Του Χαρη Τσιοκα

Παρά την ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των ημερών, φαίνεται πλέον ότι η σχισματική πόλωση “μνημόνιο” “όχι μνημόνιο” υποχωρεί . Στην θέση αυτού του διλήμματος δειλά αλλά σταθερά εμφανίζεται το δίλημμα μιας “νέας” ,“διαρκούς” διαπραγμάτευσης, προκειμένου η έξοδος από την κρίση να καταστεί βιώσιμη. Ασφαλώς όχι μόνο η σχετική αρθρογραφία αλλά οι δηλώσεις εκπροσώπων των κόμματων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ .. καθιστούν πλέον επίκαιρο το θέμα της αστοχίας των μνημο

νίων που τροφοδότησαν δηλώσεις αξιωματούχων του ΔΝΤ και της Ευρώπης .

Σ αυτό το δύσκολο περιβάλλον, οι εξελιξεις,οι ρωγμές ,οι αντιθέσεις και οι νέοι συσχετισμοί δημιουργούν έδαφος για μια νέα συμφωνία -μνημόνιο-ικανής να αποδώσει αποτελέσματα και να επιμερίσει πιο δίκαια κινδύνους και ευκαιρίες.

Στη βάση αυτή, από μια μερίδα του πολιτικού προσωπικού τίθεται ως πολιτική στόχευση, η χώρα με τους πολίτες, η παραγωγή, η οικονομία, το κράτος,κτλ να μετεξελιχθούν σε μια “κανονική χώρα”.

Βέβαια, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση για αυτό αν με την έκφραση “κανονική χώρα” εννοούσαν τα ίδια πράγματα τόσο οι πολιτικές δυνάμεις όσο και οι κοινωνικές και οικονομικές τους εκφράσεις

Οδηγούν λοιπόν σε μια “κανονική χωρά” οι επιδιώξεις του χρηματιστηριακού κεφαλαίου ,της κερδοσκοπίας και του Γερμανικού ευρωπαϊκού δεσποτισμού?

Συμπίπτουν με όσα αντιτάσσει η Ευρωπαϊκή κεντροαριστερά για την Ευρώπη και το Νότο?

Καταλήγουν σε μια “κανονική χωρά” δεσμεύσεις που στο όνομα της σωτηρίας της χωράς εξαθλιώνουν τους πολίτες¨

Συνάδουν με “κανονική Ευρώπη” η ταύτιση της εξυγίανσης με την αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης, τον εργασιακό μεσαίωνα ,την εκποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας , την εκχώρηση του τραπεζικού συστήματος στο ξένο παράγοντα, κτλ?

Προφανώς όμως συνάδουν με τις επιδιώξεις νεοφιλελευθέρων και παρασιτικών οικονομικών και πολίτικων δυνάμεων για μια Ευρώπη δυο ταχυτήτων.

Είναι προφανές ότι αυτή η τρομακτική επιδίωξη συγκρούεται με το οικονομικό, παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς

Σταχυολογώντας ορισμένα παραδείγματα τίθεται το ερώτημα:

Πόσο “κανονική” μπορεί να είναι η συμφωνηθείσα επίκληση της αναγκαιότητας για εξυγιάνσεις και οι μεταρρυθμίσεις όταν:
– μετατρέπεται σε επέλαση που προσδιορίζει ως μοναδικό πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας την εξαθλίωση των δυνάμεων της εργασίας η την φοροελαφρυνση στα διανεμόμενα κέρδη των μέτοχων κτλ!

-για τη λεγομένη απελευθέρωση επαγγελμάτων ορίζεται ως μοναδικό προσόν πρόσβασης, η οικονομική επιφάνεια του ενδιαφερομένου …νέου!!

Μια “κανονική ευρωπαϊκή” χωρά δεν εμπορευματοποιεί και μάλιστα άνευ ορών τα δημόσια αγαθά της υγείας της παιδείας της ασφαλισης,της ύδρευσης προκειμένου να δημιουργηθούν μερίδια κερδοσκοπικών παραδεισένια εξυγιαίνει ,συμπράττει κτλ

Ακόμη αναρωτιούνται σοβαροί παραγωγικοί κύκλοι, γιατί με τις αστικές συγκοινωνίες Αθηνάς δεν επιλέχτηκε το μοντέλο διαπραγμάτευσης με ΟΣΕ όπου οι εργαζόμενοι υπέγραψαν συλλογική σύμβαση αναγνωρίζοντας την υποχρέωση να συμβάλουν στην δημοσιονομική εξυγίανση του οργανισμού

Είναι φανερό ότι τα μνημόνια του νεοσυντηριτικου δεσποτισμού έχουν προσδιορίσει ως “κανονική χώρα” τη “Βαλκανιοποίηση” ή “Τουρκοποίηση” η “κινεζοποίηση” του παραγωγικού ,εργοστασιακού και κοινωνικού μοντέλου!
Η κεντροαριστερά της Ευρώπης δεν ανέχεται αυτή την οπισθοβαρη κερδοσκοπική επιδίωξη. Επανατοποθετεί κοινωνικά και πολιτικά ,το δίλλημα στην αναγκαία διαπραγμάτευση θα γίνει αποδεκτή η μετάλλαξη της οικονομικής βάσης σε:

· Μια “κανονική Βαλκανική” χώρα;

· Η θα επιμείνουμε για μια ’’ κανονική Ευρωπαϊκή” με δίκαιο επιμερισμό κινδύνων και ευκαιριών στην παραγωγική ανασυγκρότηση, τις κοινωνικές κατακτήσεις και τον νομικό και όχι μονό πολιτισμό;

Είναι καιρός να γίνει κατανοητό ότι στους συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώνονται για τη σύγκρουση αυτή, δεν έχουν την ιδία επιδίωξη η κεντροδεξιά με την κεντροαριστερά για την “κανονική χωρά

Σχόλιο: Εμένα και ή χρήση του όρου “Κανονική” χώρα δίκην στόχου ή εθνικού σχεδίου με ενοχλεί…