήκαμε να διακρίνουμε τη βία σε «καλή» και «κακή» ή  σε «παραδεκτή» και «απαράδεκτη».  Όταν παρατηρούσαμε αμέτοχοι  να «κτίζονται» καθηγητές, να λιθοβολούνται αστυνομικά τμήματα από μαθητές, να δέρνονται δημοσίως  βουλευτές και συνδικαλιστές, να γιαουρτώνονται  αρχηγοί κομμάτων, να «πολιορκούνται» υπουργοί,  να προπηλακίζονται συνταξιούχοι από τα όργανα της Πολιτείας, τι …εκκολάπταμε. Λαγούς  προετοιμάζαμε.  Αλλά και όταν φωνάζεις  «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», δεν ρίχνεις νερό στο μύλο των ορδών του Μιχαλολιάκου; Όταν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, που έχει τη δεδηλωμένη στη Βουλή, αποκλήθηκε κατά καιρούς και σε διάφορες περιστάσεις σαν «χούντα», δεν ήταν υπονόμευση της δημοκρατίας; Όταν πολιτικά κόμματα αρνούνται την  εφαρμογή νόμων που ψηφίζει η Βουλή, τι μήνυμα στέλνουν  στην κοινωνία; Όταν  δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί αντίπαλοι χαρακτηρίζονται, με περισσή ευκολία,  «προδότες», «πουλημένοι», «όργανα ξένων δυνάμεων» και «εχθροί της δημοκρατίας» τι υπευθυνότητα διδάσκουμε;

Αλλά και πριν από τα «τάγματα εφόδου» του Μιχαλολιάκου προϋπήρξαν ή όχι οι οργανωμένοι στρατοί των οπαδικών συνδέσμων ; Είχαμε φόνο φιλάθλου  καταμεσής του δρόμου πριν από μερικά χρόνια; Χαροπαλεύει νεαρός οπαδός τραυματισμένος βαριά  σε επεισόδια στο Μεσολόγγι;  Τι κάναμε  με τους «συνδέσμους» αυτούς;

Και πριν από του δολοφονία του Π. Φύσσα υπήρξαν οι δολοφονίες στο κτίριο της Μαρφίν.  (Βεβαίως δεν αποδείχθηκε ότι έγιναν από οπαδούς κόμματος ή από «εγκληματική οργάνωση», αλλά οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι).  Ουδείς  λοιπόν είναι άμοιρος ευθυνών.  Τώρα η κυβέρνηση  θαρραλέα έκανε το μεγάλο βήμα. Είναι μικροψυχία  τούτες τις ώρες να την κατηγορούμε για καθυστέρηση, …ανοργανωσιά και …πολιτική εκμετάλλευση. Ενωμένοι όλοι μαζί ας δώσουμε τη μάχη  για την επικράτηση  των ιδεών. Για τη δημοκρατία που μπορεί να είναι ισχυρή , αλλά βρίσκεται , ας το συνειδητοποιήσουμε,  σε κίνδυνο.