Στην παραλιακή  ένα «μαγαζί» είναι στολισμένο με πορτραίτα ηρώων. Όταν λέω «μαγαζί» εννοώ κάτι ανάμεσα σε μπουζούκια και «μουσικό θέατρο», με σκαμπό αντί για καρέκλες. Τίμιο μαγαζί, φτηνό. Τη μια μπορεί να παίζει ο Ψαραντώνης και την άλλη η Πίτσα Παπαδοπούλου. Μπαίνεις λοιπόν και μπροστά σου ξετυλίγεται η ιστορία της Ελλάδας. Αλέκος Παναγούλης, Νίκος Καζαντζάκης. Ανάμεσά τους και άλλος ένας «ήρωας» που προς στιγμή δεν σου θυμίζει τίποτα. Πλησιάζεις και διαβάζεις: Σωκράτης Γκιόλιας, ο δημοσιογράφος που δημιούργησε το troktiko. Στον απέναντι τοίχο σε κοιτούν ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης. Πιο πίσω Καζαντζίδης, Σεφέρης, Μακάριος, Κολοκοτρώνης και ξανά ο Σωκράτης Γκιόλιας.

Το άρθρο θα μπορούσε να τελειώνει εδώ, αλλά θέλω να συνεχίσω γιατί το μπέρδεμα δεν αφορά μόνο την «παραλιακή» αλλά αφορά και τα Εξάρχεια. Τα αλώνια και τα σαλόνια, την Αυγή και τη Δύση, την Αριστερά και τη Δεξιά.

Στα «παράθυρα» ένας υπάλληλος του Καποδιστριακού με τρεμάμενη φωνή (αλλά Παπαχρήστου, εκφωνητή) αναρωτιέται γιατί η χούντα ήθελε κλειστά τα πανεπιστήμια. (Ρητορικό το ερώτημα, μην απαντήσετε). «Και γιατί τώρα που ανεβαίνει ξανά το αγωνιστικό φρόνημα του λαού οι κυβερνώντες θέλουν ξανά κλειστά τα πανεπιστήμια». «Δηλαδή θα τα ανοίξετε;» ρωτάει περιχαρής ο δημοσιογράφος νομίζοντας ότι θα έχει πρώτος τη μεγάλη είδηση. «Όχι! Γιατί εμείς δεν θέλουμε να υπηρετήσουμε καμία χούντα». Τσιμπιέμαι, αλλά άκρη δεν βγάζω.

Πριν κάποιους μήνες μια από τις πιο διάσημες εφημερίδες του «χώρου» θέλησε να υπερασπιστεί τους τσιγγάνους. «Τσιγκάνους» τους ανέφερε, αλλά δεν ήταν το σημαντικότερο λάθος. «Η φυλή μου δεν γέννησε ποτέ κανένα πούστη»! Έτσι ξεκινούσε το κομμάτι της «κοκκινόμαυρης» εφημερίδας!  Ήταν η κραυγή ενός «τσιγκάνου» που «είχε το κουράγιο να απαντήσει στο ρατσιστικό υβρεολόγιο»… Η ωμή ομοφοβία του «τσιγκάνου», όχι μόνο δεν έγινε αντιληπτή από τους «αντικαπιταλιστές – αντιρατσιστές – αντιφασίστες – αντιεξουσιαστές» αλλά προβαλλόταν ως αντιστασιακός λόγος μαζί με άλλες στοχαστικές φράσεις του «τσιγκάνου» που τύγχανε και πρόεδρος αθλητικού συλλόγου.  «Τι μας έκανε, βρε, η Γερμανία και τσακωνόμαστε μεταξύ μας». Έλα ντε! Τι έφταιξε και «αδελφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά-κουβάρια» (που λέει το αρχαίο ρητό αλλά και ο «τσιγκάνος» φαντάζομαι).

Τι έφταιξε και «αριστεροί» γραφιάδες ζητούν λογοκρισία και δεξιοί «τουιτάδες» εμφανίζονται ως μετενσαρκώσεις του Ρήγα Φεραίου; Γιατί η Ζωή στον στύλο είναι σεξισμός και ο Βενιζέλος με ζαρτιέρες δεν είναι; Είναι η Θεοδώρα Τζάκρη η νέα Ρόζα Λούξεμπουργκ και αν ναι η Ραχήλ Μακρή ποια είναι; Η Ουλρίκε Μάινχοφ; Όταν ένας βουλευτής ψηφίζει όλα τα μνημόνια και μετά δηλώνει ότι θα συμβάλλει με «όλες τις δυνάμεις του στην ανασύσταση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης, η οποία τώρα εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ», αυτό σημαίνει ότι αν μετανοήσουμε θα πάμε όλοι στον παράδεισο; Το χάρισμα των αγίων Συγχωρητηρίων το οποίο ο Θεός (!) παραχώρησε στην εκκλησία το αποκτά εφεξής και η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση; Είναι η αποστασία το ανώτερο στάδιο του σοσιαλισμού ή ο σοσιαλισμός είναι το ανώτερο στάδιο της αποστασίας; Όταν ο (απολυθείς από τον Ριζοσπάστη) Μπογιόπουλος αναφωνούσε «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» σε ποιον ηλίθιο απευθυνόταν; Και αν τα κόμματα είναι σαν τις βασιλικές αυλές όπως λέει η «Αυγή» και ο Τατσόπουλος είναι ο γελωτοποιός του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Άδωνις είναι ο γελωτοποιός της ΝΔ και ο Πάγκαλος του ΠΑΣΟΚ, τότε ποιοι είναι οι αυλοκόλακές της Κουμουνδούρου;

Και, τέλος, ο Πελεγρίνης σε ποιους κάνει πλάκα όταν τη μέρα του Πολυτεχνείου, με κλειστό το Πανεπιστήμιο «του», αρθρογραφεί για την «Αισθητική απόλαυση», επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ντιντερό «χρειάζομαι ξεκάθαρη κι απρόσκοπτη χαρά»;

Σταύρος Θεοδωράκης

protagon.gr