Φαινόταν πως δεν του έλειπε τίποτε.
Ευπαρουσίαστος, ευκατάστατος και με πολλή περιουσία, άρχοντας και με επιρροή σίγουρα στη σύγχρονή του κοινωνία, ενάρετος, ευσεβής.
Με ευγενή χαρακτήρα.
Συμπαθέστατος.

Τα είχε όλα. Φυσικά χαρίσματα.., υλικά αγαθά.., κοινωνική καταξίωση. Ήταν φορέας ευγενικών πόθων…
Αξιοθαύμαστος νέος.

Και με ανησυχίες. Δεν τον ικανοποιούσαν όσα είχε, παρόλα αυτά.
Ένιωθε ένα κενό μέσα του. Κάτι τον προβλημάτιζε.

Κι αυτό το κάτι είχε τόση βαρύτητα για την υπόλοιπη ζωή του !..

Ίσως στον όλο προβληματισμό του να συντέλεσαν και όσα άκουγε για κάποιον μεγάλο Προφήτη και Διδάσκαλο, καινούργιο στο Ισραήλ, που μαγεύει τα πλήθη, που ενσπείρει και λύνει απορίες, που γιατρεύει αρρώστους, που ειρηνεύει συνειδήσεις, που φέρνει τα άνω κάτω, που ανέστησε και νεκρούς…

Είναι ένας νέος ηγέτης παράξενος, που μιλάει για τη Βασιλεία των Ουρανών και που δεν υπόσχεται θώκους σ΄όσους θα Τον ακολουθήσουν, αλλά σταυρό.
Δε δέχεται ρουσφέτια, αλλά ζητάει αγωνιστικότητα και θυσία.
Δε βολεύει τους ανθρώπους εκεί που δεν αξίζουν, αλλά τους καταξιώνει ο Ίδιος όπου κι αν βρίσκονται.

Κι ο νεαρός μας άρχοντας τώρα Τον αναζητάει και θέλει να Τον συναντήσει.
Έχει μια ασίγαστη επιθυμία να μπει στη Βασιλεία Του αυτή.

Φαίνεται ότι είχε παρακολουθήσει άλλοτε κι ο ίδιος τον Ιησού να διδάσκει ή θα είχε πληροφορηθεί από άλλους το κεντρικό μήνυμα του κηρύγματός Του ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος για μια ζωή πολύ ανώτερη απ΄αυτήν που τον καταντάει η αμαρτία, η οποία κυριαρχεί στη γη.
Ότι η ανθρώπινη ζωή δεν τερματίζει με το φτυάρι του νεκροθάπτη, οπότε θα τέλειωναν έτσι και τα βάσανα των θνητών και ακόμη ότι η παραμονή του ανθρώπου σ΄αυτόν τον κόσμο, που είναι σίγουρα παροδική, είναι συνάμα και καθοριστική για τη μέλλουσα και αιώνια κατασκήνωση στον Ουρανό.

Αυτή η νέα διδασκαλία είχε ανάψει σφοδρό πόθο μέσα στην ψυχή του νεαρού πλουσίου. Ήθελε να κατακτήσει την αιώνια μακαριότητα κοντά στο Θεό.

Γι΄αυτό επιδιώκει και βρίσκει το Χριστό , ενώ ετοιμαζόταν να φύγει.

Μόλις Τον βλέπει, γονατίζει μπροστά Του και Του λέει: ”Αγαθέ Διδάσκαλε, τι να κάνω, για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; ”.
Και ο Χριστός του είπε : να τηρήσεις τις εντολές: Να μη τρέχεις σε ξένες γυναίκες και γίνεσαι μοιχός, να μη σκοτώσεις, να μη κλέψεις, να μη ψεύδεσαι, να μη στερήσεις από το διπλανό σου ό,τι του ανήκει, να τιμάς τους γονείς σου και να αγαπήσεις το συνάνθρωπό σου, όπως τον εαυτό σου.

Χαίρεται ο νεαρός Εβραίος. Είναι τόσο κοντά στη Βασιλεία του Θεού. Έχει όλες τις προ’υ΄ποθέσεις, για να πολιτογραφηθεί σ΄αυτήν.

” Δάσκαλε, του λέει, αυτά τα τηρώ από μικρό παιδί”.

Μ΄αυτήν την απάντηση ο Ιησούς τον κοίταξε με πολλή συμπάθεια, όλος στοργή.

Το διεισδυτικό Του όμως μάτι και το πνεύμα Του σκοντάφτει κάπου βαθιά μέσα του σ΄έναν ύφαλο, σε κάτι που τον κρατάει με αλυσίδες δεμένο στην ύλη.
Είναι φιλάργυρος. Έχει αδυναμία στον πλούτο.
Και ”ην … έχων κτήματα πολλά ”, σημειώνει ο ευαγγελιστής ( Μαρκ. 10,22 ) .

Ο Χριστός, που δε βάζει σε ψυχικά έλκη επιδέσμους, οι οποίοι έτσι αφήνουν τα πάθη να πυορροούν, του δίνει να καταλάβει, όταν ο νέος επιμένει ”τι έτι υστερώ ”, τι άλλο μου λείπει, ότι ο δρόμος προς την τελειότητα θέλει οδοιπόρους χωρίς βαριές και γεμάτες δυσωδία αποσκευές.
Χρειάζεται να αποδεσμευτούν από την αμαρτία που τους βραχυκυκλώνει πριν ξεκινήσουν.
Και να μην ερωτοτροπούν μ΄ό,τι αφήνουν πίσω τους.

Και να προσβλέπουν στον Ίδιο. Τον τελειωτή Ιησού.

Του λέει λοιπόν : ”Αν δεν θέλεις να μείνεις μόνο στο βάθρο και στοχεύεις ψηλά στο απόλυτο, στο τέλειο, πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου, δώσε τα χρήματα στους φτωχούς –και να είσαι σίγουρος ότι ο Θεός δε θα το αφήσει αυτό χωρίς ανταπόδοση — και σήκωσε το σταυρό σου, που θα προκύψει ύστερα και από μια τέτοια απόφαση.
Κι έλα να με ακολουθήσεις μαζί με τους δώδεκα αυτούς εδώ μαθητές μου, που τα άφησαν όλα και αποτελούν την ξεχωριστή συνοδεία μου.

Δύσκολα του ζητάει ο Χριστός. Πολύ δύσκολα.

Αυτός είχε συνηθίσει στα αγαθά. Στην καλοπέραση. Να τον υπηρετούν κι όχι να υπηρετεί. Να παίρνει κι όχι να δίνει.
Και τώρα καλείται σ΄έναν δρόμο ακτημοσύνης και δυσκολιών. Ανηφοριάς και ύψους.

Τρόμαξε μ΄αυτό το άλμα που του υπέδειξε ο Κύριος.

Με την πρόταση Του αυτή ζυγίστηκε αστραπιαία μέσα του ο Ουρανός και η γη, το πνεύμα με την ύλη, ο Χριστός με το χρυσό. Και προτίμησε το χρυσό, τον πλούτο.

Και είχε πολύ. ”Ην γαρ πλούσιος σφόδρα ”.

Έτσι γυρίζει τα νώτα στο Χριστό και φεύγει ” σκυθρωπός ”…

Λυπήθηκε, μελαγχόλησε, αλλά δεν ήθελε και συνέχεια.

Μαζί του λυπάται και κάθε αναγνώστης αυτού του περιστατικού.

Την εξέλιξή του στο εξής βέβαια δεν την ξέρουμε.
Μακάρι να μην έχασε οριστικά και τη σωτηρία της ψυχής του.

Ο Χριστός του έδειξε το τέλειο, όπως Του το ζήτησε. Δεν το μπόρεσε όμως.
Ο Θεός ωστόσο δίνει στον άνθρωπο πολλές ευκαιρίες ως το τέλος της επίγειας ζωής του με δοκιμασίες, με δυσκολίες, με ευλογίες., για να διορθώνει τα λάθη του.
Ως το θάνατό μας βέβαια, γιατί ”μετά… τούτο κρίσις ”, λέει ο Απόστολος Παύλος.
Μετά κρινόμαστε και οριστικοποιείται η θέση μας: ή κοντά στο Θεό ή με το διάβολο.
Και φυσικά μ΄όλα τα επακόλουθα.

Ο Χριστός σε άλλη διδασκαλία Του είπε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι της απόλυτης αφιέρωσης σ΄Αυτόν. Βέβαια όσοι το καταφέρουν έχουν και την ανάλογη ανταμοιβή.

Άλλοι απ΄τους ανθρώπους καρποφορούν και έχουν απόδοση τριακονταπλάσια, άλλοι εξηκονταπλάσια κι άλλοι εκατονταπλάσια.

Ό,τι επίσης ζήτησε ο Κύριος απ΄τον πλούσιο νεανία ήταν ύψιστη θυσία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όποιος είναι πλούσιος είναι αρεστός στο Θεό και σώζει την ψυχή του, μόνο όταν πουλάει τα υπάρχοντά του και εγκαταλείπει ό, τι δικό του.

Έχουμε πλούσιους που έγιναν άγιοι, γιατί ήταν τίμιοι στις δοσοληψίες τους, αφοσιωμένοι οικογενειάρχες, με αθόρυβη και πολλή φιλανθρωπία. Και με την εσωτερική ζωή της προσευχής.

Ωστόσο προβληματίζει το σχόλιο που κάνει ο Χριστός, όταν είδε το νεαρό να αποχωρεί : ”Πολύ δύσκολα αυτοί που έχουν το χρήματα θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού ”.

Συμβαίνει μάλλον, γιατί τους απορροφάει ο αγώνας και η αγωνία μόνο για τα πλούτη τους και παραμελούν την ψυχή τους. Κάνουν συμβιβασμούς σε βάρος της συνείδησής τους : ατιμίες, κλοπές, πάσης φύσεως υποκρισία και ψευτιές, διαπλοκές, έχουν έπαρση και αλαζονεία, αδικούν και καταπατούν το δίκαιο των αδυνάτων, κυριεύονται από πλεονεξία, αγχωμένοι γι΄αυτό,είναι δεμένοι με ανθρώπους, που, και να θέλουν να αγιάσουν, δεν τους αφήνουν., γίνονται σκληροί και ανάλγητοι.. Χώρια ότι πολλοί φτάνουν μέχρι και το φόνο…

Γι΄αυτό και ο Χριστός επανέλαβε και συμπλήρωσε: ”Παιδιά μου, είναι πολύ δύσκολο να μπουν στη Βασιλεία του Θεού όσοι έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους στα χρήματα. Πιο εύκολο είναι να περάσει καμήλα από βελονότρυπα παρά να μπει πλούσιος στον Παράδεισο.”.
Κι οι μαθητές γεμάτοι κατάπληξη και ταραχή σχολιάζουν μεταξύ τους: ”Τότε ποιος μπορεί να σωθεί;”
.Ο Χριστός προλαβαίνει την απελπισία τους :” Όταν εσείς εμπιστεύεστε στο Θεό, όλα μπορούν να γίνουν”

Κι αυτή ακόμα η δυσκολία του πλούτου μπορεί να εξομαλυνθεί κι όποια άλλη αδυναμία να θεραπευθεί, αν έχουμε την αγωνία της σωτηρίας μας. Δεν αφήνει ο Θεός, αρκεί να μη μας κατακυριεύσει ο διάβολος και την πάθουμε, όπως ο Ιούδας.

Ας καλλιεργούμε επομένως τη διάθεση στα διάφορα διλήμματα που μας φέρνει η ζωή να δίνουμε πάντα προβάδισμα στο θέλημα του Θεού κι όταν δεν το μπορούμε , να μη Του γυρίζουμε τα νώτα σκυθρωποί και απελπισμένοι, αλλά ταπεινά να Του ομολογούμε :δεν το μπορώ ό,τι μου ζητάς. Παράτεινε το έλεός Σου και βοήθησέ με να το καταφέρω.
Κι Αυτός δεν το αρνείται. Αρκεί να Του ζητήσουμε το χέρι και να Του δώσουμε το δικό μας.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε όμως πως οτιδήποτε στο οποίο είμαστε φοβερά προσκολλημένοι μάς εμποδίζει να προσεγγίσουμε το Θεό.

Κι εκεί ας στρέψουμε την προσοχή και τον αγώνα μας. Αμήν.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός.