Ως  ένα  διάλειμμα  και  για  να  αποφευχθεί  τυχόν  δυσπεψία  από  τη  συνεχή  παράθεση  των  ανθρώπινων  χαρακτήρων, στη  σειρά  μας  αυτή  παρεμβάλλουμε  το  παρόν  άρθρο, αφιερωμένο  στην  έγγαμη  ζωή, που  ποικίλει  σε  κάθε  ζευγάρι.

Αρχίζουμε  με  το  ουγγρικό  παραμύθι  ( σε  περίληψη ): ” Τη  φοβήθηκε  κι  ο  διάβολος…”

Κάποιος  γεωργός  είχε  μια  γυναίκα  ανάποδη. Δηλαδή  της  έλεγε  κάτι  κι  αυτή  έπιανε  την  άρνηση ή μάλλον την αντίθεση. Ώσπου  τη  βαρέθηκε.

Μια  μέρα  της  λέει  εσκεμμένα:μην  έρχεσαι  σήμερα  στο  χωράφι, οπότε  δε  χρειάζεται  να  μου  φέρεις  και  το  φαγητό  που  μ’ αρέσει. Γνωρίζοντας  ο  γεωργός  ότι  θα  πράξει  το  αντίθετο  κι  ότι  θα  έρθει,  έσκαψε  στο  μεταξύ  στο  δρόμο  της, κοντά  στο  χωράφι, κι  ένα  λάκκο  κι  ευχήθηκε  να  πέσει  μέσα  σ ‘ αυτόν  η  γυναίκα  του. Τον  είχε  απαυδήσει.

Η  γυναίκα, ως  συνήθως, έκανε  το  φαγητό  που  της  είπε  πως  δε  θέλει  και  κίνησε  για  το  χωράφι. Όταν  πλησίασε  στο  λάκκο  που  της  είχε  ανοίξει  και  τον  οποίο  είχε  καλύψει  με  θάμνους, ο  άνδρας  της  τής  λέει: μη  πατάς  εδώ.  Ακριβώς  για  να  πατήσει . Αυτή  από  αντίδραση  πάτησε  κι  έπεσε  μέσα  στο  λάκκο.

Άρχισε  τότε  να  ζητάει  βοήθεια  και  να  φωνάζει. Ο  άνδρας  της  αδιαφόρησε    και  την  άφησε  εκεί  να  ”ψοφήσει ”, όπως  είπε, γιατί  τον  είχε  κάνει  μάρτυρα. Αυτή  ευχήθηκε  στην  απελπισία  της, αφού  είδε  κι  απόειδε  ότι  δεν  την  άκουγε  κανείς  ούτε  κι  ο  άνδρας  της: ας  έρθει  τέλος  πάντων  να  με  σώσει  κάποιος  κι  ας  είναι  και  ο  διάβολος. Οπότε  νά  τος  κι  εμφανίζεται  ο  διάβολος. Ανέβα, της  λέει, στην  πλάτη  μου  και  κάτσε  καλά Aυτή  ανεβαίνει  στη  ράχη  του  και  για  ”γινάτι”  κάθεται  ανάποδα. Παρόλα  αυτά  ο  διάβολος  την  έβγαλε  απ ‘ το  λάκκο  και  της  λέει  μετά: κατέβα  τώρα. Όχι  δεν  κατεβαίνω, του  απαντά. Άρχισε  να  την  τινάζει  ο  διάβολος, να  πηδάει, να  ξαναπηδάει  για  να  τη  ρίξει  κάτω. Τίποτε. Αυτή  εκεί:  όχι  δεν  κατεβαίνω. Άρχισε  να  τρέχει  από  βουνό  σε  βουνό, από  λαγκάδι  σε  λαγκάδι. Η  γυναίκα  τίποτε.  Οπότε  για  μια  στιγμή  βρίσκουν  ένα  στρατιώτη  που  γυρνούσε  απ ‘ τον  πόλεμο.

Ο  διάβολος  τον  παρακάλεσε  να  βοηθήσει  να  κατεβεί  η  γυναίκα  από  πάνω  του. Και  συμπληρώνει: άμα  την  κατεβάσεις  απ ‘ τη  ράχη  μου, θα  σε  κάνω  βασιλιά  με  τον  εξής  τρόπο: θα  μπω  μέσα  στη  βασιλοπούλα  κι  αυτή  θα  δαιμονιστεί. Ο  βασιλιάς, ο  πατέρας  της, σ ‘ όποιον  την  κάνει  καλά  θα  υποσχεθεί  το  μισό  του  βασίλειο. Εσύ  τότε  θα  παρουσιαστείς   και  θα  γιατρέψεις  τη  βασιλοπούλα. Μα  πώς, ρωτάει  ο  στρατιώτης. Θα  ζητήσεις  να  σου  φέρουν  τη  δαιμονισμένη  βασιλοπούλα  και  θα  πεις  σε  μένα  που  θα  είμαι  μέσα  της: διάβολε, βγες  έξω  απ ‘ τη  βασιλοπούλα, γιατί  θέλω  να  την  παντρευτώ. Κι  εγώ  θα  βγω  κι  αυτή  θα  γιατρευτεί.

Ο  στρατιώτης  δέχτηκε. Άρχισε  λοιπόν  με  κάθε  τρόπο  να  προσπαθεί  να  κατεβάσει  τη  γυναίκα  απ’  τη  ράχη  του  διαβόλου. Αυτή  εκεί. Τίποτε. Δεν  κατέβαινε. Ε  τότε  αγανακτισμένος, κάτσε  αυτού, της  λέει, και  μην  κατεβαίνεις. Νά  τη  και  κατεβαίνει  η  γυναίκα.

Έτσι  ο  στρατιώτης  έγινε  βασιλιάς.

Μετά  όμως  ο  διάβολος  μπήκε  και  σε  μια  άλλη  γυναίκα, συγγενή  της  βασιλοπούλας. Οπότε  ο  στρατιώτης – βασιλιάς  προσπάθησε  να  τον  βγάλει  κι  απ ‘ αυτήν  με  τον  ίδιο  τρόπο: διάβολε, βγες  έξω  θα  την  παντρευτώ. Τίποτε  ο  διάβολος. Διάβολε, μόνο  στη  γυναίκα  μου  είπες  ότι  θα  έμπαινες. Πάλι  τίποτε  ο  διάβολος. Mάλιστα  φοβέρισε  κιόλας το  βασιλιά – στρατιώτη  ο  διάβολος  ότι, αν  έβγαινε  απ ‘ τη  γυναίκα, θα  έμπαινε  στον  ίδιο. Τότε  ο  στρατιώτης – βασιλιάς  θυμήθηκε  την  ανάποδη  γυναίκα. Διάβολε, σου  φέρνω  τη  γυναίκα, για να  σου  ανεβεί  πάλι  καβάλα…

Τ ‘ ακούει  ο  διάβολος  κι  όπου  φύγει  φύγει. Τόση  τρομάρα  είχε  πάρει  απ ‘ την  ανάποδη  γυναίκα  ακόμη  κι αυτός…

——————————————————————————————————————————————————-

Σήμερα  περιδιαβάζοντας  και  φιλοσοφώντας  πάνω  στο  γάμο,  η  σκέψη  μου  σκάλωσε  στο  εξής, σπουδαίο  νομίζω, περιστατικό.

Kάποιο  ζευγάρι  ξεκίνησε  την  έγγαμη  ζωή  του  με  πολλά  όνειρα  και  σπουδαίες  επιθυμίες. Χαριτωμένοι  κι  οι  δυο, της  Εκκλησίας  – ίσως  όχι  τόσο  η  σύζυγος -, πολύ  ερωτευμένοι,  έμμισθοι  κι  οι  δυο  και  πάει  λέγοντας…

Η  ζωή  τους  πράγματι  φαινόταν  πως  κυλούσε  όμορφα, αλλά  και  αθόρυβα. Και  το  αθόρυβο  συνήθως  κρύβει  ή  πολλή  ευτυχία  ή  πολλή  δυστυχία.

Ύστερα  όμως  από  σαράντα  χρόνια  φαινομενικά αθόρυβης ζωής το  ανδρόγυνο  χώρισε. Τα  παιδιά, δύο  στον  αριθμό, ήταν  τριάντα  και…χρόνων. Έπεσαν  όλοι  πάνω  τους. Πνευματικός…ο  Επίσκοπος  του  τόπου  τους (είναι  εκτός  της  περιοχής  μας ),  οι  συγγενείς, οι  φίλοι  τους…Τίποτε. Η  γυναίκα  ανένδοτη: δεν  τον  έζησα  ως  σύζυγο…ήταν  ένας  μίζερος  της  Εκκλησίας  πελάτης, που  απ ‘ το  πρωί  ως  το  βράδυ  ήθελε  να  κάνει  τεμενάδες  στους  ιερείς  των  διαφόρων  ενοριών  ή  να  κάνει  τον  ψάλτη,  κι  όταν  ερχόταν  στο  σπίτι  δεν  άνοιγε  το  στόμα  του. Είχε  σκεπασμένο  το  πρόσωπό  του  όλες  τις  ώρες  με  μια  εφημερίδα  ή  κοιμόταν…Μόνο  που  στην  ώρα  του  φαγητού, που  το  απαιτούσε  στην  ώρα  του, ήθελε  να  είμαστε  όλοι  μαζί  γύρω  απ ‘ το  τραπέζι.

Του  ζητούσα  να  λύσουμε  τις  διαφορές  μας  με  συζήτηση. Την  απέφευγε. Ή  την  έκλεινε  με  το: να   σου  φτάνει  που  δεν  έχω  άλλη  γυναίκα. Έλα  που δε  μου  έφτανε όμως εμένα …Και  συνέχιζε: και  να  πιστεύεις  στο  Θεό. Δεν  πιστεύεις…  δεν  πιστεύεις..,μου  τόνιζε. Μίσησα  την  Εκκλησία  εξ  αιτίας  του…Θα  προτιμούσα  έναν  πιο  απεξαρτημένο  απ ‘ τους  εκκλησιαστικούς  χώρους. Νομίζω  ότι  δεν  εκτίμησε  ποτέ  ότι  παρόλα  αυτά  ήμουν  απόλυτα  αφοσιωμένη  και  στους  τρεις  τους…

Όταν  το  διαζύγιο  βρισκόταν  καθ ‘ οδόν, ο  ίδιος  βαριά  σέρνοντας  τα  πόδια  του  προς  το  δικηγόρο, και φτάνοντας  του  λέει: Δεν  κατάλαβα  γιατί  με  χωρίζει. Μεσολάβησε, κ. Κώστα, να  τα  φτιάξουμε. Να  της  πω  κι  ένα  συγγνώμη  και  να  τα  ξαναβρούμε. Του  φαινόταν  τόσο  απλό. Σε  μένα  πάλι  τόσο  σύνθετο…

Λυπηρό  το  γεγονός, αλλά  που  συμβαίνει  σε  πολλά  ζευγάρια, ο  ένας  να  μονοπωλεί  την  Εκκλησία,  απαξιώνοντας  τον  άλλο,  κάνοντάς  του  γι ‘ αυτό  τη  ζωή  κόλαση. Αυτό  όχι  μόνο  χριστιανικό  δεν  είναι, αλλά  δείχνει  και  καλή  δουλειά  του  σατανά, με  όργανο  έναν  άνθρωπο  της  Εκκλησίας  που  δεν  έχει  αληθινή  πνευματική  ζωή.

—————————–  —————————————————————————————————————

Διάβασα  κάπου: ευτυχισμένος  είναι  αυτός, βασιλιάς  ή  αγρότης, που  βρίσκει  γαλήνη  στο  σπίτι  του. Γιατί  όμως  τις  περισσότερες  φορές  το  νιώθουμε  σαν  ένα  καταθλιπτικό  χώρο  που  μας  απωθεί; μήπως  φταίει  τελικά  μια  δυσαρμονία  συζυγική, που  την  προκλούν  συνήθως  μικροπράγματα  που  χαρακτηρίζουν  το  έναν  ή  και  τους  δυο  συζύγους  ιδιόρρυθμους;

Ας  παρακολουθήσουμε  γι ‘ αυτό  έναν  δυσαρεστημένο  σύζυγο, που  σημειώνει  στο  ημερολόγιό  του  το  παρακάτω  κατηγορητήριο  εναντίον  της  γυναίκας  του:

Κατηγορώ  τη  γυναίκα  μου, γιατί, όταν  βοηθώ  τα  παιδιά  μου  να  λύσουν  τις  ασκήσεις  τους, μου  λέει: μα  είσαι  τώρα  εσύ  σε  θέση  να  κάνεις  μια  πρόσθεση;

Γιατί, όταν  κάνει  αταξίες  το  παιδί  μου, του  λέει: α  παλιόπαιδο, έχεις  ακριβώς  το  χαρακτήρα  του  πατέρα  σου.  Γιατί, όταν  αγοράσω  κάτι  για  τον  εαυτό  μου, δεν  παραλείπει  να  μου  λέει: δεν  αξίζεις  να  κρατάς  πορτοφόλι.Γιατί, όταν  γυρίσω  σπίτι, αντί  να  με  καλοδεχθεί, βιάζεται  να  μου  πει: πρόσεξε  τα  παπούτσια  σου, μη  μου  λερώσεις  το  παρκέ. Γιατί, όταν  κάθομαι  να  ξεκουραστώ  λίγο, μου  λέει: χαρά  μου, κάτι  έπαθε  το  καζανάκι  πάλι. Γιατί  μου  κόβει  τον  καφέ  με  την  πρόφαση  ότι  με  κάνει  νευρικό. Γιατί, όταν  ψυχραινόμαστε, μου  απαριθμεί  όλους  τους  υποψήφιους  που  τη  ζήτησαν  κι  αρνήθηκε  να  τους  πάρει, που  με  oποιονδήποτε  απ ‘ αυτούς  θα  είχε  καλύτερη  τύχη. Γιατί  περνάει  τις  περισσότερες  ώρες  με  τις  φίλες  της  καπνίζοντας  τσιγάρο. Γιατί  ενδιαφέρεται  μόνο  για  τους  συγγενείς  της  και  τους  δικούς  μου  τους  παραθεωρεί. Γιατί, όταν  αρρώστησε  η  μητέρα  μου  και  την  πήραμε  σπίτι  μας – μόνιμα  μένει  με  τον  αδερφό  μου – μ ‘ άφησε  να  την  καθαρίζω  μόνος  μου. Γιατί, όταν  είμαστε  με  φίλους, προσπαθεί  να  περάσει  ο  δικός  της  λόγος  προσβάλλοντάς  με  πολλές  φορές. Γιατί  δεν  παραλείπει  να  λέει  στις  φίλες  της: ξέρετε  ο  άνδρας  μου  κοιμάται  με  ανοιχτό  το  στόμα  και  ροχαλίζει. Γιατί  ήθελε  να  της  πλένω  τα  πιάτα  κι  όταν  ακόμη  ήταν  ξεκούραστη.

Ας  δούμε  όμως  και  δυο  άλλα  ζευγάρια, που  βιώνουν  διαφορετικά  την  έγγαμη  ζωή.

Ρώτησαν  κάποιον  πώς  κατόρθωσε  τόσα  χρόνια  συζυγικής  ζωής  να  είναι  ευτυχισμένος  και  πάντα  ευχαριστημένος. Κι  εκείνος  απάντησε: πίστευα, πριν  παντρευτώ  ότι  η  γυναίκα  που  θα  πάρω  θα  έχει  κι  αυτή  τις  αδυναμίες  της, όπως  κι  εγώ. Επίσης  τη  γυναίκα  που  παντρεύεται  κανείς  την  αγαπά  πραγματικά, όχι όταν  τη  βλέπει  τέλεια – αυτό  είναι  εκτός  πραγματικότητας – , αλλά ‘ όταν  την  αποδέχεται  με  τα  ελαττώματά  της, αρκεί  μέσα  σ’ αυτά  να  μην  είναι  το  ψέμα, η  συζυγική  απιστία  και  η  έλλειψη  αγάπης  στο  Θεό. Επίσης  πίστευα  ότι  ο  γάμος  είναι  άμιλλα  θυσιών, άσκηση  συγχωρητικότητας, στάδιο  υπομονής  και  προσφορά  τρυφερότητας.

Η  γυναίκα  που  πήρα  ήταν  θυμώδης  και  ευερέθιστη. Έτσι, όταν  με  στενοχωρούσαν  οι  εκρηκτικότητές  της, υπέμεινα  κι  από  μέσα  μου  την  προσευχόμουν, ενώ  πολλές  φορές  στη  διάρκεια  του  θυμού  της  τη  διαβεβαίωνα: κι  όμως  σ ‘ αγαπώ. Αν  δεν  πρόσεχε  ότι  ο  θυμός  της  και  τα  λόγια  της  με  πλήγωσαν, το  βράδυ της  ζητούσα  συνεξήγηση. Κλείναμε  τη  μέρα  με  προσευχή.

Και  μια  άλλη  περίπτωση. Κάποιο  αντρόγυνο, παρόλα  τα  πλούτη  , ζούσε  με  διαρκή  διχόνοια. Πολλές  φορές  η  σύζυγος  ζητούσε  το  τέλος  της  ζωής  της.

Μια  μέρα  κατά  τύχη  έπεσε  στα  χέρια  της  ένα  σημειωματάριο  της  γιαγιάς  της. Καθώς  το  ξεφύλλιζε, το  μάτι  της  έπεσε  στην  εξής  σημείωση: ” Σήμερα  νιώθω  καταρρακωμένη…τα  έκανα  θάλασσα…μ ‘ έπιασε  κι  ένας  πονοκέφαλος  φοβερός. Δυο  ασπιρίνες  απανωτές  και  δε  μου  φεύγει…Θεέ  μου, δεν  αντέχω  άλλο…νομίζω  ότι, αν  άδειαζα  εκείνο  το  κουτί  με  τις  ασπιρίνες  στο  στομάχι  μου, θα  έπαιρνε  τέλος  η  δυστυχία  μου…όμως  τα παιδιά  μου…ο  τεμπέλης  κι  άγουρος στους  τρόπους  , αλλά  αφοσιωμένος  σαν  το  σκυλάκι  σύζυγός  μου…Από την  άλλη  τα  οικονομικά  μας, που  πάνε  απ ‘ το  κακό  στο  χειρότερο…οι  σπουδές  της  Μαρίας, που  γι ‘ αυτό

το  λόγο  πρέπει  να  διακοπούν; τα  απλήρωτα  ενοίκια…Θεέ  μου, τι  μαυρίλα  είναι  αυτή…όλα  με  σπρώχνουν  στην…”.

Η  σελίδα  αυτή  έκανε  την  εγγονή  πιο  περίεργη. Ξεφύλλισε  και  παρακάτω. Εκεί  διάβασε  κάτι  πολύ  διαφορετικό: ”Χθες  το  πρωί  είχα  μια  απρόσμενη  επίσκεψη. Μια  άγνωστη  κυρία  ήρθε  και  μας  άφησε  επιταγή και  μια  καρτούλα  με  πυκνογραμμένα  τα  λόγια: πέρασα  την  περιπέτειά  σου. Ό,τι  σου  γράφω  είναι  απ ‘ την  πείρα  μου. Υπάρχει  Θεός  Πατέρας. Δοκίμασε  να  Του  μιλάς, όπως  το  μικρό  παιδί  στο  φυσικό  πατέρα. Υπάρχει  κι  ένας  μοναδικός  φίλος. Ο  Φίλος. Μάθε  να  τον  επικαλείσαι  αδιάλειπτα  με  την  προσευχή: Κύριε  Ιησού  Χριστέ, ελέησόν  με. Κι  αν  υπάρχει  κάτι  που  σε  στενοχωρεί  και  σε  πιέζει, εμπιστέψου  το  σ ‘ έναν  έμπειρο  πνευματικό. Είναι  εδώ  πολύ  κοντά  σου.

Όλα  αυτά  έφεραν  μια  ανατροπή  μέσα  μου. Στις  σκέψεις  μου, στα  συναισθήματά  μου, στα  σχέδιά  μου. Τα

λόγια  της  ήταν  πηγαία, όπως  και  η  αγάπη  της. Με  προβλημάτισαν  πολύ ”.

Η εγγονή  συνέχισε  να  ξεφυλλίζει. Σε  πολύ  μεθεπόμενη  σελίδα  του  ημερολογίου  της  γιαγιάς  της  ξαναδιάβασε: ”΄΄Εψαξα  και  βρήκα  την  κυρία,  που  μας  επισκέφτηκε…Η  γνωριμία  μου  μαζί  της  στάθηκε  σταθμός  για  τη  μετέπειτα  ζωή  μου. Σήμερα  νιώθω  να  κουμαντάρω  εγώ  τις  περιστάσεις  κι  όχι  οι  περιστάσεις  εμένα ”.

Αποτέλεσμα:η  εγγονή  προσπάθησε  να  μιμηθεί  τη  γιαγιά  της. Η  ατμόσφαιρα  του  σπιτιού  της  άλλαξε  ριζικά. Η  ζωή  του  ανδρογύνου  ομαλοποιήθηκε.

Τα  σχόλια  νομίζω  περιττεύουν.

Ζιώγα  Κατερίνα

Εκπαιδευτικός

————————–