Ήμουν στο Ναυτικό το 1952, διηγείται ο κ.Δημήτρης Ντούλιας — Πλωτάρχης Π.Ν — και βρισκόμουνα στην Πλατεία Κλαθμώνος ( όχι όπως είναι σήμερα).
Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του γίνεται υποστολή της σημαίας.
Τότε το Υπουργείο Ναυτικών ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε… στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
… πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση της σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή.
Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες, που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.

Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας.
Το άγημα παρουσιάζει όπλα.
Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος.
Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ, σταθήκαμε στάση προσοχής.
Αποδίδεις μ΄αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία.

[Καθώς] ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται…

Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα.
Βλέπω [ξαφνικά] το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά.
Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα.
Και του είπε: ”Γιατί δε σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας; δεν έχεις φιλότιμο” κ.λ.π.

Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε.
Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει.
Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται και σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Όμως συνέρχεται γρήγορα, σκουπίζει τα δάκρυά του και με πολλή δύναμη των χεριών του (αυτά ήταν γερά) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη την ψυχή του στο νεαρό αξιωματικό:”Πώς να σηκωθώ, κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δυο” και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού, όπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από τα γόνατα.

Και ξαναρχίζει να κλαίει.
Ο κόσμος, όπως κι εγώ, γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο από όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.

Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι γίνεται [τώρα].

Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ.
Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, ενώ στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηληκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά.
Του απονέμει ”τας κεκανομισμένας τιμάς”, που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δυο πόδια στα βορειοηπειρωτικά βουνά μας , για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα.
Και οι άλλοι, οι πολλοί, να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και νά΄χει.

Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.

Γι΄αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και το σχολείο για το Έπος του 1940.
Για το καλό της Πατρίδας μας.
————————————
Κι αυτά με αφορμή τη σημαία μας, στη γιορτή της οποίας είναι αφιερωμένη η 27η Οκτωβρίου. ——————————————————————————————-
Ένα κομμάτι ύφασμα είναι, που το έχει κάθε λαός, και μάλιστα ως κάτι πολύ ιερό και μεγάλο.
Προκαλεί όμως τόση συγκίνηση και δίνονται μάχες μ΄αυτήν μπροστά.
Μάχες και γι΄αυτήν την ίδια τη σημαία.
Γιατί ακριβώς είναι το σύμβολο κάθε έθνους.
Συμβολίζει την ίδια την πατρίδα κάθε ανθρώπου κι ο συμβολισμός πηγάζει απ΄την ιστορία και τις παραδόσεις της, καθώς και από τα μηνύματα που θέλει να μεταδώσει.

Όταν μια σημαία πέσει σε ώρα μάχης στα χέρια του εχθρού, τότε πέφτει μαζί της και το έθνος που εκπροσωπεί.
Η αποστροφή μάλιστα σε κάποιο έθνος εκδηλώνεται και με τη βεβήλωση της σημαίας του.

Επιπλέον οι σημαίες είναι σύμβολα εθνικής ενότητας και συμβάλλουν στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.

Σήμερα οι σημαίες δεν είναι τα χαρακτηριστικά μόνο των εθνών, αλλά και των οργανισμών, των κομμάτων, των επιχειρήσεων και των επί μέρους κινήσεων και ομάδων, όσων έχουν σύμβολα.

Όποιος τώρα έχει σημαία (έθνος, οργανισμός, πολυεθνική, κόμμα,αθλητική ομάδα κ.λ.π) ασφαλώς τις τιμά μ΄έναν ιδιαίτερο τρόπο, ως να είναι αυτό ακριβώς που εκπροσωπεί.

Η δική μας σημαία αποτυπώνει κατ΄αρχήν τα δύο μεγάλα και ανυπέρβλητα κεφαλόβρυσα της εθνικής μας ταυτότητας: την Ορθόδοξη πίστη μας και την ίδια μας την Πατρίδα με ό,τι την αποτελεί (ιστορία, παραδόσεις, έθιμα, ιδανικά κι αιώνιες αξίες).
Τα ασπρογάλαζα χρώματά της προβάλλουν και τονίζουν τον καθάριο ουρανό και τις θάλασσές της με τις όμορφες ακρογιαλιές.
Μαζί και τη στεριά, που κρύβει στα σωθικά της ”τα κόκκαλα τα ιερά των Ελλήνων”, όπως ψάλλουμε στον εθνικό μας ύμνο.

Ο Σταυρός της εκφράζει την αφοσίωση της εσταυρωμένης φυλής μας σ΄Εκείνον που της δίδαξε να νικά κάθε εχθρό, ορατό και αόρατο, με τη δύναμη του δικού Του Σταυρού.

Γι΄αυτόν το Σταυρό αναφέρει ο Ρήγας Φερραίος στο ”Θούριό” του:
”Ελάτε μ΄έναν ζήλο σε τουτο τον καιρόν
να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν…
Ψηλά στα μπαϊράκια σηκώστε τον Σταυρόν
και σαν αστροπελέκια κτυπάτε τον εχθρόν…”

Ας έρθουμε όμως τώρα στη σημερινή εποχή.

Προκαλούν εντύπωση αυτά που διαβάζει κανείς σε ιστοσελίδες, δωδεκαθεϊστών για παράδειγμα, όπως αυτό:
”Φίλοι πολυθεϊστές, με το που μπήκα στο σάιτ είδα καβάντζα την ελληνική σημαία κι έτσι είπα να ρωτήσω κάτι.
Εφόσον είμαστε Έλληνες, γιατί βάζουμε το σταυρό στη σημαία μας;
Μήπως ο σταυρός δεν κολλάει σε μία χώρα που αντιπαθεί το χριστιανισμό;
Δεν μιλώ προσωπικά, αλλά οι περισσότεροι χριστιανοί δεν ξέρουν τις σκοτεινές πλευρές της θρησκείας τους ούτε έχουν ψάξει τις αντίθετες απόψεις.
Μήπως η σημαία μας μάς απαξιώνει;
Μήπως τελικά οι χριστιανοί ρίζωσαν τόσο βαθιά που δεν υπάρχει αντιβάιρους να τους καθαρίσει;
Έχετε καμιά ιδέα;…

Και πιο κάτω αναφέρει τα εξής σε σχόλιο ενός αναγνώστη της ιστοσελίδας:
”Ψάχνω καιρό να βρω ένα σύμβολο να αντικαταστήσω αυτό το σταυρό της ντροπής.
Την αγαπάω την πατρίδα και την τιμάω τη σημαία μας, αλλ΄αυτός ο σταυρός μού κάθεται στο στομάχι…”.

Όπως κάθισε και στου Σατανά το στομάχι, από τότε που στήθκε στο Γολγοθά, συμπληρώνουμε κι εμείς…

Οι νέοι μας σήμερα είναι εκτεθειμένοι σε παντός είδους τέτοια ρεύματα και ιδεολογίες.
Επί πλέον πικρή διαπίστωση είναι ότι ούτε στο σπίτι τους ούτε στο σχολείο διδάσκονται — ή έστω διδάσκονται ελλιπώς και άχρωμα — τι ενσαρκώνει η σημαία και τι τη συνιστά.
Αλλιώς δεν εξηγούνται οι ειρωνείες και η παρωδία του εθνικού μας ύμνου με παρέες τους στη θέα της πολλές φορές.
Αλλά και όσον αφορά στη στάση προσοχής, σιγής και σεβασμού την ώρα της έπαρσης και υποστολής της, τα παιδιά αποδεικνύονται τόσο άσχετα μ΄αυτά…

Κι όμως ο ήρωας της ιστορίας μας έγινε δότης μελών του σώματός του στην πατρίδα μας, υπερασπιζόμενος τη σημαία της.
Τη σημαία μας.
Τη σημαία του.
Όπως και απειράριθμοι άλλοι. .
Ανώνυμοι και επώνυμοι.

Αν τίποτε άλλοτε επομένως, χρέος μας είναι να τους αναγνωρίσουμε δωρητές της ελευθερίας, την οποία οι Έλληνες σήμερα απολαμβάνουμε, ατενίζοντας κι εμείς στο ιερό αυτό σύμβολο, τη σημαία μας, με τα εθνικά χρώματα και το Σταυρό, γεμάτοι κατάνυξη κα με υποκλινόμενη την ψυχή,καθώς στην ενατένισή της προβάλλει όλο το νέφος εκείνο των μαρτύρων και των ηρώων που έπεσαν για χάρη της.
Ή που έμειναν ακρωτηριασμένοι.
Χωρίς χέρια και πόδια
Αλλά και χωρίς γογγυσμό και παράπονο.
Με μόνη την καρδιά να σκιρτά στο ανέμισμά της.
Και τα δάκρυα να κυλούν καυτά στα μάτια τους.
Μαζί με τους πραγματικούς αξιωματικούς της πατρίδας μας, που και σήμερα εγγυώνται την ασφάλειά της.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός

ΥΣ. Η ιστορία είναι παρμένη από την εφημερίδα ”Χριστιανική Σπίθα”, ενώ ορισμένα σχόλια και τα παραθέματα
από τις ιστοσελίδες, από το βιβλίο ”Τα σύμβολά μας είμαστε εμείς!” του Κ.Γ.Παπαδημητρακόπουλου