Αναρωτιέμαι πολλές φορές και εκπλήσσομαι για το πώς εμείς οι άνθρωποι πρεσβεύουμε τον όρο ελευθερία. Θεωρώντας ως βάση την προσωπική ελευθερία και πιστεύοντας πως μέσα από τον εαυτό μας ξεκινάει να καλλιεργείται.

Ερχόμαστε στον κόσμο πιο μόνοι από ποτέ, ασχέτως με την φροντίδα που λαμβάνουμε από την οικογένεια. Μόνοι μέσα μας. Ακαλλιέργητο χωράφι. Εκεί μέσα σπέρνει ο καθένας τα σπαρτά του. Πρότυπα, στερεότυπα, κοινωνικά ταμπού, προσωπικές φιλοδοξίες των γονιών, καθεστωτικές επιταγές της στιγμής.

Φτάνουμε λοιπόν σε κάποια ηλικία ωριμότητας και αντιλαμβανόμαστε πως, αυτά που φύτεψαν στο χωράφι της αγνής ψυχής μας οι άλλοι, πλην όμως σημαντικοί άνθρωποι, έχουν μεγαλώσει, έχουν γίνει μια ζούγκλα χλωρίδας και εμείς απλά ζούμε εκεί μέσα. Δεν αναρωτιόμαστε βέβαια, αν τα θέλουμε πραγματικά. Τα δεχτήκαμε ανήμποροι και αχειραγώγητοι και τα συνηθίσαμε…

Λίγοι άνθρωποι φτάνουν σε μια ηλικία και ξεκινάνε το ξεχορτάριασμα ώστε έστω και μετά από χρόνια να απελευθερώσουν την ψυχή τους και να την καλλιεργήσουν από την αρχή. Οι περισσότεροι έχουμε υιοθετήσει το ψέμα που μας βοήθησε να ζήσουμε. Και το αποκαλώ ψέμα γιατί μπήκε με βία στη ζωή μας και κυρίως χωρίς την επιλογή μας. Ένα μωρό, ένα βρέφος, ένα παιδί. Μία ψυχή που αρχίζει να υπάρχει εδώ στη γη, έτοιμη να γίνει ένα με το σύμπαν, ανοιχτή σε κάθε εισβολή. Πως μεταδίδουμε την αγάπη μας σε ένα τέτοιο πλάσμα, πέραν της φροντίδας για την επιβίωσή του; Βάζοντάς του τις δικές μας ιδέες με τον στανιό; Κατασπαράσσοντας το χωράφι της ψυχής του με σπόρους που δεν ξέρουμε αν πραγματικά τους θέλει; Ή μήπως αυτό που χρειάζεται, είναι να του τσαπίσουμε το χώμα, να αφαιρέσουμε τυχόν σκουλήκια, να το ρίχνουμε λίπασμα και να το έχουμε πάντα έτοιμο ώστε να το σπείρει το ίδιο μόνο του?

Πραγματική αγάπη είναι η ολοκληρωτική έννοια της ατομικής ελευθερίας που δίνουμε στον άλλον. Δεν δικαιούμαστε να λέμε πως αγαπάμε το παιδί, όταν μπαίνουμε απρόσκλητοι μέσα του, λόγω της ηλικιακής αδυναμίας που διαθέτει, και εκεί να τοποθετούμε τους σπόρους που ξέμειναν από το δικό μας χωράφι σε κάποιο τελάρο της αποθήκης.

Να θέλουμε να φυτρώσει σε αυτό όσα δεν φύτρωσαν σε εμάς ή όσα φύτρωσαν σε εμάς αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν είχαμε το παραμικρό θάρρος να τα ξεπατώσουμε από την ψυχή μας, αντιλαμβανόμενοι την ανελευθερία που μας πρόσφεραν, ή πιο σωστά, γιατί δεν ήταν επιλογή μας το φύτεμά τους…

Fidelio