Είναι λαοί που δουλικά προσκυνούν τους δυνάστες ηγέτες τους.
Με βαθιές μετάνοιες μέχρι που το κεφάλι ν΄ακουμπάει στη γη και με βαθύτερο το δουλικό πνεύμα.
Τρέμουν τα φιρμάνια των αφεντάδων τους.
Προδίδουν εύκολα ό,τι ιερό τους, για να εξασφαλίσουν τη ζωή τους.
Εξαγοράζουν επίσης και πουλούν εύκολα συνειδήσεις.

Στην ιστορία της αρχαιότητας αυτό το φρόνημα το βλέπουμε στους Ανατολικούς λαούς.
Π.Χ στους Πέρσες, που θέλησαν να μας κατακτήσουν.
Και στους Οθωμανούς αργότερα, μ.Χ.

Σ΄αυτούς τους λαούς συνυφαίνονταν δεσποτισμός και δουλικό φρόνημα.
Με χλιδή και πολυτέλεια στις ανώτερες τάξεις.
Με εξουθένωση της προσωπικότητας στις κατώτερες.
Με περιορισμό των στόχων τους στα υλικά αγαθά και στις απολαύσεις.
Στις κατακτήσεις και σε πολέμους, που θα τους εξασφάλιζαν πλούτο και άνεση.

Οι λαοί της Ανατολής θεοποιούσαν κιόλας από φόβο ή και πεποίθηση τους βασιλιάδες τους.
Κατασκεύαζαν και μπρούτζινα ομοιώματά τους,να τους προσκυνούν και να τους καίνε θυμίαμα.
Πίστευαν περισσότερο στην υλική και όχι στην ηθική δύναμη.
Γι΄αυτό και στήριζαν τη νίκη στους πολέμους τους περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, στον τέλειο εξοπλισμό τους.

Κι εδώ είναι που καμαρώνουμε, γιατί είμαστε Έλληνες.

Όχι γιατί δεν έχουμε τις ασχήμιες μας:
Μονοιάζουμε μπροστά στον κίνδυνο και τρωγόμαστε μετά από κάθε νίκη.

Έχουμε ανισορροπίες στον ψυχισμό μας.
Ενθουσιασμό έως τα άστρα, αυταπάρνηση μέχρι ολοκαυτώματα, κι ύστερα καταλήγουμε σ΄ένα αέναο κυνηγητό του ενός για τον άλλον.
Με ανταγωνιστικές και καταστροφικές τις περισσότερες φορές τάσεις.

Μας αρέσει να είμαστε πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των άλλων για μας και στο απόγαιο της δόξας.
Έχουμε πίστη στις ικανότητές μας — η φυλή μας έχει χαρισματούχους ανθρώπους.
Έλα όμως που έχουμε αυτοπεποίθηση, που εκτοπίζει τους άλλους.
Μαζί και αποκλειστικότητα.
Ό,τι αρχίζουμε θέλουμε να το τελειώνουμε μόνοι μας και να το καρπωνόμαστε μόνοι μας.
Χώρια τα κίνητρα με ζηλοφθονία.

Τα παραμερίζουμε όλα αυτά για λίγο, ύστερα ξεχνιόμαστε, χαλαρώνουμε κι έτσι επανέρχονται μέσα μας πιο άγρια.
Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του Θουκυδίδη: είναι δυσκολότερο να διατηρήσεις τα αγαθά από το να τα αποκτήσεις.
Κι αναφερόμαστε στην προκειμένη περίπτωση στα πνευματικά αγαθά.

Επειδή δε οι Έλληνες τα παραπάνω τα έχουμε στο αίμα μας, δεν εξαιρούνται απ΄αυτές τις τάσεις — και τα πάθη ακόμα — και άνθρωποι πνευματικοί, της Εκκλησίας, παρόλο που στο χώρο αυτό γίνεται αγώνας, και προσωπικός και συλλογικός, να μην υπάρχουν.

Ο λαός μας είναι ωστόσο προικισμένος και με υπέροχες αρετές.
Έχει βαθιές ανησυχίες πνευματικές, σε αντίθεση μ΄αυτούς που του κήρυτταν κατά καιρούς πόλεμο και διεκδικούσαν την τιμή του.
Πιστεύει στην αξία της αξιοπρέπειας και την υπερασπίζεται πάση θυσία.
Σε καμιά φάση της ιστορίας του δεν τον είδαμε να σκύβει το κεφάλι του μέχρι το χώμα μπροστά στους άρχοντές του.
Ούτε να ανέχεται να τον περιπαίζουν.

Το πνεύμα του είναι άφθαστο σε δύναμη.
Είναι ο λαός που με τη φιλοσοφία του έφτασε πολύ κοντά στο μονοθεϊσμό π.Χ.

Προσπαθώντας να αυτοπροσδιοριστεί μέσα στο σύμπαν ανέπτυξε τις φυσικές και θετικές επιστήμες.

Έχει ευαισθησίες, που τον κάνουν να συμπάσχει με το συνάνθρωπό του.
Έτσι ανέδειξε μορφές που θεμελίωσαν την ιατρική επιστήμη.

Έχει και καλλιτεχνικές ευαισθησίες.
Γι΄αυτό σπουδαία επιτεύγματα στη μουσική, στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στη γλυπτική, στην αρχιτεκτονική.
Στις τέχνες γενικά.

Όλες οι επιδόσεις του είναι φιλειρηνικές.
Οι επινοήσεις του, για να βοηθούν κι όχι να σκοτώνουν.

Είναι λαός με ευγενή αισθήματα.
Το αναφέραμε κι άλλη φορά: οι πόλεμοί του ήταν αμυντικοί κι ελάχιστοι κατακτητικοί.
Λαός που τρεφόταν και ξεκουραζόταν με πνευματικά συμπόσια ή και παράλληλλα και με τα υλικά.
Έβαζε πιο πάνω τις ιδέες του και τελευταία την τροφή και την καλοπέρασή του.
Γι΄αυτό και έζησε μέχρι σήμερα, ενώ βρέθηκε πολλές φορές στο λάκκο των λεόντων από γείτονες και μη.
Γι΄αυτό και μνημονεύεται ανάμεσα στους πρώτους λαούς της πανανθρώπινης ιστορίας για τις πνευματικές του κατακτήσεις.

Κορωνίδα όμως των αρετών του είναι η αγάπη και η προσήλωση στην έννοια της ελευθερίας, που είναι θείο δώρο.
Έτσι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο. Ελεύθερο.
Να θέλει και να μπορεί να κάνει μόνος του τις επιλογές της ζωής του.
Κι αυτό τον κάνει υπεύθυνο των πράξεών του.
Κι αυτό είναι που το σέβεται κι ο ίδιος ο Δημιουργός.

Ο Έλληνας είναι κατ΄εξοχήν ελεύθερη διάνοια.
Δε θέλει να του περιορίζουν τη σκέψη.
Αρέσκεται να ερευνά, αλλά και να συλλαμβάνει το αληθινό, το ωραίο.
Στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού βέβαια.
Να αντιλαμβάνεται γι΄αυτό πολλά και γρήγορα.

Ο Έλληνας ακόμη θέλει και να εκφράζεται ελεύθερα.
Να κοινοποιεί τις απόψεις του και στους άλλους.
Να μπορεί να διαμαρτύρεται, να κρίνει, να υπερασπίζεται τις ιδέες του.
Δε θέλει να του ”βουλώνουν” το στόμα, όπως κοινά λέμε.

Θέλει να έχει ελεύθερη δράση και ελεύθερο πεδίο δράσεως.
Να χτίζει όπου θέλει την οικογένειά του, την περιουσία του.
Να βάζει κάπου, αν όχι παντού, την προσωπική του σφραγίδα.

Με λίγα λόγια να έχει προσωπικότητα.
Όσοι δοκίμασαν να του την εκμηδενίσουν πήραν το μήνυμά τους.

Να έχει λόγο και στα της Πολιτείας.
Να ρυθμίζει αυτός το πολίτευμά του.
Αυτό να αναδύεται από τη βάση κι όχι να επιβάλλεται από την κορυφή.

Έτσι λίκνισε τη δημοκρατία.

Όλα αυτά τα ωραία στο μεταξύ έφεραν το λαό μας πολύ κοντά στη διδασκαλία του Θεανθρώπου.
Την υποδέχτηκε και την εγκολπώθηκε.
Την αφομοίωσε.
Και αυτή χαρίτωσε το λαό μας και τον αναβάπτισε.
Από τότε η θρησκεία του Χριστού, εκτοπίζοντας το δωδεκάθεο, μύησε τους Έλληνες στο ακριβότερο είδος της ελευθερίας.
Την απαλλαγή από τα πάθη, που καταντούν τον άνθρωπο στη χειρότερη σκλαβιά.
Της αμαρτίας, με δυνάστη το διάβολο.

Άριστος συνδυασμός της ελευθερίας: του σώματος, της πατρίδας και του πνεύματος..
Και μ΄αυτό το συνδυασμό έδωσε η πατρίδα μας τα ωραιότερα μαθήματα στον κόσμο.

Σήμερα απολαμβάνουμε ”δόξα τω Θεώ” στη δημοκρατική χώρα μας κάθε είδος ελευθερίας.

Στον ορίζοντά της όμως στο μεταξύ τρεις κίνδυνοι αρχίζουν να αναφαίνονται : της αρνησιθρησκείας και του ανθρωπισμού με το σύνθημα όλα επιτρέπονται, η εσωτερική αναρχία και η δικτατορία από έξω.

Δεν είμαστε πια αυτόνομοι.
Ανήκουμε στην Ε. Κοινότητα και ευρύτερα στην παγκόσμια Κοινότητα.

Αν δεν είχαμε τις δηλώσεις του κ. Κίσσιγκερ, θα χαιρόμασταν γι΄αυτό.

Φακελώματα όμως παράξενα άρχισαν να μας ανησυχούν.
Αποφάσεις και νομοθεσίες άλλων χωρών της Ευρωζώνης — που σημαίνει ότι σε λίγο καιρό θα το απαιτήσουν οι εταίροι μας και από τη δική μας — μας προβληματίζουν.
Ξένα ήθη και έθιμα νοθεύουν τα δικά μας.
Υπονομευτές της παιδείας του λαού μας και μέσα από τα σπλάχνα του, όντας οι ίδιοι ανιστόρητοι, προσβάλλουν την αληθινή ιστορία του τόπου μας και διεκδικούν τον τίτλο του καινοτόμου ίσως, και του φιλοπροοδευτικού.
Απλά μάλλον και για να εντυπωσιάζουν.
Που υποσκάπτουν ωστόσο απ΄την αρχή την ύπαρξη και του νεοσύστατου κόμματός τους.

Μήπως, πριν μας υποδουλώσουν οι άλλοι πολιτισμοί, με προσχήματα και μαθήματα δήθεν αντιρατσισμού, σε νοοτροπίες και ιδεολογικά συστήματα ξένα για τον τρόπο σκέψης και την μέχρι τώρα ζωή μας, χρειάζεται — με αφορμή και την εθνική μας γιορτή — ο κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα να κάνουμε μια αυτοεξέταση, για να δούμε ποιοι ήμασταν πριν χρόνια, ποιοι είμαστε σήμερα και ποιοι κινδυνεύουμε να είμαστε σε βάθος χρόνου;

Να αποκτήσουμε έτσι αυτογνωσία και, αφού συνειδητοποιήσουμε την πτώση μας και την τωρινή κατάντια μας σε πολλά, να προσπαθήσουμε με τη βοήθεια του Θεού να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας;
Τον πραγματικό εαυτό μας;

Να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας από ιδεολογίες και συστήματα που απαξιώνουν τις αρχές και τις αξίες μας και που μας πολιορκούν και μας βομβαρδίζουν ασταμάτητα;
Και που διεκδικούν ύπουλα και ανεπαίσθητα την παράδοσή μας;

Κι όταν νικήσουμε και σ΄αυτόν τον αγώνα, με μια εμπειρία μοναδική, να μπορέσουμε να πούμε και σ΄όλους τους άλλους:
Ότι η πραγματική ελευθερία δε βρίσκεται στις κοινωνίες που χαϊδολογούν τα κατώτερα ένστικτά τους και τα ευλογούν;
Ότι δε ριζώνει σε κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι πεινούν, και, για να κορέσουν την πείνα τους, κάνουν διαρρήξεις, κλοπές, φόνους;
Όπου οι νόμοι δεν εφαρμόζονται πρώτα από εκείνους, που ορίστηκαν να τις φυλάγουν;
( Σ΄αυτό κι αν δε θα έχουμε την ωραιότερη εμπειρία!… ).

Ότι η ελευθερία που επιβάλλεται, στηρίζεται και φρουρείται με τα τανκς και τις σφαγές είναι εφήμερη και παραφθαρμένη;
Ότι κοινωνίες που εκτοπίζουν Εκείνον, που φύτεψε μέσα μας την έννοια της πραγματικής ελευθερίας και μπήκε στη σφαίρα και την ιστορία της γης κι ως άνθρωπος, για να μας την ξαναορίσει, δεν μπορούν να μας μιλούν για ειρήνη στον κόσμο, στη συνείδησή μας, στο σπίτι μας;

Δεν υποτιμούμε μ΄όλα αυτά τις προσπάθειες και τις νομοθεσίες της παγκόσμιας κοινότητας να συμβάλει, ώστε όλοι οι λαοί να νιώθουν ελεύθεροι και να επικρατεί ειρήνη, που είναι το παιδί της ελευθερίας.

Όταν δεν βλέπουμε όμως οδηγό και σύμβουλο το Χριστό σ΄αυτές τις προσπάθειες, πιστεύουμε ότι είναι αναποτελεσματικές εν πολλοίς και με ημερομηνία λήξης.
————————————————-
Μακάρι να αξιωθούμε να τα υπερασπιστούμε και να τα διακηρύξουμε αυτά όλα, αφού κρατούμε υπόψη μας πάντα οι Έλληνες ότι είμαστε φορείς ενός υπέροχου πολιτισμού, του ελληνοχριστιανικού, και συνάμα μιας μαρτυρικής πορείας μέσα στους αιώνες.
Γιατί ασφυκτιούσαμε χωρίς ελευθερία.
Γιατί προσπαθούσαμε να την κρατήσουμε με νύχια και με δόντια.
Γιατί, όταν μας την αφαιρούσαν, τη διεκδικούσαμε με εκατόμβες στο βωμό της.
Και γιατί τέτοιους μας έπλασε εμάς ο Θεός.
Να είμαστε ελεύθεροι και ωραίοι..
Γι΄αυτό.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός