Ύστερα από επίμονη αναζήτησή μας βρήκαμε επί τέλους το θάλαμο 318 του 424 Νοσοκομείου Θεσ/νίκης.
Βρεθήκαμε έτσι δίπλα στο Σεβασμιότατο.

Η όλη εικόνα μάς συγκίνησε.
Αναφέρουμε μόνο ορισμένα σημεία της συνομιλίας μας που ακολούθησε μαζί του.

Πρώτα πρώτα στα με συνειρμό γενικώς λεχθέντα του, αλλ΄ωστόσο φορτισμένα συναισθηματικά, έβλεπε κανείς τι ήταν αποθηκευμένο στο υποσυνείδητό του.
Μπαίνουμε στον κόπο να τα μεταφέρουμε εν ολίγοις, για να ζητήσουμε όλοι απ΄το Θεό — κι όσοι επί πλέον δεχτήκαμε κάποια μικρή έως μεγάλη ευεργεσία απ΄τη διακονία του στα Γρεβενά — να του δώσει ”χριστιανά τα τέλη και καλή απολογία επί του φοβερού βήματος του Χριστού”, όπως εύχεται η Εκκλησία για τον καθένα μας.
Πολύ περισσότερο γι΄αυτόν που κουβαλάει την ευθύνη για τη σωτηρία μας.
Και μετάνοια, που είναι προϋπόθεση αυτών.

Να δώσει ο Θεός και σε μας όλους, που οι περισσότεροι, επιπόλαιοι όντες και έχοντας πρόχειρα πικρόχολα σχόλια, τον πληγώσαμε.
”Κα Ζιώγα, με πίκρανες, όταν μου μετέφερες…ότι λέει ο κόσμος….
Ένιωσα φοβερά αδικημένος”.
Κι έσπασε η φωνή του.
”Εγώ προσπαθούσα πάντα να κρατήσω καθαρά τα ράσα μου και επάξιο τον τίτλο του Ιεράρχη”.

Λυπήθηκα που, θέλοντας να ωφελήσω, του δημιούργησα πληγή που άφησε ουλή.

Απ΄όσα άκουσα φάνηκε ότι εμείς οι κάτω, οι εγγύς και οι μακράν του, δε σκεφτήκαμε ποτέ τι βάρος κουβαλάει στους ώμους του ένας Επίσκοπος και στη συνείδησή του, όταν απέρχεται.

Το άλλο που μπορούσε να διαπιστώσει κανείς απ΄την με εξομολογητικό χαρακτήρα συζήτηση ήταν ότι αυτός έβλεπε τη διαποίμανση της τοπικής Εκκλησίας από άλλη οπτική γωνία.
Διαφορετική από όλους εμάς.
Ίσως με μια συντηρητική άποψη, την οποία πολλοί θεωρούσαμε ξεπερασμένη.

Αδύνατο σημείο από μέρους τού Δεσπότη στη συνεργασία μαζί μας ήταν κατά τη γνώμη μας, ύστερα απ΄όσα ακούσαμε ως εδώ, ότι δε γνωστοποιούσε και δεν μοιραζόταν με κανένα μας ή καλύτερα δεν ενημέρωνε και δεν εξηγούσε σε κανέναν ενέργειές του, που εμάς μας προβλημάτιζαν.
Ήταν οξυδερκής απ΄τη φύση του και ευφυέστατος, αλλά δεν ήταν δεκτικός εύκολα και άλλων απόψεων.
Τα λίγα λόγια ίσως δεν αποδεικνύονται για όλες τις θέσεις και ώρες χρυσός.
Αν έξωτερίκευε, όπως τώρα, τις προθέσεις του και τον τρόπο σκέψης του, ίσως να τον νιώθαμε και να μας ένιωθε πολύ πιο κοντά.

Αγαπούσε ωστόσο με αφοσίωση και εγκαρτέρηση το ποίμνιό του.
Διάφορες δυσμενείς γι΄αυτόν συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να μας την δείξει, γιατί την είχαν σκεπάσει με χόβολη πολλή.

Ένα άλλο που ξεχείλιζε στο παραλήρημά του ήταν ότι εργάστηκε ανιδιοτελώς για την οικονομική κατάσταση της Εκκλησίας των Γρεβενών.
Επαναλάμβανε διαρκώς ότι δεν διαχειρίστηκε τα χρήματά της για προσωπικό του όφελος.
Απλά επιδίωξε να επιβάλει στα παγκάρια των ναών την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων.

Αυτά όλα βέβαια φαίνονταν τόσο διαφορετικά απ΄τις ερμηνείες που δίναμε εμείς οι απ΄έξω.

Ένα ακόμα σημείο που προσέξαμε ήταν ότι μέσα σε δάκρυα και συγκίνηση επαναλάμβανε επίσης ότι αγαπά και συγχωρεί όλους.
Δυσκολευόταν ωστόσο να ξεπεράσει πληγές που του δημιούργησαν αναίτια άνθρωποι, που ερμήνευαν, υποκειμενικά, προβλήματα και συμβάντα της Επισκοπής.
Συγκεκριμένα ονόματα, που πετιούνταν μεσα στο παραμιλητό του, επηρέαζαν αρνητικά εκείνη την ώρα την ήδη βεβαρημένη υγεία του.
Μήπως ανάμεσα σ΄αυτούς είμαστε κι εμείς και χρειάζεται να του ζητήσουμε συγγνώμη;

Έντονη ήταν και η συγκίνησή του, όταν αναφερόταν στους γονείς του και ιδιαίτερα στη μητέρα του, Τερψιχόρη, που από μικρό παιδί τον οδήγησε στην Εκκλησία, ‘οπου στη συνέχεια φόρεσε και το ράσο.
Δε φαινόταν πουθενά ότι γόγγυζε γι΄αυτό.
Αντίθετα ένιωθε βαθιά ευγνωμοσύνη στο Θεό και στους γονείς του.
Μια απόδειξη ότι αγαπούσε και πίστευε στην αποστολή του.

Ήταν επίσης δυσδιάκριτη, αλλ΄ωστόσο εμφανής, και μια συναίσηση ότι και αδίκησε και είχε ατέλειες.
Ζητούσε συγγνώμη γι΄αυτά.
Και τότε σκέφτηκα πόσοι κι από μας πρέπει να δείξουμε μεταμέλεια για όσες φορές του κάναμε τον έξυπνο ότι είμαστε καλύτεροι απ΄αυτόν και γνωρίσαμε καλύτερους γέροντες και επισκόπους απ΄αυτόν.
Και θέλαμε να του υποδείξουμε λάθη και αδυναμίες του…και δεν κοιτάζαμε τα δικά μας χάλια ίσως…

Τέλος, επειδή διαφορές με Επίσκοπο δεν πρέπει να αφήνουμε, γιατί αν τον αδικούμε κιόλας είναι ασυγχώρητο αμάρτημα και τη στιγμή που δεν έχουμε περιθώριο, όπως τώρα να το διορθώσουμε, ας του αφιερώνουμε κάθε μέρα ένα χρόνο από την προσευχή μας.
Γιατί αυτός ήταν ο ποιμενάρχης μας, που ξημερωνόταν πολλές φορές στην προσευχή για τα προβλήματα και τα αμαρτήματά μας μαζί με τα δικά του — αφού κι αυτός δεν έπαυε να είναι άνθρωπος — , αλλά και που ίσως πολύ σύντομα θα λογοδοτήσει στο Θεό για τον καθένα μας.
Ας του είμαστε συνήγοποι εκείνη την ώρα κι όχι ενοχοποιητές.
Άλλωστε απ΄αυτή την ώρα τη φοβερή της κρίσης θα περάσουμε όλοι μας.

Ας μη γίνουμε αιτία να καταδικαστεί κανείς, για να αθωωθούμε στην κρίση τπου Θεού κι εμείς.
Άλλωστε το ίδιο δεν θα ευχόμασταν και για το σαρκικό μας πατέρα;
Κι αυτός είναι πατέρας μας.
Πνευματικός όμως.
Ας τον συνοδεύουν επομένως οι προσευχές και η αγάπη μας στο κρεβάτι του πόνου, για να μας πάρει κι εμάς στα προσευχητάρια του ουρανού, όταν αποδημήσει.

————————————————————————-

Πρόσθετα συνάπτουμε στο όλο θέμα το περιεχόμενο μιας ευχητήριας κάρτας για περαστικά, που του αφιέρωσε ένα πνευματικό του παιδί:

”Μείνε μαζί μου.
Πέφτει γοργά το δείλι, το σκοτάδι βαθαίνει.
Κύριε, μαζί μου μείνε.
Όταν άλλοι βοηθοί απογοητεύουν
και παρηγοριές φεύγουν και χάνονται,
βοήθεια των αβοηθήτων,ω, μείνε μαζί μου.

———————————-

Κράτα το Σταυρό Σου μπρος στα μάτια μου,
που κλείνουν.
Λάμψε μεσ΄από τη σκοτεινιά
και δείξε μου τους ουρανούς.
Τ΄ουρανού το πρωινό χαράζει,
της γης οι μάταιες σκιές φεύγουν
και χάνονται.
Στη ζωή, στο θάνατο, ω Κύριε,
μείνε μαζί μου.

Henry Francis Lyte

……………………………………………………………………………………..

”Συννεφάκι είναι και θα περάσει”. λέει ο Μ. Αθανάσιος.
Αλλά κι αν όχι, ….όλα είναι απλά ένας ρόλος που καλούμαστε να παίξουμε μέχρι να πέσει η αυλαία στη σκηνή αυτού του κόσμου.

Δεν είστε μόνος
Με αγάπη
Ο……………ς.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός