Ήταν αποφασισμένος να τους εξοντώσει.
Μέχρι τώρα στάθηκε αδύνατο από τους υπεύθυνους της κρατικής και θρησκευτικής εξουσίας να σβήσουν αυτό το όνομα, που τους έφερε τα πάνω κάτω.
Καταραμένη αυτή η αίρεση των Ναζωραίων…
Αυτών των ανθρώπων ”της οδού”, όπως ονομάζονταν οι ίδιοι, και που τώρα με τους διωγμούς εναντίον τους διασκορπίστηκαν στα χωριά της Ιουδαίας και της Σαμάρειας.

Από τους πρώτους φοβερός διώκτης τους ο Σαύλος, ο οποίος ζούσε σύμφωνα με τις αρχές της πιο αυστηρής παράταξης της θρησκείας των Εβραίων, των Φαρισαίων.
Έμπαινε με τη βία στα σπίτια, έσερνε έξω άντρες και γυναίκες και τους έριχνε στη φυλακή με εξουσιοδότηση από τους αρχιερείς.
Κι αν αυτοί τους καταδίκαζαν σε θάνατο, έδινε κι αυτός καταδικαστική ψήφο.
Η μανία του δε ήταν τόση, ώστε τους καταδίωκε και στις πόλεις που ήταν έξω από τα όρια της χώρας.

Φόβος και τρόμος το όνομά του για τους χριστιανούς της πρώτης Εκκλησίας.

Και στα Ιεροσόλυμα βέβαια τα κατάφερε καλά.
Ήταν όμως κι άλλες πόλεις, όπου εγκαταβιούσαν χριστιανοί.
Γι΄αυτό και τώρα με τις ίδιες απειλητικές και φονικές διαθέσεις για τους μαθητές του Κυρίου, όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς (Πραξ.9), πήγε στον αρχιερέα και του ζήτησε συστατικές επιστολές για τις συναγωγές στη Δαμασκό.

Αλίμονο δε σ΄όποιον χριστιανό, άντρα ή γυναίκα, θα έβρισκε και στο δρόμο του.
Ο Σαύλος γεμάτος μένος και φανατισμό θα τον ανάγκαζε να αρνηθεί τον Ιησού το Ναζωραίο.
Αλλιώς…

Μ΄αυτό το σκοπό κατευθύνεται αυτή την ώρα προς την παράλλη αυτή μεγάλη πόλη.

Πόσο γελάει όμως ο Θεός πολλές φορές με τα σχέδιά μας…

Καθώς πορεύεται προς τη Δαμασκό ο κάκιστος διώκτης των οπαδών της νέας Θρησκείας , περιστοιχισμένος και από διαλεχτή για το σκοπό αυτό κουστωδία, ο Χριστός του στήνει καρτέρι.
Ο αιώνιος κυνηγός του ετοίμασε δίχτυ.
Και τον συνέλαβε.

Λίγο πιο έξω από την πόλη κι ενώ ήταν καταμεσήμερο, ένα φως από τον ουρανό, πιο λαμπρό και από τον ήλιο, περιέλουσε με τη λάμψη του και αυτόν και τη συνοδεία του.
Έπεσαν κάτω όλοι κι άκουσαν μια φωνή, που απευθυνόταν στο Σαύλο: ”Σαούλ, Σαούλ,γιατί με καταδιώκεις; Είναι σκληρό να κλωτσάς σε καρφιά”
”Ποιος είσαι, Κύριε;”, ρωτάει ο Σαύλος.
”Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο εσύ καταδιώκεις.
Σήκω όμως όρθιος και μπες στην πόλη. Εκεί θα σου πούνε τι πρέπει να κάνεις .
Σου φανερώθηκα, για να γίνεις μάρτυρας γι΄αυτά που είδες και γι΄αυτά που θα σου δείξω ακόμη.
Θα σε προστατέψω από το λαό σου και από τους εθνικούς, στους οποίους σε στέλνω, για να ανοίξεις τα μάτια τους και να επιστρέψουν από το σκοτάδι στο φως κι από την εξουσία του Σατανά στο Θεό”.

Η ουράνια οπτασία την οποία έβλεπε ο Σαύλος, ενώ οι υπόλοιποι της συνοδείας άκουγαν μόνο τη φωνή, εξαφανίστηκε, ενώ ο ίδιος έχασε την όρασή του.

Η ορμή της καταδίωξης ανακόπηκε.
Το όνομα του Ιησού, που είχε ορκιστεί ο Σαύλος — ο και Παύλος αργότερα — να εξαφανίσει, εγχαράχτηκε από τότε βαθιά στη μνήμη και στην καρδιά του.
Έγινε στο εξής το ”υπέρ παν όνομα”, όπως θα γράψει αργότερα στις επιστολές του.
Το γλυκύτερο όνομα στη γη, στο οποίο κάποτε ”παν γόνυ κάμψει”.
Όλοι θα του υποκλιθούν.

Αλλά και τα συναισθήματά του άλλαξαν ριζικά.
Μεταστράφηκε τελείως.
Η βούλησή του, η διάνοιά του, η πίστη του, οι απόψεις του, η καρδιά του.
”Ζω ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός”, θα γράψει πάλι.
Και ”πάντα ηγούμαι σκύβαλα, ίνα Χριστόν κερδίσω”.
Όλα τα θεωρώ σκουπίδια, για να κερδίσω το Χριστό.

Αποδείχτηκε στη συνέχεια ο απόστολος με τη ”ζέουσα πάντα καρδία”για τον Ιησού και με φλογερή αγάπη για το Θεό, τους χριστιανούς αδελφούς του και όλους τους ανθρώπους γενικά, έτσι ώστε να χαρακτηρίζεται μέχρι σήμερα ως ο ”πρώτος μετά τον Ένα”..

Αναγνωρίστηκε και ως ο δάσκαλος της οικουμένης.
Όργωσε τον κόσμο με τις αποστολικές του περιοδείες.
Όπου πήγαινε, ίδρυε εκκλησίες, με πολύ μικρό αριθμό χριστιανών στην αρχή.
Με δέκα, είκοσι, πενήντα ή και εκατό άτομα.
Δεν έμενε όμως για πολύ κοντά τους, γιατί εχθροί του ευαγγελίου τον εκδίωκαν, ξεσπώντας τις περισσότερες φορές με μανία πάνω του, όπως κάποτε έκανε κι αυτός στους χριστιανούς.
Προλάβαινε όμως, πριν φύγει σε άλλη πόλη, και τις οργάνωνε,

Έτσι δημιουργούσε παντού μαγιά του χριστιανισμού.
Κι η νέα πίστη ζύμωνε όλο το φύραμα.
Και η σπίθα γινόταν πυρκαγιά.
Ο μικρός και δυναμικός σπόρος, γινόταν ευσκιόφυλλο και πολύκαρπο δέντρο.
Και το μικρό ρυάκι, βαθύ και πολύβουο ποτάμι, που υπέσκαψε τα θεμέλια της ειδωλολατρίας, η οποία και τελικά πέθανε.

Έτσι αναμορφώθηκαν τα ήθη και ο κόσμος μας.
———————————
Η διάθεση αυτή του αποστόλου Παύλου στη διάδοση του ευαγγελίου του στοίχισε ωστόσο πολύ.
Να πώς περιγράφει ο ίδιος τη διακονία του ως απόστολος, την οποία προτιμούσε παρόλα αυτά από οποιαδήποτε άλλη δόξα.
Κι αυτό, γιατί λάτρευε τον Κύριό του και χαιρόταν για όλα τα παθήματα, αρκεί να τον γνώριζε και στους άλλους ανθρώπους (Α΄Κορ.11,23-29).
”’Μόχθησα..,φυλακίστηκα, με χτύπησαν με αφάνταστη αγριότητα, κινδύνεψα πολλές φορές να θανατωθώ, πέντε φορές μαστιγώθηκα από Ιουδαίους με τα 39 μαστιγώματα, τρεις φορές με τιμώρησαν με ραβδισμούς, μία φορά με λιθοβόλησαν, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έμεινα ναυαγός στο πέλαγος, έκανα πολλές κοπιαστικές οδοιπορίες, διάβηκα επικίνδυνα ποτάμια, κινδύνεψα από ληστές, κινδύνεψα από ομογενείς μου Ιουδαίους, κινδύνεψα από τους εθνικούς, πέρασα κινδύνους σε πόλεις, κινδύνους σε ερημιές, κινδύνους από θάλασσα, κινδύνεψα από ανθρώπους που υποκρίνονταν τους αδερφούς.
Κοπίασα και μόχθησα πολύ, ξαγρύπνησα πολλές φορές, πείνασα, δίψασα, πολλές φορές μου έλειψε εντελώς το φαγητό, ξεπάγιασα και δεν είχα ρούχα να φορέσω.
Εκτός από τα άλλα είχα και την καθημερινή πίεση των εχθρών μου και τη φροντίδα για όλες τις εκκλησίες.
Ποιανού η πίστη ασθενεί και δεν ασθενώ κι εγώ;
Ποιος σκανδαλίζεται κι εγώ δεν καίγομαι;
Όλα αυτά όμως τα υπερνικώ ”δια του αγαπήσαντος ημάς” (Ρωμ.8,34-39), ο οποίος βρίσκεται τώρα στα δεξιά του Θεού και μεσολαβεί για μας…”
Κι απ΄αυτήν την αγάπη του Κυρίου μου, του ”δόντος εαυτόν υπέρ εμού” τι μπορεί να μας χωρίσει:
”θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;
Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών”’.

Και πράγματι δεν τον χώρισαν απ΄τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα λατρευτό του Κύριο ούτε οι κόποι για την εξάπλωση της Θρησκείας Του ούτε ο θάνατός, που ήταν μαρτυρικός στη Ρώμη. Έτσι πέρασε στην ιστορία ως ο μεγάλος των εθνών απόστολος.
—————————————
Ύστερα από όλα αυτά όμως ποιος από μας, αν είναι άθεος,
μπορεί να αμφισβητήσει την εγκυρότητα του ευαγγελίου, που διαδόθηκε από τέτοιους αυθεντικούς κήρυκες;
ή ποιος από μας που λέμε ότι πιστεύουμε μπορεί να καταθέσει παρόμοιες θυσίες για την πίστη του;
ή ποια καρδιά υπάρχει τόσο φλογερή σήμερα για το Χριστό, για να ψάλλει αυτό τον ύμνο της αγάπης για το πρόσωπό Του, όπως τον έψαλε με τη ζωή και τα λόγια του — λίγο παραπάνω — ο ”ουρανοβάμων” Παύλος;
O μοναδικός αυτός κήρυκας και εκπολιτιστής των εθνών;

Ας το αναρωτηθούμε ο καθένας και χωριστά μόνος.
Πιστεύουμε πως στην απάντηση θα μας βοηθήσει αυτή η σύντομη γνωριμία μαζί του.
Θα ήταν και το καλύτερο αφιέρωμα στη μνήμη του, που, μαζί με του επίσης μεγάλου αποστόλου, του Πέτρου, γιορτάστηκε την προηγούμενη Κυριακή.

Ο Θεός να δώσει.
Αμήν. Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός