Όταν ο καιρός παγώνει, αρχίζουν να ζεσταίνονται πολλά πληκτρολόγια.

Ιδιαίτερα από τους χρήστες του facebook. Το κοινωνικό δίκτυο αυτό, γεμίζει αναρτήσεις με πληροφορίες για την προστασία των αστέγων. Συνήθως, υπάρχει μία κεντρική ανάρτηση ένα κεντρικό δημοσίευμα όπου καλείται όποιος γνωρίζει για κάποιον άστεγο να επικοινωνήσει με την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου ή άλλου φορέα, ο οποίος με τη σειρά του θα παράσχει βοήθεια.

Το δημοσίευμα μοιράζεται με μεγάλους ρυθμούς, ενώ τα like πέφτουν βροχή. Μοιάζει παράταιρο να κάνεις like σ’ ένα τέτοιο δημοσίευμα, αλλά αυτός είναι ένας περίεργος κανόνας του facebook.

To θέμα δεν είναι αυτό. Βρίσκω ενδιαφέρον στο γεγονός ότι πολλοί από μας, νιώθουμε την ανάγκη κάτι να κάνουμε για τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν βρεθεί χωρίς στέγη ιδιαίτερα στις παγωμένες ημέρες. Αυτό το «κάτι», βέβαια, περιορίζεται σ’ ένα like ή ένα share. Aλλά μάλλον κάτι σημαίνει κι αυτό ή όχι; Απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, ίσως μας δώσει μια μικρή ιστορία.

Και τι λέει η ιστορία αυτή: Ένα ζευγάρι φίλων, είχε πρόσφατα την τύχη να βρει απασχόληση σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Σκέφτηκαν τι θα κάνουν με το ιδιόκτητο σπίτι τους στην Αθήνα.

Και μέσα στις σκέψεις τους, το πρώτο που κυριάρχησε ήταν να βρουν κάποιον που έχει ανάγκη και να του το παραχωρήσουν για όσο διάστημα θα ζουν στο εξωτερικό. Δεν μιλάμε για ενοικίαση, αλλά δωρεάν παραχώρηση. Βρήκαν έναν (όχι ιδιαίτερα) γνωστό τους που από τη μεσαία τάξη όπου ανήκε, βρέθηκε να ζει σ’ ένα παλιό τροχόσπιτο σε μια άκρη της πόλης. Και κατέληξαν σ’ αυτή την επιλογή.

Δεν ξέρω αν πραγματικά η μικρή ιστορία των φίλων αποτελεί μια καλή απάντηση στο ερώτημα. Πάντως, είναι σίγουρο πως μάλλον μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από ένα like για τους χιλιάδες αστέγους αυτής της χώρας. Μιας χώρας μάλιστα, η οποία αδυνατεί να γνωρίζει ακόμα και τον αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε υπόστεγα, παγκάκια και πεζοδρόμια. Μια έρευνα της «Κλίμακας», έδειξε ότι σε όλη τη χώρα, οι άστεγοι υπολογίζονται σε 20.000. Κάποιοι, αμφισβητούν τον αριθμό, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία.

Η ουσία είναι πως το επίσημο κράτος δεν μπορεί ούτε καν να μετρήσει τους αστέγους. Πόσω μάλλον να τους στηρίξει παρότι αυτοί αυξάνονται με μεγάλη συχνότητα. Απέναντι σ’ αυτό το γυμνό κράτος, μήπως οι πρωτοβουλίες ανήκουν σε μας;