«Μία εβδομάδα μετά, η αποκωδικοποίηση του περίφημου «μηνύματος» δεν λέει να ολοκληρωθεί»… Ορισμένοι θυμωμένοι παραλήπτες θέλουν να κάψουν όχι μόνο το μήνυμα αλλά και τον αποστολέα, τον λαό. Στις προεκλογικές περιόδους τον αγαπούν και τον τιμούν τον λαό. Τώρα… όμως βρίσκονται στη φάση της πικρίας, που τους απαγορεύει τα θερμά φιλολαϊκά αισθήματα και τους υπαγορεύει να αναφέρονται ημιεμπαικτικά (ευθέως ή υπαινικτικά) στο «δικαίωμα του λαού να κάνει και λάθος». Δηλαδή να υπολείπεται -ο «ακαλλιέργητος»- σε βαθύτητα σκέψης και αίσθημα ευθύνης ως προς τους ίδιους. Την αποκρυπτογράφηση του «χρησμού» την εμποδίζει και η τάση των ηττημένων να ασχολούνται όχι με τα του οίκου τους, αλλά με το κόμμα που κυρίως εχθρεύονται ή μ’ εκείνο του οποίου την εκλογική πελατεία εποφθαλμιούν. Ηττημένοι λ.χ. και οι δύο συγκυβερνώντες, αποφάσισαν όμως ότι διατηρούν άθικτο το δικαίωμα στους πανηγυρισμούς, βασιζόμενοι στο θεώρημα «η γίδα του γείτονα», όπως είναι γνωστό στον χώρο της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας. Εν συνόψει, δεν πειράζει πολύ αν η δική μου η γίδα αρρώστησε άσχημα κι έμεινε μισή, αρκεί που η γίδα του γείτονα φαίνεται στέρφα. Επιπλέον, κατέληξαν ότι αντί να θέσουν το δάχτυλό τους επί τον τύπον των δικών τους ήλων, προέχει η επιχείρηση ξηλώματος ή αποκαθήλωσης των γειτονικών τους πολιτικών σχημάτων· αυτή τη φορά βασίστηκαν στο θεώρημα με την κωδική ονομασία «ντου παντού», όπως είναι γνωστό στον χώρο των γηπέδων και της μεταμοντέρνας ψυχανάλυσης. Στόχος τους, η τρωτή πλέον ΔΗΜΑΡ και οι εξαρχής ευάλωτοι (λόγω και της συνονθυλευματικής συγκρότησής τους) ΑΝΕΛ. Ιδιαίτερα η ΔΗΜΑΡ -και ανεξάρτητα από τα ενδογενή προβλήματά της, όσα απορρέουν από τη σύγκρουση φιλοδοξιών και την αναγωγή του κυβερνητισμού σε οιονεί ιδεολογία- μετατράπηκε σε πεδίο άσκησης χολερικής ειρωνείας από την πλευρά των πρώην κυβερνητικών εταίρων της. Αίφνης, ο κ. Κουβέλης, που από «υπεύθυνος αρχηγός» και «Νέστωρ της μη έξαλλης Αριστεράς» είχε υποβιβαστεί σχετλιαστικά σε «κυρ Φώτη» ή «κυρ Φανούρη» ήδη την επομένη της απόφασής του να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, λοιδορείται πλέον σαν μανικό στρείδι της εξουσίας. Εδώ εφαρμόζεται ένα τρίτο θεώρημα, γνωστό στον χώρο του πολιτικού αμοραλισμού με το όνομα «δρυός πεσούσης, βαράτε παλικάρια»… Παντελής Μπουκάλας

Πηγή: Καθημερινή