Για να λυθεί το μυστήριο της πτώσης του αεροπλάνου των Malaysia Airlines, οι ερευνητές χρειάζονται τα στοιχεία από το «μαύρο κουτί» του αεροπλάνου. Σε μία αεροπορική τραγωδία όμως, όπως η παραπάνω, οι πληροφορίες που αποθηκεύονται στη συσκευή, καταλήγουν αναπόφευκτα μέσα σε συντρίμμια, τα οποία δε μπορούν και να βρεθούν.

Καθώς οι ειδικοί χτενίζουν τον κόλπο της Ταϊλάνδης για να εντοπίσουν ότι απέμεινε από το αεροσκάφος, δεν διαθέτουν καμία παραπάνω πληροφόρηση για το πώς συνέβη το δυστύχημα μιας και δεν έχουν στα χέρια τους τη λύση του μυστηρίου, το «μαύρο κουτί».

Γιατί όμως οι αεροπορικές εταιρείες δεν αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα των πληροφοριών πτήσεων, κάποια χρόνια νωρίτερα, μεταδίδοντας σε πραγματικό χρόνο τις πληροφορίες από το αεροσκάφος στον πύργο ελέγχου; Η τεχνολογία, στο συγκεκριμένο τομέα, έχει κάνει μεγάλα βήματα, γιατί όμως το «μαύρο κουτί» έχει μείνει τόσο πίσω;

Η απάντηση δε θα μπορούσε να είναι άλλη από τη συγκεκριμένη: Λόγω κόστους. Τα πάντα είναι θέμα χρημάτων. Οι αεροπορικές εταιρείες, δεν επιθυμούν να μπουν σε τέτοια έξοδα μιας και η αποστολή δεδομένων και πληροφοριών, real time, μέσω το αεροσκάφος, σε δορυφόρο και από τον δορυφόρο στη Γη, είναι πάρα πολύ ακριβή διαδικασία. Μία έρευνα που έγινε το 2002, συμπέρανε ότι μία αεροπορική εταιρεία με έδρα τις Η.ΠΑ. θα χρειαστεί περίπου 300.000.000 δολάρια ετησίως προκειμένου να μεταδώσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία των πτήσεων. Παρά τις συνεχής βελτιώσεις στον τομέα, από το χρονικό διάστημα της έρευνας, το κόστος δεν έχει κατέβει σε τέτοια επίπεδα ώστε να επιτρέπει κάτι τέτοιο.

via