Ακόμα θυμόμαστε πόση ικανοποίηση νιώσαμε μεγάλη μερίδα του λαού, όταν η τωρινή κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός, στην ανάληψη των καθηκόντων της εξουσίας της, αναφέρθηκε και στη βοήθεια του Θεού.

Είναι τιμή τoυ κατ’ αρχήν, γιατί έτσι εξέφρασε μαζί με την προσωπική τoυ πίστη και την ψυχή του λαού τoυ.
Είναι μειονότητα στον Ελλαδικό χώρο όσοι αρνούνται το Θεό.

Η δήλωση αυτή έκρυβε σοβαρότητα και παρρησία.

Το χειροκροτήσαμε.

Η εξουσία δε βοηθάει βέβαια να εργάζεται κανείς εύκολα κατά Θεόν, που είναι προ’υ’πόθεση για να έχει τη συμμαχία Του.

Η Κυβέρνηση που φιλοδοξεί ωστόσο να αρέσει στο Θεό και το λαό της, πρέπει να μεριμνά ώστε οι νόμοι που ψηφίζει να μη προσκρούουν στο Νόμο του Θεού και να ομολογεί το όνομά Του, όπου χρειαστεί.

Πρέπει ακόμη να στήνει αυτί ”ευήκοον”,για να ακροάται και να συλλαμβάνει τις ανησυχίες των πολιτών.

Πολύ περισσότερο να μη γίνεται αιτία να ασεβεί ο λαός της και να προδίδει τους από αιώνων θεσμούς του.

Βρισκόμαστε στο δεύτερο έτος της διακυβέρνησης της τωρινής εξουσίας. Χρόνος ικανός νομίζουμε, για να κριθεί.

Θεωρούμε κατ’ αρχήν ευτύχημα το ότι νιώθουμε ακόμα να αναπνέουμε αέρα ελευθερίας στην έκφραση και στο λόγο, στην αντίδραση για ό,τι μας δυσαρεστεί, στη λατρεία του Θεού και σε κάθε μας κίνηση.

Υπήρξε καιρός που απειλήθηκαν όλα αυτά. Και δεν ξέρουμε για το μέλλον…
Το δημοκρατικό αυτό πνεύμα ας το εκτιμήσουμε όλοι μας.

Παρόλα αυτά φάνηκαν και πολλά αρνητικά της διακυβέρνησης.

Επισημαίνουμε ορισμένα που μας δημιουργούν καχυποψίες, προβληματισμό και δυσάρεστες εντυπώσεις.

Αποδείχθηκε από την μέχρι τώρα άσκηση της εξουσίας ότι οι άρχοντές μας πιεζόμενοι ποικιλότροπα από ξένα κέντρα δεν έχουν αυτεξούσια διακυβέρνηση.
Μας περνούν, εξαναγκασμένοι απ’ αυτά, τα σχέδιά τους, τα οποία εν πολλοίς δεν συνάδουν με τα ελληνικά ήθη και έθιμα.
Τις δυνατότητες και αντοχές μας.

Κι αναρωτιόμαστε συχνά μήπως όλα αυτά έχουν σχέση με τη δήλωση του πρώην υπουργού εξωτερικών των Η.Π.Α Χένρι Κίσσιγκερ, που έκανε το 1994 σε δημόσια ομιλία του στην Ουάσιγκτον: ”Ο Ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλ. να πλήξουμε τη γλώσσα. τη Θρησκεία. τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει…” ;

Την υλοποίηση της παραπάνω δήλωσης υποψιαζόμαστε ότι τη βρίσκουμε πρώτα πρώτα στην έντεχνα καμουφλαρισμένη αποδυνάμωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και την υπονόμευση των πεποιθήσεών του με το να δίνουν βαρύτητα και προβάδισμα στα δικαιώματα των μειονοτήτων έτσι, ώστε να νιώθουμε μειοψηφία οι πολλοί μέσα στην ίδια την πατρίδα μας.

Από την άλλη μήπως και η τέλεια αποδιοργάνωση της παιδείας, ώστε τα παιδιά αγράμματα να μπαίνουν και αγράμματα διπλά να βγαίνουν, είναι συνέπεια και κατόρθωμα εξωτερικών παραγόντων;

Αυτή η κατάσταση του ελληνικού σχολείου δείχνει ότι κάποιος σοβαρός λόγος συντρέχει.

Αποδείχτηκε βέβαια μ’ όλα αυτά και το ότι ξένα δανεισμένα εκπαιδευτικά συστήματα , που δεν είναι απόρροια σκέψης και προβληματισμού του ίδιου του λαού που πάει να τα εφαρμόσει, καθώς και παιδαγωγικές ανθρωποκεντρικές μόνο κι όχι Χριστοκεντρικές, για τον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον, δεν μπόρεσαν να αποδώσουν.

Μπορεί σ’ αυτό να φταίει και η δική μας, σίγουρα λανθασμένη, εκτίμηση, που θεωρεί πως ό,τι ξένο είναι και εκλεκτό, αν και παρωχημένο για τους Ευρωπαίους φίλους μας.

Ακόμη το φρόνημα της παρούσας κυβέρνησης δεν μας καθησυχάζει και δε μας διαλύει το φόβο ότι μπορεί να επαναληφθεί η προσπάθεια να απογυμνωθεί το μάθημα της Ιστορίας από την αλήθειά της. Ή και να κακοποιηθεί απλώς.
Και στις δυο περιπτώσεις αυτές η ιστορία καταντάει έτσι μυθιστόρημα και μάλιστα εν ονόματι δήθεν της καλής γειτονίας και του ψευδοπροοδευτισμού.

Λυπούμαστε πολύ ακόμη στη διαπίστωση ότι παραθεωρείται μέχρι και εκτοπίζεται και το μάθημα των Θρησκευτικών και αντικαθίσταται με το μάθημα της θρησκειολογίας.

Δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι οι δικοί μας ιθύνοντες δε βλέπουν ότι το ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών δεν πρέπει να είναι διαπραγματεύσιμο, διότι αποτελεί και ένα ψυχολογικό στήριγμα των Ελλήνων. Και γι’ αυτό δεν πρέπει ούτε να απαγορευτεί ούτε να συρρικνωθεί κι ούτε να νοθευτεί.
Κι ούτε να επικαλούμαστε γι’ αυτό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μειονοτήτων, γιατί αυτά προστατεύονται στην Ελληνική Επικράτεια και χωρίς νόμους. Απ’ το ελληνικό φιλότιμο.

Αν λείψει αυτό το μάθημα, το κατ’ εξοχήν ηθοπλαστικό, η πολυπολιτισμικότητα θα καταστρατηγήσει και τα δικά μας και τα ξένα δικαιώματα.

Η αποχριστιανοποίηση των παιδιών μας θα εξυπηρετήσει την εισβολή ξένων βλαπτικών δοξασιών και σκοτεινών δυνάμεων.

Για του λόγου το αληθές ας παρατηρήσουμε με τι ιδεολογικό κόσμο και ποια βιοθεωρία αποφοιτούν σήμερα τα παιδιά από το σχολείο τους.

Γεμάτα σύγχυση και μηδενισμό των πάντων. Ανερμάτιστα και αρνητικά σε όλα.

Τους προσφέρουμε με τις πολλές γνώσεις –που δε μπορούν να απορροφήσουν βέβαια –πολλά μηδενικά χωρίς τη μονάδα που τα καταξιώνει και που είναι η Ορθοδοξία μας.

Τι να το κάνεις να ξέρουν για το Μωάμεθ, το Βούδα, τον Κομφούκιο και να αγνοούν ή να βάζουν στην ίδια μοίρα το Δημιουργό τους, που είναι ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος Κύριος;

Αυτό δείχνει ή την απιστία των αρχόντων μας ή παντελή αδυναμία τους να αντιδράσουν στην ξένη κυριαρχία.

Παρατηρήσαμε ακόμη ότι , σε περιπτώσεις που θα έπρεπε να αντιτάσσουμε το δυναμισμό μας, προβάλλουμε ευγένεια και μεγαλοψυχία, για να καλύψουμε την ανικανότητά μας ν’ αντιδράσουμε. Την γύμνια μας ως έθνος.
Μας τα πήραν όλα και κάνουμε ακόμα πως αντέχουμε.

Φτάνουμε στο σημείο να καμαρώνουμε και να χαιρόμαστε, άρρωστα και υποκριτικά βέβαια, περισσότερο εμείς και από τους Τούρκους για το μιναρέ στην Αθήνα και το μουσείο του Κεμάλ στη συμπρωτεύουσα.

Πώς κατάντησε η Ελλάδα των φώτων…

Δε λέμε…η ευγένεια είναι έκφραση του ελληνοχριστιανικού χαρακτήρα μας και μέρος της διπλωματικότητας. Σαφώς.
Εδώ όμως δείχνει κατάντια και εξευτελισμό.
Τέλεια αδυναμία να αντισταθεί η κυβέρνηση στα ξένα κέντρα.

Κινδυνεύει σίγουρα η εδαφική μας ακεραιότητα…Καιροφυλακτούν οι γείτονές μας, αν μας εγκαταλείψουν οι σύμμαχοί μας…
Μήπως όμως οι σύμμαχοί μας είναι χειρότεροι εισβολείς, γιατί ύπουλα και αθόρυβα μας οδηγούν στην αμαχητί παράδοσή μας στα δικά τους άδηλα και δολερά σχέδιά;

Ίσως καλοπροαίρετα οι άνθρωποι, γιατί αυτό πιστεύουν ως σωστό και αυτό προωθούν.
Ίσως, γιατί τους ενδιαφέρει μόνο το δικό τους συμφέρον.
Ίσως όμως και γιατί συντάσσονται με τις απόψεις του κ. Κίσσιγκερ.
Ίσως και γιατί μας συμπαθούν…

Το γράψαμε κι άλλη φορά, ότι, για να σταθεί ο Έλληνας μέσα στην παγκόσμια κοινωνία, οφείλει να μη χάσει και πουλήσει τις πνευματικές του αξίες που τον κράτησαν ως έθνος χιλιετίες τώρα. Την ευσέβειά του, τη φιλοπατρία –όχι το σωβινισμό — την πίστη στις εστίες του, στη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία.

Έτσι αν θέλουμε κι από εδώ και πέρα να επιβιώσουμε ως λαός και να κρατήσουμε την ιδιοπροσωπία μας, αυτές τις αξίες οφείλουμε να τις διατηρήσουμε.
Αυτές είναι ο εαυτός μας.
Κι αν εμείς δεν προδώσουμε τον εαυτό μας, δεν μας κυριεύουν οι άλλοι.

Από μέσα αλώνονται οι άνθρωποι και τα έθνη.

Και αν μεν φανερά μάς ζητούσαν να τις αρνηθούμε, είμαστε οι πολλοί έτοιμοι και στη φωτιά να πέσουμε, για να τις υπερασπιστούμε.

Να όμως που ο πόλεμος εναντίον των αξιών μας γίνεται ύπουλα και καλά προσχεδιασμένα. Μεθοδευμένα, ώστε να μην προβάλλουμε καμιά αντίσταση. Να μας φέρνουν προ τετελεσμένων γεγονότων.

Με τέτοια καχυποψία βλέπουμε και το θέμα της κατάργησης της αργίας της Κυριακής, που απασχολεί την ελληνική επικαιρότητα και που τη θεωρούμε προσβολή, με την έννοια της επίθεσης, του εκκλησιατικού μας φρονήματος και πλήγμα στα συμφέροντα του εμπορικού κόσμου, παρά το πρόσχημά των υπευθύνων ότι θα βοηθηθούν τα μικρά εμπορικά καταστήματα.
Επιχείρημα που δεν έπεισε ούτε τους μικροκαταστηματάρχες, παρόλο που τους ευνοεί, όπως τους λένε.

Και διαμαρτύρονται.

Η αντίδρασή τους λέει πολλά.

Και στη θρησκευτική πλευρά του θέματος ας σταθούμε ιδιαίτερα.

Κατ΄αρχήν είναι μέσα στο Δεκάλογο η εντολή του Θεού μια μέρα της εβδομάδας να είναι αφιερωμένη ειδικά στη λατρεία Του και να αφήνουν οι άνθρωποι κατά μέρος κάθε βιοτική μέριμνα.

Για τους Εβραίους, όταν πήραν το νόμο, ορίστηκε, γι’ αυτό, το Σάββατο.
Για τους χριστιανούς αργότερα ορίστηκε η Κυριακή, επειδή αυτή τη μέρα αναστήθηκε ο Χριστός.

Με διάταγμα του Μ. Κωνσταντίνου του 313 μ.Χ καθιερώνεται επίσημα και από το κράτος η Κυριακή ως ημέρα αργίας.

Από τότε για 17 αιώνες η Κυριακή είναι αφιερωμένη στη λατρεία του Θεού και στην αγάπη προς το συνάνθρωπο.

Κι έρχονται οι εταίροι μας και μαζί η κυβέρνηση και ζητούν να μας την καταργήσουν, αδιαφορώντας για έναν λαό, που η πίστη στο Θεό είναι στo DNA του.

Αρνείστε όμως και προδίδετε το λαό σας έτσι κύριοι της κυβέρνησης.

Πατήστε πόδι, όπως κοινά λέμε. Μην πουλάτε τα ιερά και τα όσιά μας. Μη γίνεστε και μη μας κάνετε μαριονέτες στις απαιτήσεις των άλλων.
Έτσι μας συμπαρασύρετε στην ασέβεια και αρνούμαστε τον εαυτό μας.

Μη μας αφήνετε όμως μ’ αυτό τον τρόπο να πιστέψουμε κι αυτό που ψιθυρίζεται, ότι ξεπουλήθηκε ό,τι ελληνικό.

Κάτι τέτοιο θα ήταν τραγικό.

Βάλτε πάνω από τα ανθρώπινα εντάλματα και στηρίγματα το Θεό, όπως ξεκινήσατε. Με την προ’υ’πόθεση όμως να είστε και να είμαστε σταθεροί φίλοι Του κι όχι εποχιακοί, έστω κι αν λιγοστεύουν οι σύμμαχοί μας στο εξωτερικό.

Ξέρει ο Θεός τότε και μπορεί να βγάζει ψυχές και έθνη από οποιαδήποτε κρίση, όταν στηρίζουν σταθερά την ελπίδα τους πάνω Του.
Ας Τον βοηθήσουμε να μας βοηθήσει…

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός