Ο Χριστός μπαίνει στην κωμόπολη της Βηθανίας, η οποία είναι κοντά στα Ιεροσόλυμα, σε απόσταση 15 περίπου σταδίων.
Εκεί υπάρχει μια οικογένεια που Του είναι πολύ αφοσιωμένη και λίαν προσφιλής,
Την απαρτίζουν ο αδερφός Λάζαρος, η μεγάλη του αδερφή Μάρθα και η μικρότερη Μαρία.
Ήταν, απ΄ό,τι φαίνεται στα ευαγγέλια, αγαπημένη Του τριάδα κι ένιωθε πολύ οικεία μαζί τους.

Η Μάρθα μάλλον ήταν η οικοδέσποινα κι αυτή νοιαζόταν και για τους τρεις.
Έτσι στο κείμενο που αναλύουμε ( Λουκ.10,38–42 / 11, 27–28 ) — και είναι το ευαγγελικό ανάγνωσμα της μεγάλης Παράκλησης — η Μάρθα εξ ονόματος και των άλλων ”υπεδέξατο Αυτόν εις τον οίκον αυτής”.

Μόλις ο Χριστός αρχίζει να διδάσκει όσους συγκεντρώθηκαν στο σπίτι της, η αδερφή της Μαρία παίρνει θέση κοντά στα πόδια Του –Αργότερα , πριν από το πάθος Του, είναι αυτή που θα Του μυρώσει τα πόδια με πανάκριβο μύρο –.
Εκεί τώρα ακούει διψασμένη και κατανυγμένη τα λόγια Του.

Η Μάρθα, όπως διηγείται ο Λουκάς, ήταν απασχολημένη με τα φαγητά. Έπρεπε κι αυτά να γίνουν. Το επέβαλλε η φιλοξενία της και η αγάπη που έτρεφε προς τον Κύριο.

Για μια στιγμή όμως τα ” χρειάστηκε”, όπως λέμε.
Κουράστηκε να διακονεί μόνη της και μ΄έναν τρυφερό έλεγχο στο Χριστό ότι δεν τη νοιάζεται, που η Μαρία την άφησε μόνη της στην ”πολλή διακονία”,Τον παρακαλεί να τη στείλει κι αυτήν στην κουζίνα. Μαζί της.

Ο Κύριος δεν τη δικαιώνει. Την ίδια ελέγχει στοργικά, γιατί ασχολείται με πολλά πράγματα και φαγητά. Μια μερίδα φαγητού θα ήταν αρκετή, γιατί ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται τόσο για την υλική τροφή, όσο για την πνευματική, την οποία η Μαρία προτίμησε και ”ουκ αφαιρεθήσεται απ΄αυτής”.
Δε θα της την στερήσει.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι η Μάρθα είναι ο δυναμικός και πρακτικός άνθρωπος, που έχει όλες τις φροντίδες και ευθύνες του σπιτιού και τώρα την περιποίηση του Κυρίου και της ομάδας Του.

Εκφράζει περισσότερο έμπρακτα την αγάπη της, που δεν είναι καθόλου λιγότερη από της Μαρίας.

Ούτε υστερεί η Μάρθα σε πνευματικότητα.
Αυτό φαίνεται σε μια άλλη περικοπή ( Ιω. 11, 20–27 ) που ”ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία, όταν είχε πεθάνει ο Λάζαρος και είχε ταφεί. Ενώ πλησίαζε στο χωριό, το έμαθε η Μάρθα και έτρεξε να Τον προ’υ’παντήσει. Όταν Τον συναντάει, Του παραπονιέται: Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδερφός μου…
Ο Κύριος τη διαβεβαιώνει πως θα αναστήσει τον αδερφό της.
Η Μάρθα δε μπορεί να το συλλάβει, αφού ο Λάζαρος ήταν τέσσερις μέρες στον τάφο και η αποσύνθεση θα ήταν προχωρημένη και Του λέει: Ξέρω πως θα αναστηθεί, όταν θα γίνει η ανάσταση στην έσχατη μέρα.
Ο Ιησούς της είπε: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή…και καθένας που…πιστεύει σ εμένα δε θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύεις αυτό;
Ναι, Κύριε, Του λέει. Εγώ το έχω πιστέψει πως Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. που περιμένουμε νά΄ρθει στον κόσμο…”.

Έτσι δε μπορούμε να αδικήσουμε τη Μάρθα έναντι της Μαρίας.
Το παραπάνω απόσπασμα δείχνει και τη βαθιά της πίστη στο πρόσωπο του Κυρίου ως Θεό.

Αντίθετα η Μαρία φαίνεται πιο συναισθηματική. Ίσως και πιο θεωρητική.
Οκνηρία ωστόσο δε μπορούμε να της καταλογίσουμε. Δε μας το επιτρέπει η περικοπή.
Μια ξεγνοιασιά ίσως, ναι.
Πιθανόν να συντελούσε σ΄αυτό και ο κηδεμονικός ρόλος της Μάρθας.

Ενδιαφέρον όμως έχει στην περικοπή αυτή της μεγάλης Παράκλησης και το ότι κάποια γυναίκα, απ΄αυτές που άκουγαν το κήρυγμα του Κυρίου, ενθουσιασμένη Του λέει: ”Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί, ους εθήλασας”.

Καλοτύχισε τη μητέρα που Τον γέννησε.

Ο Κύριος αποφεύγει να το σχολιάσει.
Απαντώντας ωστόσο στη γυναίκα και θέλοντας να την ανεβάσει ψηλότερα πνευματικά, για να γίνει κι αυτή άξια μακαρισμού, συμπληρώνει: ”Μενούνγε μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν”.

Η αποστολή Του είναι να γίνουν μακάριοι κι όλοι εκείνοι που Τον ακούν και εφαρμόζουν τα λόγια Του.
Όσο για τη μητέρα Του ήξερε πολύ καλά ο ίδιος ποια δόξα την περίμενε στο μέλλον.

Η ίδια σε άλλη στιγμή προφήτεψε σεμνά για τον εαυτό της: ”…από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί…”, ότι στο εξής θα την καλοτύχιζαν όλες οι γενιές των ανθρώπων.

Όπως και συμβαίνει.
Έχει τα πρεσβεία δίπλα στο γιο της. Την τιμητική της.
Κάθε ψυχή που επικαλείται τον Κύριο, ζητάει και τη δική της μεσολάβηση.
Κι όταν νιώθουμε ιδιαίτερα αμαρτωλοί, σ΄αυτήν προσφεύγουμε.

Όσο για τις γυναίκες…
Αυτήν έχουμε πρότυπο αφιέρωσης στο Θεό, μητρότητας, ταπείνωσης, υπακοής, αγνότητας και καθαρότητας, προσευχής, αγάπης, μαθητείας στο Χριστό, υπομονής και αντοχής στις δοκιμασίες.
Και σε κάτι άλλο. Πιο ανθρώπινο. Στο νοικοκυριό.

Όλες αυτές ήταν οι αρετές της και γι΄αυτό ευαρέστησε πλήρως το Θεό και έγινε έτσι η ”πλατυτέρα των ουρανών”.
Και γι΄αυτό την ευλαβούμαστε και τη μακαρίζουμε.

Μαζί της μακαρίζουμε κι όλους εκείνους που την αποδέχονται και την έχουν ιερό καταφύγιο στη ζωή τους.
Και το βιβλιαράκι με τους παρακλητικούς κανόνες και τους χαιρετισμούς της είναι στην τσέπη τους ή στο προσκεφάλι τους.

Μακάρι να ανήκουμε σ΄αυτούς και σε κείνους που η οικογένειά τους φιλοξενεί και αναπαύει και αυτήν και τον Υιό της, όπως η Μάρθα και το σπιτικό της.
Μακάρι.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός