“….Και ενώ προφανώς ο κ. Βενιζέλος αναφερόταν στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που εθίγη ήταν ο κ. Κασιδιάρης, ο οποίος διαρκώς και ασταμάτητα ψηφίζει υπέρ όσων καταθέτει η κ. Κωνσταντοπούλου. Είναι δύο διαφορετικές κλινικές περιπτώσεις, κατά τη γνώμη μου. 
Αν ήξερα τι θα αντιμετώπιζα στην επιτροπή, θα ζητούσα από τον πρόεδρο να μη με βάλει….”
Τάδε, έφη,  Άδωνις…
Ψυχίατρος; Όχι!
Βουλευτής, φιλόλογος και τηλεπωλητής βιβλίων, εξ όσων γνωρίζω!
Πιθανόν να έχει και άλλες ιδιότητες, άγνωστες σε μένα…
Σίγουρα πάντως, “ιητρός ψυχής τε και σώματος” δεν είναι…
Πολιτικός;Έτσι, λέει..
Εμείς περιμέναμε να κάνει τη δουλειά του σαν καλός πολιτικός και αυτός το έριξε στην αντιποίηση!
Όχι μόνο με την ψυχανάλυση αλλά και με την επιβολή του νόμου και της τάξης!
Από την άλλη είναι ο μόνος που διείδε κάποιο ορατό φόβο στα μάτια του “καρατίστα” Κασιδιάρη!
Κάτι τέτοιο δεν το εντόπισε ούτε η Λιάνα ούτε ο μαχητικά φωνασκών αποτρεπτικά “μη, μή, οχι, μή…” Γιώργος Παπαδάκης!
Βεβαίως η Λιάνα υποτίμησε τον αντίπαλο…
Προφανώς δεν ήταν ούτε καν μύγα που πάει να καθίσει στη μαρμελάδα του πρωινού!
Προφανώς η εφημερίδα ήταν λάθος επιλογή!
Δεν ήταν αποτελεσματικό όπλο για έναν Κασιδιάρη…
Εκτός κι αν η Λιάνα εκτίμησε ότι ο Ριζοσπάστης θα έχει την δύναμη του σταυρού απέναντι στα δαιμόνια και στον διάβολο….
Ο Άδωνις τα κατάφερε καλύτερα…
Ίσως χρησιμοποίησε τις άγνωστες σε μας τους κοινούς θνητούς, δυνάμεις των Ελ ή των Νεφελίμ!
Σύμφωνα με την εφημερίδα τα ΝΕΑ ,να πως περιγράφει το ημέρωμα του …τίγρη!
«... Έσπασε ένα ποτήρι και ένα μικρόφωνο. Σηκώθηκα, πήγα μπροστά του και του είπα “κάτσε κάτ” και άλλες εκφράσεις τύπου “μη νομίζεις ότι σε φοβόμαστε”. Παρά την εικόνα του μεγάλου μάγκα και τσαμπουκά που έχει, το σκέφτηκε λίγα δευτερόλεπτα και δεν με βάρεσε, κάθισε σαν καλό παιδάκι και του επιβάλλαμε τον κανονισμό της αφωνίας…”
Έχουμε και λέμε:
Πρώτον: Οι φασίστες φοβούνται…Έστω και τον Άδωνι…
Δεύτερον: Η αφωνία είναι αποτελεσματική!
Για το πρώτο δεν έχω καμία αμφιβολία…
Για το δεύτερο, επιτρέψτε μου, να έχω!
Η αφωνία στην επιτροπή μετατράπηκε σε χείμαρρο στα κανάλια..
Έτσι κι αλλιώς, όταν όλα γίνονται  εν κρυπτώ και όχι δημοσίως ,μικρή σημασία έχει η …αφωνία, ιδιαίτερα όταν ο άλλος είναι δεινός στην εργώδη και αποτελεσματική αγόρευση δια των χειρών…
Άλλωστε η εκπαίδευσή  του στηρίζεται σε άκρως πατριωτικά ρητά, όπως για παράδειγμα ” ‘όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”!
‘Έστω και αν ενίοτε πίπτουν μικρόφωνα και νεροπότηρα, τέλος πάντων, κάτι πίπτει…
Κύριε, Άδωνι, η αφωνία ίσως θα ήταν επιτυχής και χρήσιμη στην ετέρα περίπτωση…
Φαντασθείτε όμως μια πολιτική επιτροπή χωρίς την ξιφομαχία εξαιρετικών μονομάχων του λόγου όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και η Ζωή Κωνσταντοπούλου…
Τι κι αν είχαμε αμέτρητα χτυπήματα κάτω από τη μέση…
Μα αυτό ήταν αναπόφευκτο, Άδωνι..
Αφού, εκεί, κάτω από τη μέση, βρίσκεται το επίκεντρο της διαμάχης!
Η λίστα Λαγκάρντ είναι μια αφορμή ή μια αιτία…
Τα αποτελέσματα του Πελοποννησιακού πολέμου, γνωστά “τοις πάσι”!
Οι Μήδοι θα διαβούν…

Δημήτρης Ψευτογκάς
pseftogas2007.blogspot.com