Πόσα θέλεις για να βγεις βουλευτής; Εξαρτάται από το κόμμα και την εκλογική περιφέρεια. Στη Δράμα, ας πούμε, το πας όπως το φεστιβάλ κινηματογράφου: μικρού μήκους.

Στη Β’ Αθηνών θέλεις υπερπαραγωγή. Βέβαια τα τελευταία χρόνια είδαμε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν πάντα την επιτυχία. Ένα ολόκληρο κόμμα (ΑΝ.ΕΛ), αλλά και αρκετοί υποψήφιοι είχαν ως αφετηρία την κοινωνική δικτύωση. Αυτή είναι μία εξαίρεση που κάποια στιγμή θα γίνει κανόνας.

Μέχρι εκεί, όμως, υπάρχει δρόμος που θα σκαφτεί από τα παπούτσια των υποψηφίων βουλευτών.

«Η προεκλογική περίοδος είναι τόσο μικρή, ώστε δεν υφίσταται η έννοια της καμπάνιας» μου εξηγεί γνωστός επικοινωνιολόγος. Αυτό είναι καλό για τις μικρές τσέπες, ειδικά στις μεγάλες περιφέρειες. Και εγώ εκεί κόλλησα, με τις μεγάλες περιφέρειες.

Τι σημαίνει να είσαι υποψήφιος στη Β’ Αθηνών;

Ο νόμος θέτει μερικούς αφελείς περιορισμούς στο ύψος των δαπανών, κάπου στις 130.000 ευρώ ανά υποψήφιο, δηλαδή σχεδόν οι βουλευτικοί μισθοί ενός έτους. Εννοείται ότι κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά τα όρια αφού ο έλεγχός τους είναι το ίδιο αποτελεσματικός με τις δηλώσεις «πόθεν έσχες». Στον παλιό κόσμο της ευημερίας, οι μεγάλες τσέπες και οι ισχυροί μηχανισμοί κέρδιζαν έδρες.

Τώρα μπορεί να έχεις χρήμα, να διαθέτεις ανθρώπους και γραφεία, αλλά να σε έχουν σιχαθεί οι ψηφοφόροι. Εννοείται ότι πέρα από το πρόσωπο του υποψηφίου σωτήρα, σημασία έχει το κόμμα με το οποίο κατέρχεται στον στίβο.

Όπως μου εξηγούν, το κόμμα προσδιορίζει και το είδος του προεκλογικού αγώνα. «Αν κατεβαίνεις με το ΠΑΣΟΚ του 4% δεν έχει νόημα να βγεις στις λαϊκές. Θα χάσεις τον χρόνο σου για να μιλήσεις στο 4% των ανθρώπων, αν υποθέσουμε ότι τους βρίσκεις. Αντιθέτως, αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ ή Νέα Δημοκρατία, είσαι υποχρεωμένος να βγεις με τα πόδια στον δρόμο.».

Εντάξει, θα βρω κόμμα και θα δω τι θα κάνω. Τηλεφώνησα σε γνωστή εταιρία πολιτικής επικοινωνίας και ζήτησα την υποστήριξή τους για τη Β’ Αθηνών.

Τι θα μου δώσουν; «Θα βρούμε σημεία πολιτικών θέσεων, θα σας γράψουμε δύο-τρεις ομιλίες, δύο άρθρα, θα φτιάξουμε φυλλάδια και, φυσικά, θα ορίσουμε τους άξονες της εκστρατείας.». Φιλική τιμή, πέντε χιλιάρικα. Όχι, δεν περιλαμβάνονται υπηρεσίες social media.

Αυτά πια τα αναλαμβάνει «ένα παιδί από το γραφείο» ή ο ίδιος ο υποψήφιος, για αυτό και βλέπουμε όλα τα χαριτωμένα στο timeline. Tέλος πάντων, θα τυπώσω φυλλάδια, θα αγοράσω βάση δεδομένων και μαζικά SMS και θα φτάσω εύκολα και γρήγορα στο δεκαχίλιαρο.

Αν δεν έχω καλούς φίλους, θέλω καλά γραφεία. Πόσα θα νοικιάσω; Θέλω κόσμο να κάνει τηλεφωνήματα; Να μοιράσει φυλλάδια; Πόσα πάρτι του χιλιάρικου θα κάνω; Ομιλίες; Θα βάλω καταχωρίσεις στις εφημερίδες που διαβάζουν οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι (να μου γράψουν και κανένα παραπολιτικό), αλλά θα φτιάξω και κάτι για το internet. Και, τελικά, πόσα «μαύρα» θα δώσω κάτω από το τραπέζι σε μηχανισμούς προβολής; Πολλά. Διότι από τότε που μπήκε το πλαφόν στις δαπάνες, αυξήθηκαν τα «μαύρα».

Όσο και αν παιδεύτηκα, δεν κατάφερα να δημιουργήσω ένα οικονομικό προφίλ το οποίο να ταιριάζει σε όλους. Ξέρω άνθρωπο που θα είναι υποψήφιος στη Β’ Αθηνών και θα ξοδέψει δέκα χιλιάρικα, ποντάροντας στην αναγνωρισιμότητά του. Άλλα τόσα θα δώσει υποψήφιος στην Α’ Θεσσαλονίκης που επενδύει τις προσδοκίες του στα πάρτι των φίλων του. Υπάρχει υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθηνών που λέει ότι δεν χρειάζεται να ξοδέψει φράγκο καθώς στο κόμμα λειτουργούν, ακόμα, κατευθυντήριες γραμμές.

Και υπάρχουν άλλοι που αισθάνεσαι ότι είναι μηχανές που κόβουν χρήμα. Για το καλό της πατρίδας, πάντα