Του Γιώργου Νούτσου

Τα πράγματα οδεύουν κι εμείς ακολουθούμε. Τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω μέχρι την ώρα αυτή, έστω κι αν υποθέσουμε πως, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και τακτικής,, εμείς, εντέχνως την αφήνουμε μ αυτή τη μορφή να διαρρέει. Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Αποφεύγοντας κατακρημνίσεις, δραχμή, πενηνταετές πισωγύρισμα, ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια κι εξαθλίωση.

Είναι αυτή η περιβόητη στρατηγική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης να κάνει τα πάντα για να κερδίσει χρόνο, ευελπιστώντας σε αλλαγή στάσης της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κοινότητας, όσον αφορά την αποφασιστικότητά της να βάλει τέλος σ αυτόν τον φρενήρη και καταστροφικό οικονομικό και δημοσιονομικό παγκόσμιο παραλογισμό.

Δεν έχει νόημα την ώρα αυτή να σταθούμε σε φωνές που παραπέμπουν στο παρελθόν και στις επιλογές που για τον άλφα ή βήτα λόγο , δεν ακολουθήσαμε. Αν επιλέξουμε, το δρόμο αυτό, βέβαιο είναι, πως και τα ελάχιστα που θεωρητικά προς στιγμήν κερδίσαμε, θα κινδυνέψουμε να τα τινάξουμε στον αέρα. Την ώρα αυτή, προέχει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα μπρος και να αναζητήσουμε με συνθετική λογική, την προσφορότερη οδό της αναγέννησής μας.

Οι λύσεις που κατά καιρούς προτείνονται είναι πολλές, συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες, πάντως σίγουρα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες από όποια οπτική κι αν τις προσεγγίσει κανείς. Στην Ελλάδα, όμως , τα πράγματα έχουν αποκτήσει με τον καιρό μια κυβιστική λογική. Δεν είναι πια στον αέρα, ούτε μας δίνουν το δικαίωμα να αερολογούμε, όπως αενάως πράττουν τελευταία, οι εκτός κυβέρνησης αλαλάζοντες εθνοπατέρες της Αντιπολίτευσης.

Ήρθε η ώρα, που πλέον τα πράγματα απέκτησαν όγκο, σχήμα, διάσταση και περιεχόμενο. Δυο παγκόσμιοι πόλοι ,  η Αμερική και η Γερμανία, κονταροχτυπιούνται, επιδιώκοντας να βάλουν η κάθε μια από τη μεριά της τη δική της σφραγίδα, στο «τέλος» αυτής της αδυσώπητης πολιτικής και οικονομικής διαμάχης. Στο μέσο του πολέμου αυτού, και πάλι εμείς, οι περήφανοι Έλληνες, που για μια ακόμα φορά , καλούμαστε να αποτελέσουμε το «θεατρικό» σκηνικό, που πάνω του θα παιχτεί το τέλος της παγκόσμιας αυτής παρωδίας. Κι είναι ώρα ευθύνης για μας, γιατί, τώρα θα χρειαστεί να επιλέξουμε, αν θα αποτελέσουμε τους κομπάρσους ή τους πρωταγωνιστές της παράστασης.

Ο λαός μας συνηθίζει να λέει, πως «όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια»…και είναι γνωστό πως η σοφία του σπάνια λανθάνει. Κάποιοι, προτρέπουν τους ηγέτες μας, να κατεβάσουν το κεφάλι, να μην ανορθώσουν μπόι Ελληνικό, να περιμένουν τα απόνερα της διαπάλης των μεγάλων. Προσβλέποντας μήπως από σπόντα και καθαρή τύχη ωφεληθούμε κι εμείς. Πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι ! Όταν μάλιστα, η πρόσφατη μόλις ιστορία βρίθει από παραδείγματα, όπου χωρίς πυγμή, θέληση και διεκδικητική λογική, συρθήκαμε κυριολεκτικά από τις αποφάσεις, που βέβαια άλλους κι όχι εμάς, εξυπηρετούσαν.

Την ώρα αυτή, έχοντας ήδη καταβάλλει υψηλότατο τίμημα, έχοντας υποστεί βίαιες ανατροπές της ζωής μας, έχοντας χάσει εδώ και καιρό ηθικό, αισιοδοξία και ελπίδα, προχωρώντας με το κεφάλι γυρτό το δρόμο της εξαθλίωσης και της ακόμα μεγαλύτερης φτώχειας, θέτοντας όμως παράλληλα τις βάσεις της αυριανής παλινόρθωσής μας, εκπληρώνοντας στο ακέραιο τις δεσμεύσεις μας απέναντι στους «δεινάστες» μας, πρέπει να το βάλουμε για τα καλά στο ξεροκέφαλό μας, πως δεν έχουμε και δεν μας πρέπει, άλλη επιλογή. Μπαίνουμε δυνατά στο παιχνίδι και διεκδικούμε. Επιλέγουμε το ρόλο του πρωταγωνιστή κι όχι του κομπάρσου. Δεν θα γίνουμε εμείς τα τσαλαπατημένα βατράχια των άθλιων δικών τους επιλογών. Αυτοί παλεύουν για το συμφέρον τους , καιρός είναι κι εμείς να παλέψουμε για το δικό μας.

Λέγεται , πως οι Γερμανοί εκβιάζουν. Ασκούν πιέσεις στην κυβέρνηση να μη ξεθαρρέψει και πάρει το μέρος των πέραν του Ατλαντικού φίλων μας. Το βλέπετε κι εσείς…μας πάνε παραπίσω κι άλλο πίσω κι ακόμα πιο πολύ. Προσωπικούς, εκλογικούς και εθνικούς λογαριασμούς κάνουν, αξιοποιώντας, πιέζοντας, «δωροδοκώντας», εξαγοράζοντας τελικά ότι τους βοηθά στους λογαριασμούς τους. Αμφιβάλλει κανείς, πως όλες αυτές οι υπαναχωρήσεις των τελευταίων ημερών δεν έχουν να κάνουν με τα σενάρια αυτά ;

Εμείς, έχω την αίσθηση τη φορά αυτή πως πρέπει να γίνουμε ξεκάθαροι. Να μη κιοτέψουμε στο αγριοκοίταγμα τους, να προτάξουμε το συμφέρον μας και να ακολουθήσουμε ξεκάθαρα τις επιλογές που βλέπουμε πως καλύτερα και πληρέστερα το υπηρετούν. Όλες αυτές οι Ευρωπαϊκές θεωρίες για παρατάσεις χρονικές, για επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, για μείωση των επιτοκίων και άλλα συναφή αποτελούν στην καλύτερη των περιπτώσεων ασπιρίνες, ανίκανες να θεραπεύσουν τον «καρκίνο» που κατατρώει τα σωθικά μας.

Η λύση πρέπει να είναι μια και να αποτελέσει αδιαπραγμάτευτο εθνικό μας στόχο, από δω και στο εξής. Νέα μεγάλη διαγραφή χρέους του δημόσιου τομέα, ώστε να καταστεί πραγματικά βιώσιμο. Πρόταξη αναπτυξιακών πολιτικών, στηριγμένων σε μια ορθολογιστικά δομημένη εθνική αναπτυξιακή στρατηγική, για τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Επανεκκίνηση της οικονομίας μας με την διεκδίκηση ενός νέου «σχεδίου Μάρσαλ» για την χώρα μας και τη δημιουργία μιας δυνατής παραγωγικής μηχανής, ικανής να αντιταχθεί στο σημερινό κούφιο, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό κομμάτι της οικονομίας μας.

Έχω επίγνωση, πως δεν είμαι ο ειδικός για να προτείνω λύσεις. Θεωρώ όμως πως εκφράζοντας την κοινή λογική, εκφράζω ίσως τους περισσότερους απ όσους την ώρα αυτή τυχαίνει να διαβάζουν τις σκέψεις αυτές. Εξάλλου, τι περισσότερο χρειάζεται κάποιος για να μπορεί να αρθρώσει άποψη…Μεράκι, διάβασμα, αγάπη για τη πατρίδα και μια ελάχιστη έστω ικανή κρίση, που θεωρώ πως διαθέτω…Όπως κι όλοι εσείς άλλωστε…!!!