Είναι πια στο βασίλεμα της ζωής του και με λευκασμένα τα μαλλιά απ΄τα χρόνια, τους κόπους και τις ταλαιπωρίες.
Και τώρα που γράφει αυτό το γράμμα, στα χέρια του φέρει αλυσίδες, γιατί είναι κατάδικος στη φυλακή της Ρώμης.

Νιώθει όμως ήρεμος και έχει τόση ευφορία και αγαλλίαση…

Είναι από τα ασυνήθιστα που συμβαίνουν σ΄αυτό τον κόσμο..

.Καταδικάστηκε απ΄τους ανθρώπινους νόμους σε φυλάκιση –ποιος ξέρει πόση -.
Το μόνο του κρίμα είναι ότι αγάπησε ολόψυχα το Χριστό κι άλλο τόσο όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από φυλή και έθνος.

Σήμερα τον αναγνωρίζουμε ως οικουμενικό διδάσκαλο και φάρο του χριστιανισμού στην Ευρώπη.

Είναι ο απόστολος Παύλος, που όργωσε το γνωστό τότε κόσμο, για να φέρει το μήνυμα ότι ο Χριστός, προ’υ’πάρχων ως Θεός, από απέραντη και μοναδική στοργή για τον ξεπεσμένο άνθρωπο, φόρεσε σάρκα απ΄την αγνή μητέρα Του και έγινε άνθρωπος χωρίς να χάσει τη θεία φύση Του.

Μ΄αυτή Του τη σάρκωση είδε κι από κοντά τη δυστυχία και τα προβλήματά μας και, ενώ δίδαξε στην Ιουδα’ι’κή γη τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε απ΄τη μιζέρια και την κατάντια μας –η αμαρτία, διδάσκει ο απόστολος, είναι το δηλητήριο της ευτυχίας του ανθρώπου –, ο διάβολος ξεσήκωσε πειθήνια όργανά του και Τον καταδίκασαν σε σταυρικό θάνατο.

Το αίμα Του έτσι το έδωσε λύτρο αντί πολλών και αναστήθηκε την τρίτη μέρα.

Και τώρα ανειλημμένος στους Ουρανούς και αφού έστειλε τον Παράκλητο Θεό –το Πνεύμα το Άγιο –στον κόσμο και ιδιαίτερα στους αποστόλους Του τη μέρα της Πεντηκοστής, όρισε κι αυτόν κήρυκα των Εθνών.

Οι άνθρωποι όμως, όπως πάντα, ξεσηκώνουν αντάρα και θύελλα ενάντια σ΄όσους θα τολμήσουν να προσκρούσουν στα συμφέροντά τους και στα κακώς κείμενα της γης.

Πολύ περισσότερο αν αποδειχτεί ότι έχουν σχέση με το γλυκύτατο Ναζωραίο.
Δεν μπορεί να το συγχωρήσει ο διάβολος στον εαυτό του ότι ο Χριστός μπήκε στα βασίλειά του, της γης και του θανάτου, όπου αυτός είναι μονοκράτορας, και τα σύλησε, τα λεηλάτησε.

Αυτά κηρύττει ο απόστολος Παύλος και βρίσκεται τώρα στη φυλακή.

Νιώθει κι αυτός ότι ο Λυτρωτής του τον άρπαξε κυριολεκτικά απ΄τα δόντια του θηρίου της Αποκαλύψεως, δηλαδή το σατανά, αφού είχε παρασυρθεί σε πλάνη και πολεμούσε Αυτόν, που τώρα λατρεύει και χύνει το αίμα του σπονδή για την αγάπη Του.

Θεωρεί τον εαυτό του σκλάβο του Χριστού.

”Δέσμιος Ιησού Χριστού” συστήνεται σ΄όλα τα γράμματά, που στέλνει στις διάφορες Εκκλησίες, τις οποίες με χίλια εμπόδια και διωγμούς έχει ιδρύσει.
Είναι οι επιστολές, δεκατέσσερις τον αριθμό, που περιέχονται στην Κ.Διαθήκη και αποτελούν την ωραιότερη παρακαταθήκη στην παγκόσμια λογοτεχνία και τη θεολογία.

Πριν αποφασίσει να στείλει αυτό το γράμμα τώρα στον αγαπητό του Φιλήμονα, που βρίσκεται στις Κολοσσές της Μ. Ασίας, εδώ στη φυλακή της Ρώμης, δέχεται έναν απρόσμενο επισκέπτη.

Τον Ονήσιμο.
Ήταν ο δούλος του Φιλήμονα.
Τον είχε γνωρίσει, όταν πήγαινε στο σπίτι του Φιλήμονα, εκεί στην Ανατολή, στις Κολοσσές,όπου συναθροίζονταν οι πρώτοι χριστιανοί και τους ανέπτυσσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου.

Ο Ονήσιμος τότε δεν ήταν χριστιανός. Καθώς διακονούσε όμως μέσα στο σπίτι, έτυχε πολλές φορές να ακούσει και να γνωρίσει τον Απόστολο.
Η γεμάτη φως και στοργή ματιά του, καθώς και η ιεροπρέπεια της μορφής του, σίγουρα είχαν απασχολήσει τη σκέψη του. Το είχε προσέξει πως η αγάπη του δεν ήξερε να διακρίνει σκλάβους και ελεύθερους, μαύρους και λευκούς, άνδρες και γυναίκες.

Αυτό άλλωστε ήταν και το πρώτο κήρυγμά του στα έθνη : ” Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ ”και ” βάρβαρος και Σκύθης”…” Πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού”.

Και να που τώρα αυτή του η αγάπη καρποφορεί. …
Το βλέπει μπροστά του στο δραπέτη δούλο.

Μα πώς βρέθηκε ο Ονήσιμος απ΄τη Μ. Ασία εδώ στη Ρώμη και μάλιστα στη φυλακή μπροστά του;

Μπορούμε να συνθέσουμε τη σκηνή και τη συζήτηση.

Ο Ονήσιμος γονατίζει με δέος μπροστά στον Απόστολο.
Πουθενά ως τώρα ως δούλος δε γνώρισε τη στοργή και την καλοσύνη. Μόνο αυτός και ο κύριός του, ο Φιλήμονας, του μίλησαν με τη συμπεριφορά τους ότι ο Θεός υπάρχει και για τους σκλάβους.

Γι΄αυτό και σε τούτη τη στιγμή πουθενά αλλού δε βρίσκει καταφύγιο παρά στην καρδιά του μεγάλου αποστόλου.

–Ονήσιμε, τι συμβαίνει, παιδί μου, πώς βρέθηκες εδώ;

Πώς να το πει ο Ονήσιμος…Αλλά γι΄αυτό δεν ήρθε;
Διστάζει…με το βλέμμα του ζητάει έλεος.., συμπάθεια, για να βρει και τη δύναμη να του μιλήσει.

Κι ο απόστολος με την αυθεντική αγάπη τον αγκαλιάζει με το βλέμμα του και τον προσεύχεται.

Αντιλαμβάνεται ότι κάποιο κακό έχει συμβεί…ότι κάτι ένοχο έχει διαπράξει.
Τον παροτρύνει στοργικά…

Κι ο Ονήσιμος αρχίζει να ξεμουδιάζει…Πιστεύει στον απόστολο που έχει μπροστά του.
Είναι ο μόνος στον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί χωρίς να φοβάται ότι θα τον προδώσει.., ότι θα νιώσει απέχθεια για ό, τι του πει, ότι θα τον καταδικάσει, όπως όλη η άλλη κοινωνία…

Να, του λέει, ήμουν μόνος στο σπίτι. Ο κύριός μου, ο Φιλήμονας, και η σύζυγός του έλειπαν. Κι έλειψαν πολλές φορές και άλλοτε. Μου είχαν τόση εμπιστοσύνη…Ήμουν και πολύ αγαπητός τους…

Ήξερα το καθετί στο σπίτι τους… Ακόμη και πού και πόσα χρήματα είχαν…Ήταν όμως για μένα αυτό μια μεγάλη πρόκληση…Στο θησαυρό αυτό είδα από την αρχή την ελευθερία μου..

.Μ΄εμπόδιζε ωστόσο ως τώρα η αγάπη και η εμπιστοσύνη που μου έδειχναν…, ο φόβος του τι με περίμενε, αν με ανακάλυπταν.., το δικαστήριο, που στηνόταν μέσα βαθιά μου…

Όμως πριν από λίγο καιρό δεν άντεξα…Κι ενώ πάλευα, όπως άλλοτε, για μια στιγμή με νίκησε η σκέψη ότι, αν έπαιρνα το θησαυρό στα χέρια μου κι έφευγα μακριά, θα ζούσα ελεύθερος.., όχι ξανά δούλος.., ποτέ δούλος..,απελεύθερος

Αυτό ήταν. Άπλωσα το χέρι μου στο κιβώτιο και πήρα ό΄τι είχε..,τα έκρυψα γρήγορα, άνοιξα την πίσω πόρτα του σπιτιού και χάθηκα μέσα στα δέντρα.

Άρχισα να τρέχω.., να κρύβομαι.., να απομακρύνομαι.., να προσπαθώ να χαρώ επί τέλους την ελευθερία μου…

Έτσι έφτασα μέχρι εδώ.

Γλέντησα και χόρτασα ό΄τι ήθελα.., αλλά τα χρήματα εξαντλήθηκαν και νιώθω την ίδια απελπισία, όπως και πριν.
Στο μέτωπό μου φέρω τη σφραγίδα της δουλείας, που μου τη χάραξαν με πυρωμένο σίδερο αυτοί που με αγόρασαν πρώτοι ως δούλο.

Αυτό πια δεν μ΄αφήνει να κρύβομαι…η κλεμμένη περιουσία που είχα πήρε κι αυτή ένα τέλος…το αφεντικό που με προστάτευε το πρόδωσα…

Τρεις δρόμοι ανοίγονταν γι΄αυτό μπροστά μου : του μανιακού κλέφτη και εγκληματία κι όπου μ΄έβγαζε , η ζωή και πάλι του σκλάβου και της αυτοκτονίας..

Σ΄αυτή την παραζάλη σκέφτηκα εσένα…Άλλωστε είχα ακούσει ότι κάποιος από την αίρεση του Ναζωραίου, με το όνομα Παύλος, διδάσκει αντίθετα απ΄την επικρατούσα θρησκεία των θεών, διχάζει τον κόσμο και τον έριξαν στη φυλακή, γιατί θεωρείται ταραχοποιό στοιχείο…

Έτσι σε βρήκα…

Ο Ονήσιμος τελείωσε. Σηκώνει τα μάτια του και κοιτάζει με αγωνία τον απόστολο. Τρέμει την ετυμηγορία του.

Ακολουθεί σιγή. Λεπτά που ζύγισαν αιωνιότητα Και ο Ονήσιμος από εκείνη την ώρα πέρασε στην αιωνιότητα.
Σήμερα τον γιορτάζουμε ως άγιο στις 22 Νοεμβρίου.

Ο Απόστολος Παύλος, παίρνοντας αφορμή απ΄όσα του είπε, με περισσή λεπτότητα και σύνεση του μίλησε για την αληθινή σκλαβιά, που δεν είναι αυτή που πιστοποιεί η σφραγίδα στο μέτωπο, αλλά η υποδούλωση στην αμαρτία, στα ψυχοφθόρα πάθη.

Κι όταν απαλλαγείς απ΄αυτά, αν και εξωτερικά σκλάβος, μπορείς να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος.

Τι ακολούθησε όμως μετά από αυτή την ανεπανάληπτη μεταστροφή του σε χριστιανό πια το παρακολουθούμε στο γράμμα αυτό, που στέλνει την ώρα αυτή στο αφεντικό του Ονήσιμου, το Φιλήμονα, ο μεγάλος διδάσκαλος, για να τον πάρει και πάλι κοντά του. Όχι πια ως δούλο, αλλά ως αδελφό αγαπητό..

Περιέχεται στην Κ.Διαθήκη και σε διασκευή το περιεχόμενό του είναι περίπου το εξής :

” Φιλήμονα,
Σε χαιρετώ κι εσένα και την αγαπητή Απφία, καθώς και ” την κατ΄οίκον σου εκκλησία ”.
Εύχομαι ο Θεός και Πατέρας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός να σας χαρίζουν χάρη και ειρήνη.
Μαθαίνω για την πίστη σου στο Χριστό και την αγάπη που δείχνεις και με την οποία ανακουφίζεις όλους τους χριστιανούς και χαίρομαι.

Αυτή την αγάπη σου επικαλούμαι κι εγώ και παρόλο που δικαιούμαι ως διδάσκαλός σου να σου επιβάλω αυτό που θέλω, δεν το κάνω.
Προτιμώ εν ονόματι της αγάπης να σε παρακαλέσω για τον Ονήσιμο, το παιδί μου, που το αναγέννησα εδώ στη φυλακή.

Αποδείχτηκε άχρηστος για σένα με την απόδρασή του, τώρα όμως είναι τόσο χρήσιμος και σε σένα και σε μένα.
Σου τον στέλνω πίσω και σε παρακαλώ να τον δεχτείς.

Είναι σπλάχνο μου, αγαπημένη μου ψυχή. Θα ήθελα να μείνει κοντά μου και να με υπηρετεί στη φυλακή, αλλά δε θέλω να σου τον στερήσω.

Ωστόσο θέλω να μου εγγυηθείς ότι δε θα του το κρατήσεις ό,τι έκανε…Μετάνιωσε…ζήτησε έλεος…Και τώρα ζητώ εγώ χάρη γι΄αυτόν από σένα.

Θέλω από δω και πέρα να τον βλέπεις όχι ως δούλο, αλλ΄ως αγαπητό αδελφό.
Αν με αγαπάς, θέλω να τον δεχτείς, όπως θα δεχόσουν εμένα.

Εγώ θα σου το ξεπληρώσω αυτό. Σου είμαι γι΄αυτό υπόχρεως, αν και εσύ μου χρωστάς κάτι περισσότερο, τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι εννοώ την αγάπη σου.
Σε παρακαλώ στο όνομα του Ιησού Χριστού ανακούφισέ μου την καρδιά.

Κι αυτά σου τα γράφω, γιατί πιστεύω σε σένα και την υπακοή σου, αν και είμαι σίγουρος ότι εσύ θα κάνεις πολύ περισσότερα απ΄όσα σου ζητώ.
Και να σου πω και το άλλο, να μου ετοιμάσεις και φιλοξενία, γιατί χάρη στις προσευχές σου θά΄ρθω πάλι κοντά σας.

Σε χαιρετούν οι συνεργάτες μου, που είναι κι αυτοί μαζί μου στη φυλακή.

Εύχομαι να είναι μαζί σας η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αμήν. ”

Η καθοριστική συνάντηση του δραπέτη δούλου με το μεγάλο δάσκαλο των εθνών σταματάει εδώ. Άραγε ήταν η μοναδική για τον απόστολο Παύλο και μόνο για κείνη την εποχή;
Μάλλον όχι. Η καθημερινότητα μας διδάσκει ότι και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες Ονήσιμοι, που αναζητούν κάποιον Απόστολο Παύλο στη ζωή τους, για να τους χτυπήσει στον ώμο στοργικά, να τους χαμογελάσει πατρικά και με την αγιότητά του να τους βοηθήσει να υψώσουν το βλέμμα τους προς τον Ουρανό, στο Λυτρωτή, που μπορεί και ξέρει το κοράκι να το κάνει περιστέρι, το λύκο αρνί και το λαγό λιοντάρι.
Ο Θεός να δώσει και τέτοιες εξαιρετικές πνευματικές μορφές
Μακάρι.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός