Στις 11 Σεπτεμβρίου 2013 ο Χοσέ Μαρία Μαδιέδο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ουέλβα, παρατηρούσε με δύο τηλεσκόπια τη Σελήνη όταν διέκρινε μια λάμψη στη Θάλασσα των Νεφών (Μάρε Νούμπιουμ στα λατινικά), έναν κρατήρα αποτελούμενο από στερεοποιημένη λάβα.

Η λάμψη ήταν τόσο φωτεινή όσο ο πολικός αστέρας και ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού από τη Γη, σύμφωνα με τη βρετανική Βασιλική Αστρονομική Εταιρεία (RAS) που ανακοίνωσε το γεγονός αυτό στο μηνιαίο ενημερωτικό έντυπό της.

Μετά την ισχυρή λάμψη καταγράφηκε, για οκτώ δευτερόλεπτα, ένα αμυδρό φως προερχόμενο από το ίδιο σημείο στην επιφάνεια της Σελήνης. “Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα ότι παρακολουθούσα ένα πολύ σπάνιο, ασυνήθιστο γεγονός” ανέφερε ο Μαδιέδο ο οποίος έχει αναρτήσει στο διαδίκτυο τα βίντεο που κατέγραψε.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Ισπανού αστρονόμου και των συναδέλφων του ο αστεροειδής είχε βάρος περίπου 400 κιλά και διάμετρο μεταξύ 60-140 εκατοστών ενώ η ταχύτητά του, τη στιγμή της πρόσκρουσης, έφτανε τα 60.000 χιλιόμετρα την ώρα. Λόγω της μεγάλης ταχύτητάς του ο αστεροειδής εξαερώθηκε τη στιγμή της σύγκρουσης, δημιουργώντας έναν κρατήρα διαμέτρου 40 μέτρων. Η λάμψη που παρατηρήθηκε στη Γη οφείλεται στις υψηλές θερμοκρασίας που προκλήθηκαν κατά την πρόσκρουση.

Σε αντίθεση με τον δορυφόρο της, η Γη προστατεύεται από την ατμόσφαιρά της και οι μετεωρίτες παρόμοιου μεγέθους με αυτόν που έπληξε τη Σελήνη καίγονται προτού να φτάσουν στην επιφάνεια του πλανήτη. Συγκριτικά, ο μετεωρίτης που εξερράγη πριν από έναν χρόνο πάνω από τη ρωσική πόλη Τσελιάμπινσκ είχε διάμετρο 20 μέτρα και βάρος 13.000 τόνους και μόνο ένα μικρό κομμάτι του έφτασε τελικά μέχρι την επιφάνεια της Γης.

Πηγή: ΑΜΠΕ