Εδώ και περίπου 13 χρόνια, από τα 4-5 που θυμάσαι τον εαυτό σου, οι περισσότεροι γύρω σου σού λένε για αυτή τη μέρα. Είναι η μέρα που άφησες πίσω σου το Λύκειο, τα άγχη των βαθμών και των απουσιών, τους εφηβικούς αυνανισμούς και τους αφελείς έρωτες, τους τσακωμούς με τους γονείς και τα κρυφά τσιγάρα στις κοπάνες από τα φροντιστήρια. Είναι η μέρα που αγκαλιάζεις το Πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ.

Από εδώ και πέρα το μόνο σου άγχος είναι για το πώς θα περάσει η ώρα μέχρι να αρχίσουν τα πρώτα πρωινά δρομολόγια των λεωφορείων για να πας στην γκαρσονιέρα που νοικιάζεις μετά το ξενύχτι. Το πώς θα την πέσεις στη Μαρία, την τριτοετή φοιτήτρια που κάθεται δίπλα σου τις πρώτες μέρες που πατάς ακόμη στη σχολή, μετά θα εξαφανιστείς για κανέναν χρόνο, τουλάχιστον από τα αμφιθέατρα.

Το πώς θα περάσεις τα μαθήματα, συνήθως, σε απασχολεί χρόνια αργότερα. Από την παιδική σου ηλικία θυμάσαι να σου λένε πως αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια. Λογικά, δεν θα είναι, όσο κι αν έχεις ανάγκη να πιπιλίσεις αυτή την καραμέλα. Είναι, ωστόσο, τα πιο ξέγνοιαστα και τα πιο σημαντικά για τον τρόπο που θα ολοκληρώσεις στοιχεία του χαρακτήρα σου.

Και να φανταστείς πως αυτή η περίοδος της ζωής σου αρχίζει με λάθος τρόπο. Με τρόπο ακατάλληλο, με τρόπο αναχρονιστικό, με τρόπο λαϊκίστικο και πολλές φορές επικίνδυνο.

Το πρώτο άτομο που θα συναντήσεις στη σχολή σου είναι ο εκπρόσωπος της τάδε φοιτητικής παράταξης και μετά η γραμματεία, ο καθηγητής, ο πρύτανης. Τις χρήσιμες σημειώσεις τις βρίσκεις στα τραπεζάκια με τις αφίσες κι όχι στη βιβλιοθήκη. Ενημερώνεσαι καλύτερα και πιο έγκαιρα από αριθμό κινητού που πληρώνεται από νεολαία πολιτικού κόμματος παρά από το site του τμήματός σου, αυτό μπορεί να μη λειτουργεί τις περισσότερες φορές κιόλας. Όλα αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, με νορμάλ τρόπο σκέψης.

Οι φοιτητικές παρατάξεις δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι κακό. Είναι, όμως, εν δυνάμει το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συναντήσει ο οποιοσδήποτε παίρνει ακαδημαϊκή μόρφωση σε ελληνικό Ίδρυμα. Κι αυτό, όχι τόσο πολύ για την πολιτικοποίηση που υποτίθεται πως προσφέρουν, αλλά για την κομματικοποίηση που σίγουρα μεταδίδουν. Σε μια εποχή που έχουν σπάσει ταμπού και αγκυλώσεις δεκαετιών, που η δομή και η σύνθεση του πολιτικού συστήματος έχει αλλάξει ριζικά, αυτές παραμένουν κολλημένες στο παρελθόν, ως νοσταλγοί περασμένων μεγαλείων. Κι αντί να εναρμονιστούν με τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής επιμένουν στη μηχανίστικη διεκπεραίωση γραφειοκρατικών διαδικασιών. Αποτελούν τον συνδετικό κρίκο με τη γραμματεία και τους καθηγητές και σπάνια λειτουργούν ως μοχλός πίεσης απέναντί τους, όπως θα έπρεπε.

Σε κρατούν συνειδητά στάσιμο, παθητικό παρατηρητή της κατάστασης. Σε θέλουν άκριτο και άβουλο, χωρίς πρωτοβουλίες και αμφισβητήσεις. Λογικό, έτσι είσαι πιο εύκολα διαχειρίσιμος. Αργότερα θα έρθουν τα λεφτά για τη Μύκονο, για το κλαμπάκι στο Γκάζι το οποίο το έχει ο μπράβος που τους πουλά προστασία όταν παίζουν ξύλο. Αργότερα θα έρθει και η πρόσκληση να πας να τις παίξεις με τα ΜΑΤ, θα πάρεις και καδρόνι και κράνος. Όλα τα παραπάνω ανάλογα με το τι χρώμα θα επιλέξεις να φορέσεις στα φοιτητικά σου όνειρα.

Δεν χρειάζεται να αδιαφορήσεις για τα κοινά, το αντίθετο. Πρέπει να σε απασχολεί το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιείσαι και να κοιτάς να το βελτιώνεις. Συνεχώς να το βελτιώνεις. Αλλά αυτό δεν το κάνεις όταν γίνεσαι ακόμη ένα πρόβατο, το οποίο αργότερα ο κάθε βουλευτής θα σφάξει για να δείξει πως έχει δύναμη. Όλοι θα θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν, κράτα το αυτό στο μυαλό σου. Όλοι θα θελήσουν τα χρήματά σου, τον χρόνο σου, τη μυϊκή σου δύναμη, το μυαλό σου, την εξυπνάδα σου, τους γλουτούς σου και το μπούστο σου, αν είσαι κοπέλα ζουμερή και δροσερή. Οι περισσότεροι από τους 72.763 υποψηφίους φέτος για ΑΕΙ και ΤΕΙ είστε καλύτεροι από αυτό.

Ζήστε μέσα στις σχολές σας, είναι καλύτερα από το να ξημεροβραδιάζεστε σε μπουζούκια και καφέ. Βιώστε το αμφιθέατρο και μη φοβηθείτε να μείνετε ως αργά το βράδυ εκεί. Είτε για να διαβάσετε, είτε για να φλερτάρετε, είτε για να ζυμωθείτε πολιτικά με συναδέλφους και φίλους. Οργανώστε project, κάνετε ομάδες και λειτουργήστε ως μια οικογένεια. Μάθετε και να ηγείστε και να υποτάσσετε το «εγώ» σας. Αυτά είναι τα καλά που θα βιώσετε εάν ασχοληθείτε με τα κοινά. Αλλά το κακό που θα έχετε κάνει στο Πανεπιστήμιο και στους άλλους συμφοιτητές σας θα είναι πολλαπλά μεγαλύτερο, αν το κάνετε όπως γίνεται τόσες δεκαετίες. Γι’ αυτό κάντε τα όλα χωρίς ταμπέλες.