Ήταν απόβραδο, μετά τον εσπερινό, όταν μια παρέα παιδιών της ίδιας περίπου ηλικίας άκουγαν, συγκεντρωμένα έξω απ΄τον ενοριακό ναό, μια κοπέλα, που κυριαρχούσε στην παρέα, να τους επεξηγεί γιατί είχε σήμερα κακή μέρα: διότι το πρωί συνάντησε παπά στο δρόμο και δεν είχε κάτι κόκκινο να πιάσει, για να της φύγει η γουρσουζιά.
Παραπέρα δε μια παπαδοκόρη έσκυβε ταπεινωμένη το κεφάλι.

Στη μικρή αυτή παρέα είδα τη μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας.
Να ποια θέση δίνει σήμερα, σκέφτηκα, ο αλειτούργητος Έλληνας στον παπά του.
Ο παπάς είναι το κόκκινο πανί, που ερεθίζει τον άθεο.
Αλλά και αυτόν που έχει ένοχη συνείδηση και δε θέλει να ταπεινωθεί, για να πει στο πετραχήλι του τα κρίματά του.
Για το φιλοχρήματο είναι αυτός που ζει από το παγκάρι και για το παγκάρι.
Για το φιλήδονο και πονηρό, που δε μπορεί να φανταστεί υγιή πνευματική σχέση, είναι ο ακάθαρτος.
Όσο για τον κουτσομπόλη, αν ο ιερέας είναι πολύ ευσεβής και αφοσιωμένος στο καθήκον του, τον θέλει πιο σύγχρονο, πιο κοινωνικό.
Αν είναι πολύ κοινωνικός, φοβάται μην εξωκείλει.
Αν είναι ήρεμος και πράος, τον θεωρεί άπραγο.
Αν είναι εκρηκτικός αναρωτιέται πώς τα πάει με την παπαδιά.
Αν κρατάει αποστάσεις, τον έχει για πολύ απόκοσμο. Δε θέλει να τον θαυμάζει ο γιος του. Φοβάται μην τον κάνει πρότυπό του.
Αν τον έχει εξομολόγο η οικογένειά του, στήνει αυτί για να ακούσει κάτι απ΄όπου θα πιαστεί για να τον σχολιάσει επικριτικά, γιατί ο ίδιος ζηλεύει τη γυναίκα του.
Αν είναι έκδηλα χαρούμενος, του καταλογίζει ελαφρότητα
Έλλειψη πνευματικότητας.
Αν κηρύττει κατά της αμαρτίας, τον σχολιάζει ως φανατικό.
Και πάει λέγοντας…

Οι κληρικοί σήμερα κρίνονται και κατακρίνονται επιπόλαια και ανελέητα στα σαλόνια ”της κοινωνικής ενημέρωσης” ή όπου αλλού δε βρίσκουν άλλο θέμα συζήτησης οι άνθρωποι.

Οι νέοι, όπως είδαμε και πιο πάνω, από πρόληψη και προκατάληψη πιάνουν κόκκινο πανί, όταν τους συναντήσουν, για να μην τους βγει κακή η μέρα.
Ορισμένοι, όταν θέλουν να πολεμήσουν την Εκκλησία, τους χρεώνουν ένα σωρό αδυναμίες.
Τα Μ.Μ.Ε διατρανώνουν τα τυχόν λάθη τους και κάνουν πλύση εγκεφάλου στην κοινή γνώμη, για να τους μειώσουν.

Μ΄αυτή την αφορμή πέρασαν απ΄το μυαλό μου όλοι εκείνοι οι κληρικοί, που μίλησαν βαθιά στην ψυχή μου για το Θεό και την αιωνιότητα.
Αυθόρμητα ένα θερμό ευχαριστώ ανέβηκε από μέσα μου στο Δημιουργό, γιατί τους άφησε να ζωντανεύουν τη μορφή Του εδώ στη γη.

Θα ήταν πολύ φτωχός ο κόσμος μας νομίζω, ιδιαίτερα σήμερα που οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων είναι διαταραγμένες, αν δεν υπήρχαν αυτοί.

Όλοι οι χριστιανοί, κατά το λόγο του Κυρίου, αλλά ιδιαίτερα οι κληρικοί είναι το αλάτι στην κοινωνία.

Πώς αλλιώς να μιλήσουμε για τον ταπεινό λευίτη, που χτυπάει κάθε πρωί και δειλινό την καμπάνα της εκκλησίας και γεμάτος προσήνεια κάθεται έξω στο παγκάκι του προαύλειου χώρου της, περιμένοντας τον οποιοδήποτε, που θα θελήσει να μπει στο ναό, ν΄ανάψει το κεράκι του και μακριά από κάθε ανθρώπινο βλέμμα, σε μια γωνιά σαν τον τελώνη να πει το ”Θεέ μου, δείξε μου έλεος για τα αμαρτήματά μου”;

Οι ιερείς μας, και στην τοπική Εκκλησία, πρόσχαροι πάντα, ταπεινοί, καταδεκτικοί για όλους μας αντανακλούν την αγάπη του Χριστού και κάνουν αισθητή την παρουσία Του ανάμεσά μας.

Κρατούν την εκκλησία ανοιχτή γι΄αυτόν που στέκεται ψηλά στα αξιώματα, αλλά και γι΄αυτόν που είναι ράκος εσωτερικά και εξωτερικά.

Είναι αυτοί στο πετραχήλι των οποίων αναπαύεται η πιεσμένη από την καθημερινότητα και αμαρτωλότητα ψυχή μας.

Εκείνοι που δέχονται, θεραπεύουν και στηρίζουν με την προσευχή, τη στοργή και τη χάρη, που τους έχει δώσει ο Χριστός, τους απόβλητους της κοινωνίας κι όλους σ΄όσους η οικογένεια και η κοσμική φιλοσοφία έχει δημιουργήσει προβλήματα.

Είναι αυτοί που με την αυταπάρνησή τους, το παράδειγμα και το κήρυγμα αναζωπυρώνουν τη φλόγα της αγάπης μας για το Θεό, όταν αυτή από τους σκοπέλους και τις δοκιμασίες της ζωής κοντεύει να σβήσει.

Είναι οι οικονόμοι της θείας χάριτος και ”οι προσφέροντες δώρα τε και θυσίας πνευματικάς υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων”.

Ωστόσο κι αυτοί είναι άνθρωποι που φέρουν την ίδια σάρκα με μας και παλεύουν με τις ίδιες αδυναμίες, αλλά ο πόλεμος γι΄αυτούς είναι πολύ πιο άγριος.
Οι λύκοι δεν τρώνε μόνο πρόβατα. Τρώνε και βοσκούς.
Κι είναι πολύ πιο εύκολο να φάνε τα πρόβατα, όταν βγούνε οι βοσκοί απ΄τη μέση.

Κουράζονται κι εκείνοι στον ανηφορικό δρόμο προς τον ουρανό.
Τότε ας τους γινόμαστε βακτηρία, για να στηρίζονται κι αυτοί, έστω μόνο με την προσευχή μας, όταν δεν μπορούμε και διαφορετικά.

Κι όταν αντιληφθούμε ορισμένους να έχουν άτακτη ηθική ζωή, ας μην τους καταδικάζουμε ανελέητα και θριαμβολογικά.
Ας κλαίμε γι΄αυτούς κι ας προσευχόμαστε να τους δώσει μετάνοια ο Θεός. Είναι ήδη βαρύς ο σταυρός της περιφρόνησης, της κατακραυγής και της αντιλογίας του κόσμου, που σηκώνουν δια παντός.
Και με την πτώση τους, φτάνει το ράσο, που θα τους κατακαίει.

Από την άλλη για τους ιερείς κι όλους τους χριστιανούς είναι φοβερά τα λόγια του Κυρίου, όταν γίνονται αιτία να κλονίζεται η πίστη των αδυνάτων: ”Αλίμονο σ΄αυτόν εξ αιτίας του οποίου προκαλείται σκάνδαλο.Είναι προτιμότερο να κρεμάσει μια πέτρα στο λαιμό και να πέσει στη θάλασσα…”.

Αλλά και στους άλλους, τους σκανδαλιζόμενους, που βρίσκουμε τότε πρόφαση, για να δικαιολογούμε τη δική μας απιστία και τυχόν παρεκτροπές μας, ο Χριστός προειδοποιεί ότι θα υπάρχουν τα σκάνδαλα.
Να είμαστε έτοιμοι, για να μην μας πάρουν κάτω και κατακριθούμε κι εμείς μαζί τους
Μη ”θέλαμε να πέσουμε και καλά που μας έσπρωξαν”…

Ούτε εξ αιτίας των αδυναμιών των ιερέων να τα βάζουμε με την Εκκλησία. Είναι δυνατόν οι ανάξιοι γιατροί να καταργήσουν την ιατρική επιστήμη;
Ασφαλώς όχι.
Άλλο τόσο και οι κακοί κληρικοί δεν καταργούν τη θρησκεία του Θεανθρώπου.
Άλλωστε στη συντροφιά των δώδεκα του Κυρίου ήταν και ένας Ιούδας…

Κι ας μη τα φορτώνουμε όλα στους ”παπάδες” μας.
Αυτό δείχνει την κακοπροαίρετη κι επιπόλαιη διάθεσή μας απέναντί τους.

Έχουμε όμως το δικαίωμα να κρίνουμε τόσο πολύ τους ιερείς μας, αφού οι ίδιοι δε θέλουμε ούτε καν να σκεφτούμε το δικό μας παιδί ιερέα;
Ξέρουμε ότι σήμερα δε χτυπάει σε πολλά χωριά της πατρίδας μας η καμπάνα της εκκλησίας, για να λειτουργηθούν οι άνθρωποι;
Και δεν ξέρουν ποια μέρα είναι γιορτινή και ποια εργάσιμη;
Αλλά και δεν νιώθουν Χριστούγεννα και Πάσχα;

Μήπως δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ την προσευχή μας γι΄αυτούς, που κρέμασαν την κάπα τους στο σταυρό, — γιατί ζούνε πράγματι μια εσταυρωμένη ζωή — ;
Αλλά και την ικεσία στον αφέντη Χριστό, να μη μας τους στερήσει και μείνουμε αλειτούργητοι, ακοινώνητοι, πεθαίνοντας και ακήδευτοι;

Ναι, Κύριέ μας. Δώσε φώτιση σε όλους μας να ξέρουμε τι θέλουμε και τι ζητούμε από τους κληρικούς μας.
Έλεος και μετάνοια για την κακογλωσσιά μας, για την οποία μη μας στερήσεις τους λειτουργούς Σου.
Δώσε και στους πατέρες μας χάρη και ευλογία να Σε εκπροσωπούν επάξια και ν΄αγιάζουν το όνομά Σου με τη βιοτή τους.
Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός