“Είναι περίεργο πράγμα ο θάνατος ενός αγαπημένου,” γράφει ο Λέμονι Σνικετ. “Όλοι ξέρουμε πως ο χρόνος μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι περιορισμένος και πως τελικά όλοι μας θα καταλήξουμε κάτω από ένα σεντόνι χωρίς να ξυπνήσουμε ξανά. Κι όμως προκαλεί πάντα έκπληξη, όταν αυτό συμβαίνει σε κάποιον που ξέρουμε. Είναι σαν να ανεβαίνεις τα σκαλιά προς το δωμάτιό σου μέσα στο σκοτάδι και να νομίζεις ότι υπάρχει ένα σκαλί περισσότερο απ’ ό,τι στην πραγματικότητα. Το πόδι σου πέφτει κάτω, μέσα από τον αέρα, και μεσολαβεί μια αρρωστιάρικη στιγμή σκοτεινής έκπληξης, καθώς προσπαθείς να επαναπροσδιορίσεις τον τρόπο που έβλεπες τα πράγματα”.

Έτσι και τώρα, η αυλαία στη ζωή του πατέρα μας έπεσε. Έκλεισε για πάντα τα μάτια του ο άνθρωπος που τριάντα οκτώ χρόνια ποίμανε τον τόπο μας, που τον κεράσαμε ξανά και ξανά το ποτήρι της οργής και της πικρίας μας. Τριάντα και οκτώ έτη, σαν τον παράλυτο στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, μόνος. “Άνθρωπο δεν έχω”, παραπονέθηκε εκείνος στο Χριστό. Πόσες φορές δεν κάναμε κι εμείς αυτόν που ορκίστηκε να μας υπηρετεί, και που ποτέ δεν τον καλωσορίσαμε, να νιώσει το ίδιο;

Τριάντα οκτώ χρόνια σήκωσε το σταυρό που εμείς του φορτώναμε, σαν τον Άτλαντα που βάσταζε τους ουρανούς τον παλιό τον καιρό. “Γιατί να μην είναι σαν τον Αυγουστίνο ο Σέργιος”, λέγαμε; “Γιατί να μην είναι σαν τον Αντώνιο”; Γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια; Ξέρω ‘γώ; Άλλη η λάμψη του ήλιου, άλλη η λάμψη της σελήνης, άλλη η λάμψη των άστρων. Άστρο από άστρο διαφέρει στη λάμψη. Κι εκείνος, πόσες φορές δε θα σκέφτηκε σαν τον άγιο Πατρίκιο: “ο Θεός ξέρει πόσο θέλω να πάω στην πατρίδα μου και να δω το πρόσωπο των αγίων του Θεού μου, αλλά πού να τους αφήσω αυτούς εδώ πέρα”;

Δεν καταλάβαμε πως μέσα σ’ αυτή τη φοβερά νοσηρή πνευματική ατμόσφαιρα του τόπου μας εκείνος ήταν που βάσταζε τον ουρανό, για να μη μας έρθει στο κεφάλι. Αναλογιστήκαμε ποτέ τι δυνάμεις απαιτούσε ένα τέτοιο έργο ή μόνο θέλαμε διάφορα; Κι αν πίκρανε και κανέναν, μπορεί κανείς να είναι μόνος και να μην έχει κρύα καρδιά;

Δεν ευτύχησε να μας δει μονοιασμένους όσο ζούσε. Ας μας ενώσει τώρα που φεύγει. Κι αν κανείς μας για οποιοδήποτε λόγο κρατάει γραμμάτια με την υπογραφή του, ας έχει τη γενναιοδωρία να τα σκίσει, όπως έσκισε και ο Χριστός τα δικά μας, όπως κι εκείνος προσπάθησε να κάνει για μας. Του ήμασταν που του ήμασταν κοτρώνα στο λαιμό. Τέτοια ήταν η διακονία του, τέτοια και η ιδιοτροπία μας. Ας μη γίνουμε αιτία να έχει εκκρεμότητες, όταν θα φτάσει στη χρυσή πύλη.

Ελάτε το στερνό μας το φιλί
στο νεκρό ας δώσουμ’, αδέρφια,
ευχαριστώντας το Θεό.
Απ’ τους συγγενείς του εκείνος έχει φύγει πια.
Να πάει στον τάφο του βιάζεται
και πια δε φροντίζει
για τη σάρκα και τους τόσους μάταιους κόπους της.
Πού ‘ν’ οι συγγενείς πια κι οι φίλοι;
Ελάτε, ας τον φιλήσουμε όλοι
κι ας ζητούμε να τον αναπαύσει ο Κύριος.

Αχ αδέρφια μου, τι χωρισμός!
Αχ, τι κοπετός! Αχ, τι θρήνος
ετούτη ‘δώ τη στιγμή!
Λίγο πριν μαζί μας ήταν και τον χάνουμε.
Στον τάφο πια παραδίνεται,
πέτρα πια τον σκεπάζει,
στο σκοτάδι πάει να μείνει, θάβεται με τους νεκρούς.
Όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι
τον αποχωριζόμαστε τώρα…
Ας ζητούμε να τον αναπαύσει ο Κύριος.

Σώζε όσους ελπίζουνε σ’ εσέ,
Μάνα εσύ του Άδυτου Ήλιου,
Θεογεννήτρια.
Ζήτα με πρεσβείες σου στον υπεράγαθο
ν’ αναπαύσει, δεόμαστε,
αυτόν που τώρα μας φεύγει
εκεί που των δικαίων αναπαύοντ’ οι ψυχές.
Θείων αγαθών κληρονόμο
κάν’ τον στις σκηνές των δικαίων
και αιώνια ας είν’ η μνήμη του, Πανάμωμε.

Τώρα που το πρωινό τ’ ουρανού χαράζει και φεύγουν και χάνονται της γης οι μάταιες σκιές, ας τον αποχαιρετήσουμε όλοι με μια καρδιά, όπως είμαι σίγουρος ότι θα το είχε καημό όσο ήταν μαζί μας. Τώρα που ήρθε η μέρα, τώρα που στο μέγα θάμβος κι εκείνος πια πετά, και σ’ όλους μας, που πίσω μας αφήνει και τη φωνή του στέλνει από ψηλά:

“Ίσως όχι με το σώμα μου, παιδιά μου, αλλά το πνεύμα μου θα μείνει μαζί σας, εκεί που πάντοτε ήταν η θέση του”.

Πέτα, λοιπόν, χριστιανική ψυχή, στο όνομα του Θεού, του Παντοδύναμου Πατέρα που σε δημιούργησε, στο όνομα του Ιησού Χριστού, γιου του ζωντανού Θεού, που για σένα έπαθε, στο όνομα του Αγίου Πνεύματος που ξεχύθηκε πάνω σου. Καλό κατευόδιο, παππούλη. Κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούμε.

Ευθύμιος αναγνώστης