Δεν χρειάζεται ούτε επεξηγήσεις ούτε αναλύσεις το γιατί η πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση να γεμίσει τα ΜΜΜ και πολλούς δημόσιους χώρους στην Αθήνα με στίχους από ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη προκάλεσε τόσο έντονη συζήτηση, ακόμα και υψηλών τόνων αντιπαραθέσεις. Σε ένα έτος αφιερωμένος σε εκείνον ο ποιητής που πολύ ωραία θα μπορούσε (και μάλλον θα έπρεπε!) να είχε φέρει στην Ελλάδα το τρίτο βραβείο Νόμπελ της δεν ήταν δυνατόν να μην γίνει αντικείμενο πολιτικής – και όχι μόνο…- διεκδίκησης από πλείστες πλευρές και κατευθύνσεις.

Προσωπικά δεν θέλω να εμπλακώ ούτε στο ελάχιστο σε αυτή την διεκδίκηση και όσο για τις αισθητικές, πολύ περισσότερο δε τις φιλολογικές, πτυχές του θέματος τις αφήνω στους ειδικούς σε αυτές. Ως εραστής (αν και όχι γνώστης) όμως της καλής ποίησης και κυρίως ως άνθρωπος που ο Καβάφης συνετέλεσε καθοριστικά στην διαμόρφωση της πνευματικής του οντότητας επιθυμώ απλά να καταθέσω την δική μου εμπειρία από αυτή την ομολογουμένως ασυνήθιστη παρέμβαση στα πολιτιστικά αλλά και τα δημόσια δρώμενα της καθημερινότητας. Από όλους αυτούς τους στίχους του Καβάφη που ξαφνικά υπάρχουν παντού γύρω μας ο μόνος που κράτησε το βλέμμα, την προσοχή και τελικά την σκέψη μου όλες τις φορές που τον είδα ήταν το «Ξένος εγώ ξένος πολύ» από το ποίημα Μύρης Αλεξάνδρεια του 340 μ. Χ.
Γιατί ο συγκεκριμένος στίχος και μόνον αυτός; Μα επειδή συνοψίζει με τον ιδανικότερο τρόπο την πεμπτουσία της καβαφικής ποίησης η οποία – κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα – δεν είναι άλλη από έναν συνεχή ύμνο στην διαφορετικότητα. Πέρα και πάνω απ’ όλα ο Καβάφης όχι απλά υπερασπίστηκε αλλά και απαίτησε και διατράνωσε την διαφορετικότητα, όχι μόνο την σεξουαλική όπως η δική του αλλά και κάθε άλλη και γι’ αυτό ακριβώς,, πάντα με τον δικό του πράο και υπαινικτικό τρόπο, κυριολεκτικά την ύμνησε. Ύμνησε την διαφορετικότητα και το δικαίωμα σε αυτήν και διαμέσου της σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντίληψης και εντέλει στην ελευθερία που αυτός  προσφέρει στον άνθρωπο, την προσωπική ελευθερία βούλησης και επιλογής κάθε  άντρα και γυναίκας, κάθε ατόμου που συναποτελεί την κοινωνία.

Είναι άραγε συμπτωματικό ότι είναι ο μόνος μη αριστερός ποιητής τον οποίο – και παρά την ιδιωματική καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί – η δήθεν λογιότατη, αναφανδόν υπέρ της «ελληνοπρεπούς παιδείας» μα και…αρχαιόπληκτη φασίζουσα ή μη ακροδεξιά απεχθάνεται και αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά σε αυτόν όπως ο διάβολος το λιβάνι;
Αυτή και μόνον αυτή η πίστη στην διαφορετικότητα και η πάση θυσία υποστήριξη της και, κατά συνέπεια, παντός «άλλου» είναι η αληθινή και ουσιαστική επαναστατικότητα του περιεχομένου της ποίησης του Καβάφη κάτω από τον επιφανειακό συντηρητισμό της φόρμας της…Και απλά αναρωτιέμαι, όλοι/ες αυτοί/ές που κόπτονται τόσο και φωνασκούν περί του έργο του αδιαφορούν ή τους διέφυγε αυτή η κομβικής σημασίας διάσταση του μέγα Αλεξανδρινού; Ή μήπως είναι πολύ επικίνδυνη για τον δικό τους τρόπο σκέψης και τα κίνητρα τους σε κάθε περίπτωση δημοσίου ζητήματος όχι για να την προσέξουν μα και για να ασχοληθούν καν μαζί

avgi.gr