Πιστεύεις ότι αν σε όλα αυτά που σου έχουν μάθει να είσαι τυπικός, μια μέρα θα πάρεις ειδικό βραβείο γι’αυτό;

Ξέρεις, υπάρχει και κάτι που λέγεται Ζωή και που δεν περιμένει πότε θα τελειώσουν οι υποχρεώσεις για να ασχοληθείς μαζί της.

Με το μπαρδόν κιόλας, ξέρεις πόσο θα ζήσεις; Μόνο το παρόν σου έχεις σίγουρο. Τι κάνεις γι’αυτό;

Και πραγματικά είσαι τόσο σίγουρος πως όταν βγεις σε σύνταξη θα τελειώσουν οι έγνοιες και τότε θα έχεις χρόνο να ζήσεις;

Πιστεύεις ότι όλο αυτό το σύστημα που μέχρι τα 65-70 σου, σε έχει καθηλωμένο σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, μετά θα σε αφήσει έτσι ή νομίζεις ότι τότε θα έχεις τη δύναμη να ξεφύγεις; Πώς θα ξεφύγεις καλό μου, πού θα πας, αφού εκεί θα είναι το καταφύγιό σου. Τηλεόραση, πολιτική, μείωση της σύνταξης, αρρώστιες, φάρμακα. Το μάθαμε το παραμύθι.

Αλήθεια, έτσι ονειρεύεσαι τη ζωή σου;

Τα 2/3 της μέσα στο τρέξιμο & το άγχος,και το υπόλοιπο 1/3 μέσα στο ΙΚΑ;

Σοβαρά μιλάς;

Πιστεύεις ότι ενδιαφέρει την Ψυχή σου πότε θα συμπληρώσεις τα ένσημα ή πόσο είναι η δόση του δανείου;

Πιστεύεις ότι βρίσκεσαι εδώ ΓΙ’ ΑΥΤΟ το λόγο;

Πες μου σε παρακαλώ. Αν κάποια στιγμή, ΑΝ λέμε, η Ψυχή σου κάνει έναν απολογισμό, θα αισθάνεται κατάνυξη που πλήρωσε τη ΔΕΗ;

Oι λέξεις Αγάπη-Χαρά-Γαλήνη σου λένε κάτι;

Αν όχι, λυπάμαι, αλλά είσαι ήδη νεκρός -απλά όρθιος-.

Δεν σου χαρίζεται η ευτυχία φιλαράκι. Την κερδίζεις. Όσο είναι καιρός.

Κλείνω με ένα απόσπασμα του Pablo Neruda:

Αργοπεθαίνει, όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του για την αβεβαιότητα του Oνείρου, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη, όποιος δεν βρίσκει το Μεγαλείο μέσα του.

Γιώργος Βασιλορεϊζης
Κοινωνιολόγος