Του Γιώργου Νούτσου

Έγραψα δεκάδες άρθρα στο πρόσφατο παρελθόν για να στηρίξω μια συγκεκριμένη πολιτική. Διέβλεπα πως μια συγκροτημένη πορεία, χωρίς ακρότητες και λεονταρισμούς, θα ήταν ίσως η ενδεδειγμένη, καθότι τα ιερατεία των μεγαλοκαναλαρχών είχαν καταφέρει ήδη, να αποτυπώσουν μια επόμενη μέρα αρκούντως καταστροφική μέσα από μια οποιαδήποτε άλλη πορεία.

Σήμερα, έχοντας μια σφαιρική εικόνα των πραγμάτων, αξιολογώντας τα λόγια, τα έργα  και τα αποτελέσματα, μετρώντας τις άπειρες πληγές στο ταλαιπωρημένο κορμί της χώρας αλλά και των πολιτών, θα τολμούσα να πω, πως κακώς υπερέβαλα εαυτόν, για κάτι, που μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται, πως μάλλον δεν άξιζε τον κόπο.

Δεν είναι εύκολο για τον κοινό νου, να μπει σε λογικές συνομωσιών, απόλυτης χειραγώγησης, εντεταλμένων πολιτικών και προαποφασισμένων καταστάσεων. Και σε όσους μου το έθεταν ως παράμετρο πιθανή, απαντούσα με τη βεβαιότητα του ρομαντικού περιπατητή στην πολιτική, που με το σταυρό στο χέρι, προσπαθεί να δει και να ερμηνεύσει όλα όσα εξελίσσονται γύρω του. Όσο όμως ο καιρός περνά, τόσο νιώθω πως έκανα λάθος. Λάθος γιατί πίστεψα. Λάθος γιατί εμπιστεύτηκα. Λάθος γιατί δεν ήθελα να δω πίσω από τα γράμματα…!

Ο κύκλος που άνοιξε το προηγούμενο διάστημα δεν θα μείνει επ άπειρον ανοιχτός. Νομοτελειακά θα κλείσει, για να δώσει τη θέση του σ έναν άλλο, που ενώ δείχνει να ωριμάζει, διστάζει δυστυχώς ακόμα να ξεκινήσει.

Οι πολιτικές τους απέτυχαν.

Απέτυχαν γιατί δεν υπάκουσαν στη φωνή της λογικής, που θέλει την κοινωνία ενεργό συμμέτοχο κι όχι παθητικό εξ ανάγκης θεατή.

Απέτυχαν γιατί δεν σεβάστηκαν τον Έλληνα, στερώντας του βίαια όχι μόνο τη δυνατότητα να ζήσει, αλλά και την αξιοπρέπεια, προσωπική και εθνική.

Απέτυχαν γιατί κατέστησαν τη χώρα βορά στις ορέξεις των «αγορών» και των «συμφερόντων», ανοίγοντας την κερκόπορτα για άλωση και ποταπή εκμετάλλευση του Εθνικού μας πλούτου.

Απέτυχαν γιατί για να διασώσουν τις Τράπεζες, απομύζησαν φοροεισπρακτικά στα όρια της εξαθλίωσης, την άλλοτε κραταιά ζωοδότρα μικρομεσαία τάξη, αφήνοντας τες (τις Τράπεζες) στον αντίποδα, ασύδοτα να αλωνίζουν, στεγνώνοντας την αγορά και σφαγιάζοντας εκείνους που κάποτε εκλιπαρούσαν για να τους χρηματοδοτήσουν.

Απέτυχαν γιατί έμειναν στις διακηρύξεις, μη τολμώντας ακόμα τουλάχιστον, να βάλουν χέρι στον αδηφάγο δημόσιο τομέα, στις πολύβουες συντεχνίες και στους ημέτερους συνεργάτες.

Απέτυχαν γιατί κατέστησαν τη λέξη «ανάπτυξη» γραφικό συμπλήρωμα κάθε δημόσιας εμφάνισής τους, χωρίς να συνοδεύεται αυτή από συγκεκριμένες, καινοτόμες και αναζωογονητικές της αγοράς και της οικονομίας, κινήσεις.

Απέτυχαν γιατί δεν έπεισαν για τις αγαθές τους προθέσεις στο ζήτημα της διαπλοκής, των διαπλεκόμενων και του καταλογισμού ευθυνών όπου αυτές αντιστοιχούν.

Απέτυχαν γιατί αναμασάνε τις ίδιες τετριμμένες αποτυχημένες πολιτικές λογικές των προηγούμενων χρόνων. Κανένας νεωτερισμός, στρατηγικός ή ιδεολογικός, καμιά καινοτόμα ελκυστική ιδέα, τίποτα που να παραπέμπει  σε αλλαγή σελίδας, στόχων, πρακτικών και προσώπων. Μόνο που με τα ίδια υλικά, το ίδιο καταδικασμένο στην πράξη αλλά και στη συνείδηση του κόσμου, αποτέλεσμα, θα φέρεις…!

Απέτυχαν τέλος, γιατί δίστασαν. Δίστασαν να αλλάξουν ότι κακοφόρμισε χρόνια τώρα. Δίστασαν οι ίδιοι να δώσουν το καλό παράδειγμα. Δίστασαν να δώσουν στον Έλληνα αυτό που σε μια βραδιά, με νόθους εκβιασμούς, του πήραν…την ελπίδα πως μπορεί να τα καταφέρει…!

Χρησιμοποίησα στις εκφράσεις μου προηγουμένως αόριστο χρόνο, θέλοντας να καταδείξω την απολυτότητα των θέσεων μου. Θέλοντας να στιγματίσω ό,τι κακό και ατελέσφορο προηγήθηκε, με χείριστα αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες. Θέλοντας ίσως, να επισημάνω την κρισιμότητα των στιγμών σε βαθμό πιθανώς απόλυτα μη αναστρέψιμο. Υπήρξε ένα στίγμα υπερβολής στη γραφή μου κι αυτό δεν έγινε τυχαία. Στόχος μου ήταν η επισήμανση με τρόπο εκκωφαντικό, πως τα ψέματα τέλειωσαν. Πως δεν υπάρχει πια κανένα άλλο περιθώριο για κανένα πρόσθετο λάθος. Ένα ακόμα και τελειώσαμε οριστικά.

Τι απομένει λοιπόν; Να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Όλοι εμείς σαν πολίτες κι όλοι εκείνοι σαν ταγοί. Γίνεται; Είναι εφικτό; Θέλουμε; Μπορούμε; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση του. Μόνο που, την όποια απάντηση, όταν δοθεί, αν συνεχίσουμε τον καταστροφικό κατήφορο που ήδη βρισκόμαστε, φοβάμαι πως στο τέλος δεν θα υπάρχει κανείς να την ακούσει ! Χρειάζεται τόλμη λοιπόν. Τόλμη, αποφασιστικότητα, ανιδιοτέλεια, εθνική στόχευση, αγάπη για την Πατρίδα. Χρειάζονται κανόνες, πολιτικές χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς φαύλους και κολλητούς. Χρειάζονται αλήθειες, που δεν λέγονται, τομές που δεν γίνονται, υπερβάσεις που αδικαιολόγητα κωλυσιεργούν.

Τον πεινασμένο, τον άνεργο, τον εξαθλιωμένο, τον ψυχικά και συναισθηματικά συντετριμμένο Έλληνα αποκλείεται να τον συνεγείρουν, αν δεν αλλάξουν. Φοβάμαι πως, παρά την ισχυρή μου επιθυμία να μη συμβεί κάτι τέτοιο, εκεί θα οδεύσουμε…! Κι είναι αυτό ακριβώς το σημείο, όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος της ανεξέλεγκτης έκρηξης. Που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της. Που θα σαρώσει  «μεγάλους» και «μικρούς». Που θα μας κατρακυλήσει σε χρόνια τραγικά και αιμοσταγή. Είναι κακός σύμβουλος η οργή. Ακόμα χειρότερος όμως η πείνα, η εξαθλίωση, η ατίμωση, ο εθνικός διασυρμός και η διαπόμπευση…Ας πάρουν το μήνυμα. Ένα ακόμα μέσα στα τόσα, που παίρνουν καθημερινά. Κι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, βάζοντας καλά στο μυαλό τους, πως… «Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει»….!!!