Κόσμος μαζεμένος πολύς… Το σπίτι μέχρι έξω κατάμεστο… Στις αυλές το αδιαχώρητο. Ακόμη και οι γύρω δρόμοι είναι κλειστοί από το πλήθος των ανθρώπων που πασχίζουν να Τον δουν και να Τον ακούσουν.
Κανείς δεν κινείται. Μόνο τέσσερα ή και παραπάνω άτομα βιάζονται να προλάβουν και προσπαθούν να ανοίξουν ένα διάδρομο.
Να φτάσουν μέχρις Αυτόν.

Αδύνατον ωστόσο. Κανείς δε θέλει να πάει έστω και λίγο παραπέρα, γιατί δεν έχει χώρο ούτε για ένα βήμα πιο δίπλα.
Οι άνθρωποι όμως αυτοί, που σηκώνουν ένα κρεβάτι με τον παράλυτο συγγενή τους, φαίνονται αποφασισμένοι.
Δεν απελπίζονται.
Είναι σίγουροι πως, αν ο άρρωστός τους φτάσει μέχρι τον Ιησού, θα βρει τη γιατρειά του.
Έχουν δει κι έχουν ακούσει τόσες παρόμοιες περιπτώσεις που θεραπεύτηκαν.

Και γι’ αυτό να τι σοφίζονται και το θέτουν κιόλας σε εφαρμογή: ανεβαίνουν στη στέγη του σπιτιού, ανεβάζουν και τον παραλυτικό με το κρεβάτι του, κάνουν ένα μεγάλο άνοιγμα στη στέγη και κατεβάζουν τον ασθενή τους μπροστά στο Χριστό…

Τη συνέχεια μπορεί να την πιθανολογήσει καθένας μόνος του ή να τη βρει στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (Μκ. β’, 1 – 12).

Ο Ιησούς βραβεύει την πίστη τους αυτή. Γι’ αυτό και η πρώτη θεραπεία που του κάνει είναι του ψυχικού του κόσμου: “παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες”.
Ίσως γιατί διαβλέπει πίσω από την παραλυσία αιτία την αμαρτωλή ζωή και τη φιμωμένη και καταπιεσμένη συνείδηση, που προκαλεί πάντα προβλήματα.

Πρόκληση για τους Φαρισαίους που ήταν κι αυτοί παρόντες εκεί…
Ο Κύριος συλλαμβάνει τους επικριτικούς συλλογισμούς τους: ‘ποιος είναι τάχα Αυτός που συγχωρεί αμαρτίες… Εμείς ξέρουμε πως ο Θεός μόνο μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες… Τι είναι ετούτος… πολύ μας μπερδεύει…’

Κι ενώ αυτά σχολιάζουν μες στο μυαλό τους, ο Χριστός τους απαντάει φανερά: ‘επειδή σας είπα ότι του συγχωρούνται οι αμαρτίες, σκανδαλίζεστε; Για να βεβαιωθείτε όμως ότι η δύναμή μου να συγχωρώ αμαρτίες δεν είναι ανθρώπινη ούτε και δανεική, του δίνω και τη σωματική θεραπεια: παιδί μου, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου’.

Όλοι σαστίζουν. Θάμβος τους καταλαμβάνει.
Άλλοι συγκινούνται κι άλλοι προβληματίζονται. Τι να σημαίνουν όλα αυτά…
Ποτέ δεν είχαν ξαναδεί παρόμοια πράγματα.
Ήταν και οι προφήτες που έκαναν θαύματα.
Και κήρυτταν.., αλλά έπαιρναν απ’ το Θεό και έδιναν στους ανθρώπους.
Αυτός εδώ έχει αυθεντία σ’ ό,τι κάνει.

Κι ο παραλυτικός, με το κρεβάτι στον ώμο, υγιέστατος, κατανυγμένος και δοξολογώντας Τον, διασχίζει το πλήθος και φεύγει.

******

Δε σχολιάζουμε πόσοι από μας θα θέλαμε να βρισκόμασταν εκεί κοντά στο Χριστό, για να δούμε το θαύμα και να πιστέψουμε ή και να θεραπευτούμε.
Απλά συσχετίζοντας την επικαιρότητα με τα γεγονότα στην Ουκρανία, στη Συρία και σ’ όλο τον κόσμο, σκεφτόμαστε πως ένας μόνιμος παράλυτος μέχρι σήμερα είναι η ανθρωπότητα.
Ένας μεγάλος βαριά ασθενής με πληγές στο σώμα της που πυορροούν και σαπίζουν.

Παρακολουθώντας με την ιστορία την πορεία της ανθρωπότητας μέσα στο χρόνο βλέπουμε να την ταλαιπωρούν πρώτα πρώτα οι πόλεμοι.
Ιμπεριαλιστικοί και αμυντικοί.
Αιτία; Οι κυριαρχικές διαθέσεις ορισμένων ηγετών, τους οποίους το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το συμφέρον του δικού τους λαού.
Ή φταίει και η απληστία τους.
Ή και για να αφήσουν όνομα στην ιστορία ως μεγάλοι. Ως πλανητάρχες. Υστεροφημία δηλαδή.
Αλαζόνες και υπερφίαλοι.
Άλλοτε πάλι, επειδή είναι καχύποπτοι και διακατέχονται από ανταγωνιστικές διαθέσεις.
Ή για να μην τους υποσκελίσουν σε δόξα και όνομα άλλα κράτη.
Κι άλλοτε από χαιρεκακία και εκδίκηση. Θέλουν να δουν αντίπαλους λαούς να ταπεινώνονται μπροστά στη δύναμή τους.
Ή ακόμη γιατί θέλουν να είναι συνεπείς στον κρατικό προϋπολογισμό τους, που στηρίζεται στις οπλοβιομηχανίες τους και τα όπλα που πρέπει να πουλήσουν, για να ζήσουν οι δικοί τους μόνο συμπολίτες.

Αλλά και πόλεμοι από θρησκευτική μισαλλοδοξία – τόσο ξένη στο πνεύμα του Θεανθρώπου – αφήνουν βαθιές πληγές στο σώμα της ανθρωπότητας.

Γάγγραινα σιγά σιγά γίνεται και μια άλλη πληγή, η νεολαία της, που σε μεγάλο ποσοστό τριγυρνάει ψυχικά ρακένδυτη, πεινασμένη και άνεργη σε πολλά κράτη, ναρκομανής, αλλόφρων, χωρίς όνειρα και χωρίς σκοπό, ξοδεύοντας τα τάλαντά της “μετά πορνών και ακόλαστων ανθρώπων”, κατά το πνεύμα της Γραφής.

Πόνος επιπλέον στο σώμα της ανθρωπότητας, που δεν καταπραΰνεται και δεν εξαλείφεται με τίποτα, είναι και οι πεινασμένοι, οι καταπιεσμένοι και αδικημένοι λαοί και άνθρωποι, που από φόβο και αδυναμία δεν τολμούν να αντιδράσουν στους δυνάστες τους και είναι αναγκασμένοι να πολεμούν και ως στρατιώτες και να σκοτώνονται, γιατί έτσι το ορίζουν οι νόμοι της πατρίδας τους…
Να σκοτώνονται αυτοί, γιατί “βιδώθηκε”, όπως κοινά λέμε, στο νου των ηγετών τους η έμμονη ιδέα να κάνουν πόλεμο.

Συμπτώματα σήψης της ανθρωπότητας είναι και η πάσης φύσεως εκμετάλλευση μεταξύ απλών ανθρώπων και λαών, τα μίση και οι έχθρες, η ανειλικρίνεια και η έλλειψη εμπιστοσύνης, οι φθόνοι και οι κακίες, που κάνουν τον έναν να υποβλέπει τον άλλον.

Βαριά δυσωδία αφήνουν να βγαίνει απ’ τις πληγές της και οι βρωμερές σαρκικές ατασθαλίες και ανωμαλίες.
Χώρια η κατάθλιψη και οι ψυχασθένειες.
Η επιστήμη βέβαια προσπαθεί να θεραπεύσει την πεσμένη ανθρωπότητα.
Κι ευτυχώς που υπάρχει… Αλίμονό μας, αν δεν είχαμε τους γιατρούς, την τεχνολογία.

Κοίτα όμως… Μια αρρώστια θεραπεύει, δέκα αναφύονται…
Μια πόλη χτίζεται και δέκα γκρεμίζουν οι πόλεμοι.

Απ’ την άλλη αρνείται πεισματικά η ανθρωπότητα να προσφύγει στο μοναδικό γιατρό των αιώνων.
Ένα μέρος του σώματός της είναι όσοι Τον αποδέχονται.
Άλλοι Τον αναζητούν και Τον ψάχνουν.
Άλλοι Τον έχουν μισήσει, γιατί όσοι τους Τον δίδαξαν ήταν οι ίδιοι παράνομοι και διεφθαρμένοι.
Κι άλλοι Τον περιφρονούν, γιατί νομίζουν πως τα πτυχία τους, η μόρφωσή τους, η εγκόσμια δύναμή τους θα υποστούν ταπείνωση, αν Τον αποδεχτούν.
Ή και γιατί η αξιοπρέπειά τους… και η αμαρτωλή ζωή τους… δε συνάδει με την πίστη σ’ Αυτόν.

Κι αυτή ακριβώς η έλλειψη χριστοκεντρικού φρονήματος είναι που κάνει την ανθρωπότητα να νοσεί θανάσιμα.
Κάθε ανθρώπινη βοήθεια – της επιστήμης, της παιδείας, των διάφορων φιλοσοφικών συστημάτων και θρησκειών, των συλλόγων και των οργανισμών – φάνηκε ανίσχυρη να θερεπεύσει αποτελεσματικά τις πληγές της.
Να την ανορθώσει απ’ την παραλυσία της.
Και γι’ αυτό πάει δυστυχώς απ’ το κακό στο χειρότερο.

Κι όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Όσοι δε θέλουμε να αποτελούμε το σάπιο μέρος της ανθρωπότητας ας ασφαλιστούμε κι ας οπλιστούμε με τις αλήθειες που κρατάει ανόθευτες η Εκκλησία του Θεανθρώπου.
Ας προσβλέπουμε πάντα προς το Λυτρωτή μας και ας ευχηθούμε όλοι οι άνθρωποι κάποτε, συναισθανόμενοι τη σχετικότητα της ανθρώπινης βοήθειας και με τη συνείδηση ότι τίποτε δε θεραπεύει τα πάθη απ’ τα οποία όλοι βογγούμε, να πλησιάσουμε όσο και όπως και ο παραλυτικός του Ευαγγελίου της ερχόμενης Κυριακής το Χριστό.
Και να επιμείνουμε σ’ αυτή μας την προσπάθεια, αδιαφορώντας για όσους και για ό,τι δε θα μας αφήνει να ανοίγουμε διάδρομο γι’ Αυτόν ανάμεσα στο πλήθος.
Άλλωστε το δρόμο τον έχει αφήσει ανοιχτό ο Ίδιος.
Είναι ο δρόμος του μαρτυρίου. Της συνείδησης. Των εντολών Του. Του ανήφορου, αλλά και της αιώνιας κατασκήνωσης μαζί Του.

Είναι ο δρόμος της λύτρωσης.
Της χαράς και της ειρήνης, που τόσο λείπει από την ανθρωπότητα.
Που πάντα την κυνηγάει και ποτέ δεν την σταθεροποιεί. Γιατί την κυνηγάει και την επιδιώκει λανθασμένα.

Η ειρήνη και η χαρά είναι δώρα ουράνια και δίνονται σ’ εκείνους που αγωνίζονται να αποτοξινωθούν από την αμαρτία και να γίνουν υγιείς προσωπικότητες.
Και η ανθρωπότητα δεν έχει αυτή την υγεία.
Είναι και σήμερα ο μεγάλος ασθενής. Βαριά ασθενής.
Μακάρι να είχε επίγνωση τουλάχιστον της καταστάσεώς της.
Αυτό θα ήταν και η αρχή της θεραπείας της.

Ζιώγα Κατερίνα
εκπαιδευτικός