Τρόμος και χαλασμός στην οικουμένη…
Οι άνθρωποι ανάστατοι μοιάζουν αλαφιασμένοι.
Πείνα, αρρώστιες, σεισμοί, τσουνάμια, μαζί με τη βουή και των μεγάλων κυμάτων της θάλασσας τούς κάνουν να διακατέχονται από υπέρμετρο φόβο και να εκδηλώνονται υστερικά…
—————————
Ο πλανήτης σείεται απ΄άκρου σ΄άκρο.
Έχουν ξεσπάσει πόλεμοι παντού.
Το ένα έθνος έχει ξεσηκωθεί εναντίον του άλλου.
————————–

Στην ανθρώπινη ζωή στο μεταξύ κυριαρχεί η πάσης φύσεως ανηθικότητα, η κακία και αδικία, ενώ η αγάπη έχει γίνει δυσεύρετη.
Πάγωσε.
Οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να ενδιαφέρονται για το διπλανό τους.
Είναι βαθιά απορροφημένοι με ό,τι τους εξασφαλίζει την καλοπέραση και την πολυτέλεια.
Την καλύτερη αποκατάσταση αυτών και των παιδιών τους.

Κυριολεκτικά έχουν ξεχάσει τον προορισμό τους πάνω στη γη.
Κατάντησαν μόνο σάρκα και ύλη.
Η ευσέβειά τους έχει ψευτίσει.
Πνευματικότητα δεν υπάρχει.
—————————–
Πολλοί από το ανθρώπινο πλήθος μέσα σ΄όλη αυτή την αλλοφροσύνη ξεχωρίζουνν τον εαυτό τους και αυτοσυστήνονται ως μεσσίες, σωτήρες της ανθρωπότητας, κι αποκτούν και ακολούθους.
————–
Εμφανίζεται δε και ο Αντίχριστος, σατανική μορφή, που πολεμάει τους ανθρώπους με σημεία και τέρατα, με ψεύδη και απάτες κατ΄ενέργεια του Σατανά, οδηγώντας τους στην αποστασία.

Το Ευαγγέλιο έχει κηρυχθεί σ΄όλη την οικουμένη.

Οι χριστιανοί σύρονται στα δικαστήρια, γιατί ομολογούν πίστη στον Ιησού και Κύριό τους.
————————————
Όλα τα παραπάνω τα προλέγει ο Χριστός, λίγο καιρό πριν φύγει για τους ουρανούς (Ματθ.,Λουκ.,Α΄Τιμ.,Α΄Θεσ.,Αποκ.),για να ξέρουμε τι θα προηγηθεί από τη δεύτερη παρουσία Του στη γη και να μην πτοηθούμε.
————————————
Και θα συμβούν, όταν και γιατί με την ασέβεια στη γη η ανοχή του Θεού θα έχει εξαντληθεί.

Έτσι ύστερα από όλα αυτά ο Δημιουργός γυρίζει το διακόπτη στη λειτουργία του σύμπαντος.

Οι ουράνιες δυνάμεις, που το συγκρατούν διασαλεύονται.
Ο ήλιος σκοτεινιάζει. Τα πάντα συσκοτίζονται και παραλύουν.
Το φεγγάρι χάνει κι αυτό το φως του.
Τα άστρα πέφτουν από τον ουρανό.

Όλα είναι σημάδια ότι η γήινη ζωή, όπως την ξέραμε, παίρνει οριστικό τέλος.
Καινούργιοι ουρανοί και καινούργια γη, με καινούργια ζωή για τους ανθρώπους που θα την αξιωθούν, θα παρουσιαστεί.
Σ΄αυτήν θα κυριαρχεί η δικαιοσύνη και η μακαριότητα.
Εκεί θα είναι άγνωστα πια ο πόνος, η λύπη και οι στεναγμοί.
—————————————
Πριν απ΄αυτήν την παλιγγενεσία όμως, θα προηγηθεί η εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο για την πανανθρώπινη κρίση, όπως ακούσαμε στο ευαγγέλιο της προηγούμενης Κυριακής.

Τώρα ο Χριστός δεν θα είναι ταπεινός και αθόρυβος, όπως την πρώτη φορά που επισκέφτηκε τη γη μας και που ξεκίνησε από ένα αχούρι και κατέληξε γυμνός μεταξύ ουρανού και γης πάνω στο σταυρό, γιατί ήταν μοναδικός τρόπος κατά τις ανεξιχνίαστες βουλές Του να σώσει τον άνθρωπο.

Τώρα θα έρθει μ΄όλη Του τη θε’ι’κή δόξα και λαμπρότητα, περιστοιχισμένος από τάγματα αγγέλων.

Θα έρθει για τους περισσότερους ξαφνικά, χωρίς να Τον πιστεύουν και να Τον περιμένουν.

Θα προηγηθεί το σημείο του Σταυρού και θα ηχήσει η σάλπιγκα ”των έσχατων καιρών”.
Στη συνέχεια θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί με άφθαρτο σώμα και θα συναχθούν όλα τα έθνη και οι άνθρωποι όλης της γης, αφού προηγουμένως το σώμα τους θα γίνει και αυτών πνευματικό και άφθαρτο.

Θα ακολουθήσει παγκόσμια κρίση. Πανανθρώπινο δικαστήριο, με το οποίο οι άνθρωποι — κατά τις ανθρωπομορφικές εικόνες του Χριστού — θα χωριστούν σε πρόβατα και ερίφια.
Σε ανθρώπους, που Τον αναγνώρισαν στη ζωή ως ποιμένα τους και Του παρέδωσαν τον εαυτό τους και σε κείνους που Τον αμφισβήτησαν και απείθησαν στα λόγια Του.

Σ΄αυτή την κρίση ο πρώτος κατήγορος των κρινόμενων ανθρώπων — γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θα αντιμετωπίσουν την τελική κρίση (Ιω.,5,24) — θα είναι η συνείδηση, που θα ξυπνήσει αδυσώπητη και θα τους υπενθυμίσει όσα έχουν πράξει.
Κρυφά και φανερά.
Καλά και επαίσχυντα.
Κι όσα προσπαθούσαν να τα απωθήσουν και να τα καταχωνιάσουν μέσα στο είναι τους, για να μη τους ενοχλούν.

Κατήγορος σίγουρα, αν και δεν αναφέρεται καθαρά στο ευαγγέλιο της κρίσης — αφήνεται όμως να φανεί από την εικονογραφία κυρίως της Εκκλησίας — θα είναι ο Σατανάς με τους αγγέλους του.

Υπέρτατος κριτής θα είναι ο Κύριός μας και ο Νόμος Του.

Συνήγοροί μας ο άγγελος του καθενός, οι άγιοι και η Παναγία μας.

Βασικό κριτήριο, σύμφωνα και με το ευαγγελικό ανάγνωσμα της προηγούμενης Κυριακής, θα είναι οι συνάνθρωποί μας.
Όλοι όσοι είχαν την ανάγκη μας στη γη.

Αν απ΄αυτούς ντύσαμε το γυμνό, αν φροντίσαμε το φτωχό, αν περιμαζέψαμε τον ξένο, αν στηρίξαμε τον απελπισμένο, αν νοιαστήκαμε για τον απόκληρο της κοινωνίας, αν φροντίσαμε αρρώστους, αν επισκεφτήκαμε το φυλακισμένο…
Αν μ΄οποιοδήποτε τρόπο, εκτός από τον εαυτό μας και τους δικούς μας, ενδιαφερθήκαμε και για τους διπλανούς μας.

Σε άλλα σημεία της διδασκαλίας Του ο Χριστός μάς λέει ότι ξεπερνάει την κρίση κι αυτός που συγχωρεί από καρδιάς και τους εχθρούς του, αυτός που δεν κατακρίνε, κι αυτός που δεν Τον αρνήθηκε στη γη από δειλία και υπολογισμό μπροστά στους συνανθρώπους του.
Που άντεξε τους χλευασμούς και τις ταπεινώσεις τους και κράτησε ψηλά το όνομά Του μπροστά τους.

Ακόμα αυτός που άντεξε τις δοκιμασίες και δεν βλαστήμησε το Θεό.
—————————-
Κι όταν ο άνθρωπος σ΄αυτό το πνευματικό δικαστήριο δε βρεθεί άξιος καταδίκης, θα καταταγεί σ΄αυτούς που είναι ευλογημένοι του Θεού και θα κληρονομήσει την αιώνια βασιλεία Του.

Εκεί οι άνθρωποι θα λάμπουν από χαρά και πνευματική αγαλλίαση.
Δε θα χρειάζονται ήλιο και φως, γιατί τα πάντα θα τα φωτίζει ο ήλιος Χριστός.

Είναι αδύνατον δε κατά τον απόστολο Παύλο να εκφράσει κανείς με λόγια όσα ετοίμασε ο Θεός για όσους Τον αγάπησαν.
Ξεπερνούν την αντίληψη και τις αισθήσεις του ανθρώπου.

Όσο γι αυτούς που θα κατακριθούν, γιατί υπήρξαν βλάσφημοι και περιφρονητές του Θεού, αδιάφοροι για το συνάνθρωπο και εκμεταλλευτές, καθώς και βρωμιάρηδες απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους, θα αποδοκιμαστούν από το Θεό, ο οποίος και θα τους παραδώσει στο Σατανά, αφού ήταν επιλογή τους, για να βλέπουν παντοτινά τη σκοτεινή όψη του.
Και όλων των δαιμόνων.

Τότε όμως, λέει ο Χριστός, θα τρίζουν τα δόντια τους από τη στενοχώρια και θα θρηνούν απελπισμένα.

Ενδεικτικό παράδειγμα της κολασμένης ψυχής — σύμφωνα και με τις απόψεις των Πατέρων και αγίων μας — είναι νομίζω το εξής:
Είχαμε γνωρίσει σε μια νευρολογική κλινική της Θεσ/νίκης μια κυρία, που την είχαν δεμένη στο κρεβάτι της με γερό ιμάντα.
Ήταν λογικότατη, αλλά την είχαν φέρει σε παράκρουση οι ενοχές, γιατί από μια απροσεξία της το μικρό εγγονάκι έπεσε μέσα στο καζάνι της με το βραστό νερό και πνίγηκε.
Ο γιος από τότε με τη νύφη της την εγκατέλειψαν και την απαρνήθηκαν.

Συγκλονιστικές ήταν οι φωνές της μέσα στο θάλαμο της νοσηλείας: καίγομαι.., καίγομαι.., καίγομαι.., θέλω να πάρω τα βουνά.., να αυτοκτονήσω…Δεν με χωράει ο τόπος…συγχώρεση θέλω.., ανακούφιση θέλω απ΄αυτό που νιώθω…Καίγομαι..αι..αι..αι…

Να η κόλαση.
Η κατάσταση των τύψεων, που δεν είναι αναστρέψιμη.
Χωρίς ελπίδα. Χωρίς τέλος.

Μακάρι να αξιοποιήσουμε όλες τις ευκαιρίες, που δίνει στον καθένα μας στη ζωή ο Θεός, για να μετανιώσουμε, να συγχωρηθούμε και να αποφύγουμε την αιώνια καταδίκη.
Να αξιωθούμε να μπούμε στη Βασιλεία του.

Ας γνωρίζουμε δε ότι και ο Παράδεισος και η κόλαση είναι τρόποι κι όχι τόποι στη μέλλουσα ζωή, για τους οποίους κάθε περιγραφή είναι φτωχή και αδύνατη.
Όπως και για όλα αυτά, που θα προηγηθούν.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός