Τι μέρα και τούτη!.. Σύγχυση στην ψυχή των δύο μαθητών που πορεύονται προς τους Εμμαούς, ταραχή στα Ιεροσόλυμα.

Για πολλούς, οι μαθητές εκείνου του πλάνου Ιησού έκλεψαν το σώμα Του και διέδωσαν παντού ότι αναστήθηκε.

Βρόχος για τους Γραμματείς και Φαρισαίους! Έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να ξεμπλέξουν μ’ αυτόν το Ναζωραίο, μα δεν τα κατάφεραν. Και τώρα η φήμη ότι αναστήθηκε αρχίζει να τους ερεθίζει περισσότερο.

Οι μαθητές εξάλλου, φοβισμένοι, άκουσαν από μερικές γυναίκες, που πήγαν πρωί πρωί στον τάφο, ότι δε βρήκαν το σώμα Του.

Τους είπαν μάλιστα ότι είδαν και οπτασία αγγέλων που τις πληροφόρησαν ότι ο Ιησούς ζει.

Και οι ίδιοι οι μαθητές βρήκαν κενό τον τάφο, όταν πήγαν.

Οι δύο τώρα, ο Κλεόπας κι ο άλλος, ίσως ο Λουκάς, απογοητευμένοι και λυπημένοι, αλλά και δύσπιστοι σ’ όσα άκουσαν, βαδίζουν σκυθρωποί. Το ανοιξιάτικο ειδυλλιακό δειλινό κι αυτοί αποτελούν τόση αντίθεση μέσα στην όμορφη φύση της Ιουδαίας.

Είχαν γνωρίσει τον Ιησού ως προφήτη, δυνατό στα έργα και τα λόγια ενώπιον του Θεού και του λαού, αλλά οι αρχιερείς και οι άρχοντες τον παρέδωσαν σε θάνατο και μάλιστα σταυρικό.

Και τι κρίμα! Είχαν πιστέψει ότι αυτός θα τους έσωζε από τη σκλαβιά των Ρωμαίων.

Αχ και να μπορούσε κάποιος να τους διαλύσει τη συννεφιά!

Πόσες φορές αλήθεια διανύουμε κι εμείς τέτοιες πορείες στη ζωή μας, που τίποτε δε μας παρηγορεί… Κανείς άνθρωπος, κανένας λόγος. Και τότε αναζητούμε μέσα μας βαθιά κάποιον μοναδικό, τον Μοναδικό, που μπορεί ν’ αλλάξει το φρόνημά μας, τη διάθεσή μας.

Μ’ αυτή την αναζήτηση και οι δύο μαθητές προχωρούν μελαγχολικοί και συζητούν για τα συμβάντα κατευθυνόμενοι προς το χωριό Εμμαούς, που απέχει 60 στάδια από τα Ιεροσόλυμα, οπότε τους πλησιάζει κάποιος και γίνεται συνοδοιπόρος τους.

Ήταν Εκείνος για τον οποίο αμφέβαλλαν. Μα δεν Τον αναγνώρισαν. “Εμποδίζονταν τα μάτια τους, για να μην Τον γνωρίσουν”.

Στην επηρμένη απιστία ο Θεός δεν εμφανίζεται, εκτός αν είναι καλοπροαίρετη σαν του Θωμά. Στην καλή δυσπιστία εμφανίζεται με τρόπο που να ωριμάζει και να ενισχύει πρώτα την πίστη του ανθρώπου, ώστε να είναι ικανός να Τον αναγνωρίσει.

Τι κάνει λοιπόν; Υποκρίνεται πως δεν ξέρει τι τους απασχολεί και πιάνει κουβέντα μαζί τους. Αυτοί τον ελέγχουν με αποτομία: “Εσύ είσαι ο μόνος που μένεις στα Ιεροσόλυμα και δεν ξέρεις τι συνέβη;” “Τι;” Και μαθαίνει τάχα το πρόβλημά τους.

Τότε τους λέει: “Ανόητοι και με δυσκίνητη καρδιά στο να πιστεύετε σ’ όσα είπαν οι προφήτες”.

Κι άρχισε από το Μωυσή να τους αναλύει και να τους εξηγεί τις προφητείες της Γραφής που αναφέρουν όσα θα Του συνέβαιναν.

Να λοιπόν. Όταν νιώθουμε η πίστη μας να κλονίζεται και να σείεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, όταν θέλουμε να δούμε το Χριστό, για να πιστέψουμε, ας Τον ζητούμε στα γραμμένα από άγιους ανθρώπους που βρήκαν το Θεό στη ζωή τους και κατέγραψαν και για μας πολλά ωφέλιμα.

Αλλά όταν κάποτε και οι Ιουδαίοι ζητούσαν θαύματα, για να πιστέψουν, ο Χριστός τους υποσχέθηκε το θαύμα του Σταυρού και της Αναστάσεως, που τα προϊδεάζει το πάθημα του Ιωνά.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι θέμα μόνο του νου, αλλά και της καρδιάς. Όταν η καρδιά δεν είναι ταπεινή και δε βρίσκει ανάπαυση στο Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, τα θαύματα δύσκολα πείθουν.

Πριν σταυρωθεί και αναστηθεί ο Χριστός, είχε κάνει πολλά θαύματα. Κι όμως δεν έγινε πιστευτός.

Αν στις Γραφές και με προσωπική εμπειρία δε νιώσουμε την έλξη του Σταυρού, και χίλια θαύματα να γίνουν, δε θα πιστέψουμε, όπως οι Εβραίοι. Θα δώσουμε στο θαύμα διάφορες ερμηνείες και θα διαγράψουμε το Χριστό απ’ τη ζωή μας.

Το θαύμα δημιουργεί έναν προσωρινό θαυμασμό για κάτι το οποίο γρήγορα συνηθίζουμε.

Στη μελέτη της Αγίας Γραφής, του αιώνιου λόγου του Θεού, συναντούμε σίγουρα το Χριστό και μάλιστα όπως μας παραδίνει η Εκκλησία μας όλα τα σχετικά με Αυτόν.

Πολλοί όμως, όπως οι Προτεστάντες και άλλοι αιρετικοί, θέλησαν να ερμηνεύσουν τη Γραφή μόνοι τους και την παρερμήνευσαν.

“Διερμήνευεν αυτοίς”, λοιπόν, ο Κύριος “εν πάσαις ταις Γραφαίς τα περί εαυτού”, ώσπου πλησίασαν στην κωμόπολη που πήγαιναν κι Αυτός προσποιούνταν ότι θα βάδιζε παραπέρα.

Ήταν όμως τόσο όμορφη αυτή η συνοδοιπορία, ένιωσαν τόσο ανάλαφροι μαζί Του κι αισθάνθηκαν την καρδιά τους τόσο να κατακαίεται από μια ιερή φωτιά, ώστε δεν κατάλαβαν πότε έφτασαν στο σταυροδρόμι. Τους είχε διαλύσει κάθε μελαγχολική διάθεση. Γι’ αυτό και δε θέλουν να Τον αφήσουν να φύγει. Όχι. Άλλωστε άρχισε να νυχτώνει. Τον παρακαλούν γι’ αυτό και επιμένουν: “Μείνον μεθ’ ημών”, μείνε μαζί μας.

Τι ανεπανάληπτες ώρες, όταν η καρδιά δονείται από θεία σκιρτήματα, όταν διαλύεται η δυσπιστία σιγά σιγά και μέσα μας ανατέλλει το αιώνιο, ανέσπερο φως, ο Χριστός!

Μείνε μαζί μας, Του ζητούν, όπως κι εμείς σε ώρες μοναξιάς και δοκιμασιών.

Κι Εκείνος δεν αρνιέται. Και να: “εισήλθε του μείναι συν αυτοίς”. Πήγε μαζί τους.

Κουρασμένοι, πεινασμένοι καθώς ήταν, έστρωσαν το τραπέζι. Κι ο Ιησούς πήρε το ψωμί, το ευλογησε, το έκοψε και τους το έδωσε.

Έτσι είχε κάνει και το βράδυ της Μ. Πέμπτης, όταν τους παρέδωσε το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας.

Τότε κατάλαβαν ποιος ήταν. “Ανοίχτηκαν τα μάτια τους και Τον αναγνώρισαν”. Ήταν Εκείνος. Μα δεν πρόλαβαν. Έγινε άφαντος.

Να στο εξής πού θα Τον βλέπουν, πού θα Τον βρίσκουμε. Στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Εκεί ενωνόμαστε μαζί Του και ανοίγουν τα μάτια της ψυχής.

Μακάρι να πιστεύαμε σ’ αυτό το μυστήριο και να ξέραμε ποιος βαθύς σύνδεσμος ιερουργείται ανάμεσα σ’ εμάς και στο Χριστό, ποια αιώνια συνάντηση, αλλά και ποια αιώνια καταδίκη, αν προσερχόμαστε ανάξια.

Και οι μαθητές; “Αναστάντες αυτή τη ώρα υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ… και εξηγούντο” στους έντεκα αποστόλους “ως εγνώσθη αυτοίς εν τη κλάσει του άρτου”.

Η χαρά είναι το αποκορύφωμα της συνοδοιπορίας τους προς τους Εμμαούς με τον Κύριο.

Αυτή η χαρά που γεννά η εμπειρία της Αναστάσεως του Θεανθρώπου δεν μπορεί να παραβληθεί με καμιά άλλη. Είναι αυτή που υποσχέθηκε στους μαθητές Του λίγο πριν τη Σταύρωσή Του: “Πάλι θα σας δω και θα χαρεί η καρδιά σας και τη χαρά σας αυτή κανείς δε σας την παίρνει”.

Μακάρι κι εμείς ν’ αξιωθούμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού στις γεμάτες αμφιβολία και απόγνωση ώρες της ζωής μας, να Τον αναγνωρίσουμε και γεμάτοι χαρά να συμμεριζόμαστε με τους συνανθρώπους μας το χαρμόσυνο μήνυμα “Εωράκαμεν τον Κύριον”, είδαμε τον Κύριο. Αμήν.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός