Σ΄ένα χώρο συζήτησης σχετικά με τη θέση της Εκκλησίας για τα προβλήματα, που απασχολούν την ελληνική επικαιρότητα, κάποιος ένθερμος θαυμαστής του πρώην αρχιεπισκόπου, μακαριστού τώρα πια, Χριστοδούλου ελεεινολόγησε την Ελλάδα χωρίς την ηγετική του φυσιογνωμία.
Βιάστηκαν να τον ξεκάνουν..,σχολίασε

Ένας άλλος πετάχτηκε, για να συμπληρώσει : είχαμε καταλάβει όλοι, βρε παιδιά, τι σημαίνει Εκκλησία…

Εμ και που φώναζε τι κατάφερε, πρόσθεσε τρίτος. Τελικά του έφθειραν την υγεία και τον εκτόπισαν. Λένε ότι σκοτεινά κυκλώματα τον έφαγαν…
Είχε όμως πυγμή…Ως και στις Βρυξέλλες είχε στήσει γραφείο.

Τώρα, συνεχίζει ένας γραβατωμένος κύριος, ούτε φωνή ούτε ακρόαση…
Οι δεσποτάδες..,πήγε να πει, οπότε τον διακόπτει απότομα μια κυρία με πολλή θεολογική κατάρτιση : μη συνέχεια με τους δεσποτάδες.., και η σιωπή είναι όπλο της Εκκλησίας. Όταν βέβαια συνοδεύεται με προσευχή.
Το Άγιο όρος πότε βγήκε να φωνάξει. Κι όμως είναι το προπύργιο της Ορθοδοξίας.

Έχουν την ίδια αποστολή ; ρωτάει κάποια άλλη. Μήπως θέλεις να υπερασπιστείς μια Εκκλησία, που σήμερα στη ”χάση και στη φέξη” βγάζει από καμιά εγκύκλιο, για να μας πει ότι δεν μας ξέχασε…
Πού είναι η θέση της για την ηθική κατρακύλα της κοινωνίας, τα αυξημένα διαζύγια, την ομοφυλοφιλία, τα προβλήματα που οδηγούν τους νέους στην απόγνωση..,στα ναρκωτικά ;

Λουφάζει..,λουφάζει…απαντάει σαδιστικά κάποιος από το βάθος και προσπαθεί να κλείσει το θέμα, γιατί τον αηδιάζει…

Ωστόσο προλαβαίνει να μιλήσει κι ένας 22χρονος, που ήταν εκεί, και με τρία σκουλαρίκια στο κάθε αυτί : αν είχαμε το Χριστόδουλο αρχιεπίσκοπο, δε θα φοβόμασταν εμείς οι νέοι να μπούμε και στην εκκλησία με όποια φορεσιά θέλουμε…Μας πήγαινε όποιοι και να είμαστε, είχε πει…

——————————————————————————————————————————————————————————–
Κι όμως όταν ζούσε και ο Χριστόδουλος, χίλιες μύριες οι επικρίσεις,
Δεν άρεσε και αυτός σε όλους.
”Τι θέλει και ανακατεύεται στην πολιτική ;” ήταν μια πολύ συνηθισμένη κατηγορία σε βάρος του.
Όπως ανάλογα σχόλια και για τον νυν αρχιεπίσκοπο και την ιερά σύνοδο…
Ακούσαμε βέβαια κι αυτό : ας ήταν ακόμα μια φορά να ζούσε ο Αυγουστίνος ο Καντιώτης…

Αυτός επέμενε πολύ στον έλεγχο του κακού.
Πίστευε ότι ο έλεγχος για τις κοινωνικές πληγές είναι τόσο ευεργετικός, όσο και το νυστέρι του γιατρού για τα αποστήματα του αρρώστου.

Επειδή από το πρόσφατο παρελθόν αυτές οι δυο μορφές κυριαρχούν ως δυναμικές εκκλησιαστικές φυσιογνωμίες στη συνείδησή μας, ας τους ξαναφέρουμε στη μνήμη μας με ό,τι σχετικό τους.

Από το μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο παραθέτουμε τα παρακάτω λόγια του:

”… η ειδωλολατρία είναι και σήμερα παρούσα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης…
Από τις αρχές του 19ου αιώνα, η σκέψη πολλών διανοουμένων και φιλοσόφων θέλησε να οδηγήσει τον άνθρωπο στη δήθεν ”ενηλικίωσή του”, δηλαδή σε μία ζωή χωρίς Θεό…και έχουμε τη σημερινή εξέλιξη, την οποία περιγράφει με ακρίβεια ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν: ”ο σύγχρονος άνθρωπος ‘ενηλικιώθηκε’ ως ένας φοβερά σοβαρός άνθρωπος, που γνωρίζει τα βάσανα και τις στερήσεις της ζωής του, αλλά όχι τη χαρά, γνωρίζει τον έρωτα του φύλου ( σεξ ), αλλά όχι την αγάπη, γνωρίζει την επιστήμη, αλλά όχι το μυστήριο”.
————————————–
Επί του θέματος της σύγχρονης ειδωλολατρίας…θα μιλήσω για έναν επτάλογό της…
Το πρώτο είδωλο, το οποίο προωθείται να θεοποιήσει ο σημερινός άνθρωπος είναι ο ίδιος του ο εαυτός…
…Ο Μπερντιάγιεφ ( μεγάλος Ρώσος φιλόσοφος ) γράφει σε βιβλίο του : ” Ο άνθρωπος πρέπει να διανύσει το δρόμο της ελευθερίας, αλλά η ελευθερία μεταβάλλεται σε δουλεία και καταστρέφει τον άνθρωπο, όταν αυτός στην άγρια ορμή της ελευθερίας δεν αναγνωρίζει τίποτα πιο πάνω από τον εαυτό του. Κι όταν δεν υπάρχει τίποτα πιο ψηλά από τον άνθρωπο, τότε ούτε ο ίδιος υπάρχει…

Το δεύτερο είδωλο του ανθρώπου είναι η λογική.
…ο δυτικός άνθρωπος επιχειρεί να εξηγήσει με τη λογική τα πάντα, ακόμη και ό,τι προφανώς τον υπερβαίνει…

Το τρίτο είδωλο είναι η οικονομία.
…όλες οι εκδηλώσεις του ανθρώπου ανάγονται τελικά στην οικονομία και παραθεωρούνται αρχές και ιδανικά…είναι ένας ψευτομεσσιανισμός…

Το τέταρτο, αποτέλεσμα του τρίτου, είναι η παγκοσμιοποίηση..,που προωθείται να βοηθήσει τις πτωχότερες αναπτυσσόμενες χώρες…
…πρόκειται για την απειλή επιβολής ενός ολοκληρωτισμού, τον οποίο η ίδια η ανθρωπότητα δεν θα αποδεχθεί, γιατί δεν θέλει να αυτοκτονήσει…

Το πέμπτο είδωλο είναι ο εθνοφυλετισμός.

Έκτο σύγχρονο είδωλο είναι η ιδεολογία.
Η απολυτοποίησή της γεννά απάνθρωπες καταστάσεις…
…Πολλά εκατομμύρια αθώων θυμάτων της κατά τον 20ό αιώνα…

Το έβδομο και τελευταίο…είδωλο είναι η εξουσία.
Ο άνθρωπος αρέσκεται να εξουσιάζει και όχι να διακονεί…
…ο έχων εξουσία…έχει περισσότερα προνόμια από τους άλλους συμπολίτες του…
…είναι πάντα η εξουσία ένας μεγάλος πειρασμός ”.

Οδηγεί — να συμπληρώσουμε εμείς — σε πολλούς συμβιβασμούς σε βάρος της συνείδησής μας και του δικαίου.

Τον μακαριστό γέροντά μας π. Αυγουστίνο ας τον ακούσουμε σε απόσπασμα από μια ομιλία του:

” Όταν, αγαπητοί μου, στην όχθη του Ιορδάνου ακούστηκε η φωνή του ασκητού Ιωάννου του Προδρόμου, η οποία ήταν κήρυγμα μετανοίας, στην εξουσία ήταν εγκληματίες.
Διοικητής της Γαλιλαίας και Περαίας, τετράρχης βασιλιάς, ήταν ο Ηρώδης ο Αντίπας…
Ανήκε σε μια έκφυλη οικογένεια…
Ο Χριστός, για να μας δώσει παραστατικά εικόνα της κακίας του, είπε γι΄αυτόν: ”…πέστε σ΄αυτή την αλεπού…”
Η αλεπού ήταν το οικόσημο της βασιλείας του Ηρώδη.
Αλλά η βασιλική αυτή αλεπού πιάστηκε σε φοβερή παγίδα.
Παγίδα για τον Ηρώδη έγινε μια γυναίκα. Η περιβόητη Ηρωδιάδα.
Αυτή ήταν η νόμιμη σύζυγος του Φιλίππου, του αδελφού του, που κατόρθωσε όμως να μπλέξει σε αισχρό έρωτα αυτόν, τον κουνιάδο της και βασιλιά.
Κι αυτός έδιωξε εξ αιτίας της από τα ανάκτορα τη νόμιμη σύζυγό του,.., και πήρε την Ηρωδιάδα.
Έτσι μία μοιχαλίδα ανακηρύχτηκε βασίλισσα.
Βασίλισσα τίνος; ενός λαού θεοκρατικού.
Δεν υπήρχε χειρότερο παράδειγμα για τις γυναίκες του Ισραήλ. Μεγαλύτερη πρόκλησι για το λαό, που είχε λάβει στο Σινά ως αιώνιο κώδικα της ζωής του τις πλάκες του Δεκαλόγου.
Κι ερχόταν τώρα μια γυναίκα να ποδοπατήσει δημοσίως τον ηθικό νόμο, να θρυμματίσει τις πλάκες.
Η μοιχαλίδα, που ο Μωυσής όριζε να λιθοβολείται, έφτασε τώρα να τιμάται και να δοξάζεται ως βασίλισσα.
Ο Ηρώδης διατάζει. Λαέ, προσκύνησε τη μοιχαλίδα ως βασίλισσα.

Το σκάνδαλο ήταν τεράστιο.
Ο λαός το έβλεπε, το συζητούσε κρυφά, αλλά δημοσίως δεν είχε τη δύναμη να το αποδοκιμάσει.
Παντού υπήρχαν κατάσκοποι των ανακτόρων.
Να βρίσει κανείς την Ηρωδιάδα ; θα έπρεπε να εξαφανιστεί αμέσως από το πρόσωπο της γης.

Όταν στην αυλή του Ηρώδη ξέσπασε το σκάνδαλο, ήταν στην ακμή της δράσεώς του ο Ιωάννης ο Πρόδρομος,
Έφτασε στ΄αυτιά του η είδηση και ταράχτηκε. Τι έπρεπε να κάνει ; να σιγήσει ή να ελέγξει ;
Αν ήθελε την ησυχία του, θα μπορούσε να σιωπήσει…Δεν προτίμησε όμως τη σιωπή και τη συγκάλυψη. Δεν ήταν άνθρωπος των ελιγμών και των συμβιβασμών.. Βάδισε με ευθύτητα,., ανέβηκε στα ανάκτορα και έριξε τον κεραυνό. Κεραυνός ήταν οι λίγες εκείνες λέξεις που είπε στον Ηρώδη: ” Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου”. Δεν σου επιτρέπεται να έχεις τη γυναίκα του αδερφού σου.
Φωνή που διασχίζει τους αιώνες και φτάνει έως εμάς…
Το ”ουκ έξεστί σοι…”και μετά είκοσι αιώνες εξακολουθεί…να φωτίζει με ανταύγεια την οδό των μαρτύρων της αληθείας”.

Όσον αφορά τώρα τον νυν αρχιεπίσκοπο, τον γνωρίσαμε ως μια βαθιά προσωπικότητα, αθόρυβη και νηφάλια, άκρως δημοκρατική και με υπέροχο κήρυγμα, μεστό από ευαγγελικές αλήθειες συνδεδεμένες μοναδικά με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μόνο που αυτά τα κηρύγματα δεν φθάνουν ως εμάς εδώ πάνω.
Ό,τι καταθέτουμε είναι από τα λίγα που προφθάσαμε να ακούσουμε.

Δικαιολογημένο επομένως το παράπονο ότι η Αθήνα δεν ακούγεται…

Ας προσέξουμε όμως κι εμείς οι απλοί άνθρωποι μήπως είμαστε μόνιμα αμφισβητίες των πνευματικών ηγετών μας και τους δικαιώνουμε μόνο, όταν εκδημούν.
Μας χαρακτηρίζει κάτι τέτοιο ως Έλληνες.
Το καταμαρτυρεί η ιστορία μας…

Μήπως ισχύει όμως τότε και για μας αυτό που είπε ο Χριστός για την εποχή Του : ” Ήρθε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, που δεν έτρωγε και δεν έπινε και είπαν ” είναι δαιμονισμένος ”. Ήρθα εγώ ( ο υιός του ανθρώπου), που τρώω και πίνω και λέτε ” αυτός είναι φαγάς και οινοπότης ”, κάνει παρέα με τελώνες και αμαρτωλούς.

Σαν να τους έλεγε ”δεν τρώγεστε με τίποτε. Είστε άξιοι της τύχης σας ”.

Μήπως πράγματι κι εμείς, που ξέρουμε μόνο να κρίνουμε και επικρίνουμε, ανήκουμε σ΄αυτούς;
Μήπως;

Zιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός