Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΟ. Ένα γραφείο ή μία αξιοσέβαστη θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Είναι σαν να φοράς γραβάτα. Η γραβάτα, το κοστούμι, το πόστο, δίνουν αξιοπρέπεια. Ένας τίτλος ή μια θέση δίνουν αξιοπρέπεια.

Ξεγύμνωσε όμως τους ανθρώπους απ’ όλα αυτά και θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία τού να μην είσαι τίποτα.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΑΧΤΑΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ, και με το να είναι κάτι, παίρνουν θέση στην κοινωνία που θεωρείται σεβαστή. Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες -έξυπνοι, πλούσιοι, επιστήμονες, άγιοι – κι όποιος δε μπορεί να καταταγεί σε μια κατηγορία αναγνωρισμένη από την κοινωνία, θεωρείται πρόσωπο περιθωριακό.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ, δε μπορεί να καλλιεργηθεί, και αν κανείς είναι συνειδητά αξιοπρεπής, σημαίνει ότι όλη την ώρα νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, που σημαίνει ότι είναι ασήμαντος, μικροπρεπής. Το να είσαι τίποτα σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την ιδέα τού να είσαι κάτι. Αληθινή αξιοπρέπεια υπάρχει, όταν δεν ανήκεις ή βρίσκεσαι σε κάποια ξεχωριστή θέση. Αυτό δε μπορεί κανείς να σ’ το αφαιρέσει, θα υπάρχει πάντα.

ΤΟ Ν’ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙ, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο, που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε -διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία, και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής.

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.

ΕΙΜΑΣΤΕ -ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ- ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ή μιας ποικιλίας από διαθέσεις. Λίγοι από μας ξεφεύγουν απ’ αυτό. Για μερικούς έχει σχέση με τη σωματική τους κατάσταση, για άλλους με τη διανοητική και μας αρέσει αυτή η «μια πάνω μια κάτω» κατάσταση, νομίζουμε ότι αυτή η αλλαγή διάθεσης είναι μέρος της ύπαρξης ή πάλι απλώς αφήνει κανείς να παρασύρεται μια από τη μία διάθεση και μια από την άλλη.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑΣΜΕΝΟΙ σ’ αυτό το «πάνω κάτω», που είναι ελεύθεροι από το να παλεύουν να γίνουν κάτι, έτσι που εσωτερικά υπάρχει μια σταθερότητα που δεν είναι αποτέλεσμα θέλησης, μια σταθερότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, που δεν είναι σταθερότητα από συγκεντρωμένο ενδιαφέρον σε κάτι, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας δραστηριότητας σαν τις παραπάνω. Εμφανίζεται, όταν η θέληση παύει να δρα.

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Οι πλούσιοι έχουν μια ιδιαίτερη αλαζονεία. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, σε κάθε χώρα, οι πλούσιοι έχουν γύρω τους εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν οποιονδήποτε, ακόμα και τους θεούς, και μπορούν πράγματι ν’ αγοράσουν τους δικούς τους θεούς.

ΑΥΤΗ Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ, αλλά και στις ικανότητες, τα ταλέντα, που μπορεί να έχει κανείς. Οι ικανότητες δίνουν στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας. Τον κάνουν να νιώθει επίσης ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι είναι διαφορετικός. Όλα αυτά τού δίνουν μια αίσθηση υπεροχής: κάθεται ικανοποιημένος και κοιτάζει τους άλλους να πασχίζουν και να ντροπιάζονται -δεν έχει συναίσθηση της δικής του άγνοιας και σε τι σκοτάδι βρίσκεται ο νους του.

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΦΥΓΗ ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. Αλλά και η φυγή είναι ένα είδος αντίστασης που γεννάει τα δικά της προβλήματα. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.

Απόσπασμα από το βιβλίο Γράμματα Σε Μια Νεαρή Φίλη, του Τζίντου Κρισναμούρτι, εκδ. Καστανιώτης

Ο Τζίντου Κρισναμούρτι (11 Μαΐου 1895-17 Φεβρουαρίου 1986) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και πνευματικούς δασκάλους όλων των εποχών. Δεν ανέπτυξε καμία φιλοσοφική θεωρία ή θρησκεία, αλλά μίλησε, κυρίως, για πράγματα που αφορούν όλους μας, για τα προβλήματα της ζωής μας στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και για την ανάγκη του ανθρώπου να ελευθερωθεί από τα εσωτερικά του εμπόδια. Εξήγησε με μεγάλη ακρίβεια τους λεπτούς μηχανισμούς του νου και τόνισε την ανάγκη για στοχασμό και πνευματικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Ο Κρισναμούρτι έγραψε τα Γράμματα Σε Μια Νεαρή Φίλη από τον Ιούνιο του 1948 έως το Μάρτιο του 1960, για μια νεαρή φίλη που ήρθε κοντά του πληγωμένη σε σώμα και ψυχή. Στα γράμματα αυτά ξετυλίγεται ολόκληρη η διδασκαλία του, καθώς η επούλωση των πληγών και η διδασκαλία προχωρούν ταυτόχρονα.

doctv.gr