Αξέχαστε φίλε μας Δημήτρη.

Είχες ξεγελάσει τόσες φορές τον θάνατο που στην συνείδηση μας σε θεωρούσαμε αιώνιο.

Ακόμη είναι ζωντανές στην μνήμη μας οι συζητήσεις που κάναμε. Η  οξυδέρκεια και το αισθητήριο σου πολλές φορές μας άφηναν άφωνους , όταν σε ανύποπτο χρόνο βλέπαμε να υιοθετούνται οι απόψεις σου αλλά και να επιβεβαιώνονται οι  προβλέψεις σου όχι μόνο στον πολιτικό σου χώρο  αλλά και στους υπόλοιπους.

Ήσουν η ψυχή της παρέας. Μας συγκέντρωνες  για να γευτούμε απίθανες σπεσιαλιτέ και να δοκιμάσουμε μοναδικά κρασιά.

Αν χάναμε καμία καλή κινηματογραφική ταινία , δεν ανησυχούσαμε. Ξέραμε ότι το καλοκαίρι θα την είχες σίγουρα στο πρόγραμμα του δημοτικού κινηματογράφου.

Μας άφησες ένα μεγάλο κενό. Ζεις όμως μέσα στις καρδιές μας και είσαι πάντα μαζί μας.

Άκης Τόντης

ΈΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ….

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, Τζιμάκο….. από τότε που έφυγες από κοντά μας. Κι όμως πλησιάζει χρόνος……. και το Πάσχα που πάντα ερχόσουν στα αγαπημένα σου  Γρεβενά για να τα πούμε. Κι εμείς πάντα σε περιμέναμε, να ακούσουμε τον Τζίμη και να συζητήσουμε για θέματα αθλητισμού, πολιτισμικού, πολιτικής, να ακούσουμε έναν Τζίμη ανοιχτόμυαλο, φλογερό να υπερασπίζεται τα πιστεύω του με πάθος και φανατισμό. Είμαστε ήδη αρκετά φτωχότεροι χωρίς εσένα Τζίμη….. κι ο πολιτισμός κι ο αθλητισμός που με τόσο πάθος υπηρέτησες στα Γρεβενά αλλά κι σε όποιο σημείο της Ελλάδας ζούσες. Έφυγες άδικα, έφυγες νωρίς…. Κάνε σερβίς κι ερχόμαστε… Φρόσω, Μάκη, Εβίνα, σας αγαπάμε, να τον θυμάστε πάντα……

Χαντές Χρήστος

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΟΣΑΤΟΥ

Δοκίμια θανάτου. Δίπλα στη βαθειά σιωπή των άλλων, η νύχτα άφησε το καλύτερό

της παιδί..

Ημέρες τύψεων. Υπάρχουν  Ερινύες….

Μη  φοβηθείτε –έλεγες-,ναύτης είμαι και μπαρκάρω…Είμασταν αθεράπευτα

Όρθιοι. Όλοι μαζί και συ…..

Ήσουν το μόνο ζωντανό μέσα σε μια απέραντη κάλμα. Εκεί που όλοι νόμιζαν πως

όλα ήταν ήσυχα και ακίνητα.

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις την ψάχνεις έλεγες και αλίμονο…έγινε άνοιξη.

Ροδάμανθη, Αιακό και Μίνωα ο Άδης είχε ενόρκους. Θεοί όλοι τους και ψεύτες

Προφανώς.

Η θάλασσα δεν είχε μαρμαρένια   αλώνια για να πατάς…

Σιωπή…Σσς…Σιωπή  ουρανού…

Λέξεις έμειναν που τις λένε μοίρα.

Ίσως  για αυτό και ν’ αγαπήθηκες η να μισήθηκες τόσο. Δεν ξέρω.

Ο κόσμος είναι ότι τον κάνεις κι ο χρόνος όπως τον βλέπεις,  έλεγες.

Σας ξέρω πολύ καλά εσάς τους περικεντέδες, επενδυτές του εαυτού σας, γνωστούς

και μη εξαιρετέους…φώναζες.

Αν τη ζωή δεν την ευχαριστιέσαι, άδικα ξοδεύεις την ανάσα του θεού.

Τι ευτυχία-όμως-ο δρόμος του καταδότη είχε πάντα νύχτα.

Ο έρωτας ήταν πάντα το παιχνίδι σου, ο θάνατος ο θάνατος ο έρωτάς σου και

οι λέξεις  πάντα το ταξίδι σου, Δημήτρη,

Σ’ αυτό βοηθάνε –εμάς-

τα λευκά χαρτιά  κι οι ποιητές …

Δημήτρη,

Ραντεβού  στην κάτω αριστερή γωνία τ’ ουρανού !

Υγ:Για την αντιγραφή των λόγων του, Μαρία Καλουδιώτη( φίλη Δημήτρη)            

Στο ουρλιαχτό του ποιητή Δημήτρη Λιοσάτου μετουσιώνεται σε στίχους: στίχους από ατσάλι. Οι στίχοι αυτοί χτυπιόνται στο φαράγγι της ψυχής μου, ανάμεσα σε θεόρατους όρθιους βράχους καθώς «ο πόνος του κενού είναι ασήκωτος». Κι εκεί στο ξέφωτο της, εκεί όπου ο αντίλαλος των στίχων πλαταγίζει, ο Δημήτρης Λιοσάτος ορθώνεται πάνω από το φαράγγι, ο απόκοσμος λυγμός.

Ο Δημήτρης Λιοσάτος με μία δική του σημειογραφία, μ΄ ένα δικό του « κώδικα μορς», όπως ονομάζει και την ποιητική του συλλογή, αποτυπώνει για πάντα στην ιστορία της λογοτεχνίας μ΄ ένα μοναδικά υπέροχο λόγο, την αγάπη του για την εκλεκτή σύντροφο της ζωής του, Φρόσω.

« Κι όταν χαθούμε, μη φοβηθείς

θα συναντηθούμε στην κάτω αριστερή γωνία του ουρανού.»

Ο Δημήτρης φιλοτεχνεί την έξοδο του σαν ποιητής:

«Όχι σε κοιμητήριο σαν φύγω.

Σηκώστε με στα χέρια σας ουρλιάζοντας

κι αφήστε με στη θάλασσα

Θα βρω τον τρόπο να πετάξω»

Αθάνατος πια, άφησε μια πολύτιμη παρακαταθήκη, 3 ποιητικές συλλογές εξαιρετικά σημαντικές, που τον τοποθετούν στις κορυφογραμμές των Γραμμάτων και του πολιτισμού μας.

Ο Δημήτρης Λιοσάτος είναι ανεξίτηλα χαραγμένος στις καρδιές όλων μας, που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε σε θέματα πολιτισμού.

Μας λείπεις Δημήτρη

Θα σε θυμόμαστε πάντα

Γιώγια Σιώκου