Ήταν μια δύσκολη μέρα της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας.
Με πολύ κομπασμό και επιθετικότητα κάποιος μαθητής μου από τάξη του Λυκείου σήκωσε το χέρι να μου πει ότι Θεός και Εκκλησία γι΄αυτόν δεν υπάρχουν κι εκείνο που μετράει είναι η επανάσταση στο κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο και η σύνταξη με την πρόοδο κι όχι με την οπισθοδρόμηση.

Μας προκάλεσε να αναμετρηθούμε στις αντιλήψεις.

Πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι είχε μια προπαίδεια για όλα αυτά κι ότι ήταν κατευθυνόμενο άτομο, όσο κι αν ήθελε να συστηθεί ελεύθερο και με προσωπικότητα.

Ήταν όντως ενταγμένος στη νεολαία ενός κόμματος.
Ήταν επίσης προδιατεθειμένος να τα παίξει όλα για όλα, αρκεί να καταρρίψει κάθε επιχείρημα, που θα συνηγορούσε στην ύπαρξη του Θεού και την αποστολή της Εκκλησίας.

Στόχο του ακόμα είδα ότι είχε να μου κλονίσει το ηθικό και να με συστήσει στη συνείδηση των παιδιών ως εκπαιδευτικό με πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και θέσεις.
Έτσι καλούσε όλους τους συμμαθητές του να συστρατευθούν εναντίον μου.

Είχε δίπλα του κι ένα μαθητή φίλο του, που τον στήριζε.

Ένα τέτοιο κλίμα με βρήκε απροετοίμαστη. Ψυχολογικά τουλάχιστον.
Είχα να κάνω με ένα πάνοπλο γι΄αυτή την πολεμική μαθητή, με τον επιδιωκόμενο σκοπό να με παρουσιάσει ανεδαφική και σε τελική ανάλυση άξια οίκτου.

Δεν άργησα να συνέλθω.
Όντως αναμετρηθήκαμε. Κι εκεί που τον νίκησα ήταν η αγάπη με την οποία μας οπλίζει ο Θεός και για όποιον μας αντιπολιτεύεται.

Κατάλαβε σύντομα ότι πίσω μας στεκόταν ο Θεός.

Εκεί που τον αναγνώρισα — και το θεωρώ νίκη του — ήταν στο σθένος που είχε να με πείσει ότι η νέα γενιά έχει όλο το δίκαιο να είναι ριζοσπαστική και να ζητάει αδιάσειστα διαπιστευτήρια για ό,τι της παραδίνουμε. Για να μη τα απορρίψει.
Κι ότι δε δέχεται αποστεωμένα πράγματα.
Γιατί δυστυχώς έτσι έχουμε συστήσει στους νέους μας η απερχόμενη γενιά τα ουσιωδέστερα κεφάλαια της ιστορίας μας και της πίστεώς μας.

Μήπως όμως έτσι συμβαίνει πάντα, όταν δύει κάτι παλιό κι ανατέλλει άλλο καινούργιο ;Όταν τερματίζει μια εποχή μ΄ό,τι καλό και κακό δικό της κι ανοίγει η αυλαία σε μια άλλη, που θα γράψει τη δική της ιστορία ; μήπως δε γίνεται αλλιώς;
Δεν ξέρω.

Μου άρεσε ωστόσο ο νεαρός μαθητής, γιατί έστω και με φανατισμό και με λανθασμένη κατεύθυνση κατ’ εμέ, είχε επιλέξει να αγωνίζεται και να παλεύει με πείσμα τη ζωή.

Κι αναρωτιόμαστε στη συνέχεια : οι σημερινοί τώρα νέοι πού είναι προσανατολισμένοι ; τι ονειρεύονται ; πώς ζουν ;

Παρακολουθώντας βέβαια την επικαιρότητα, την απάντηση τη βρίσκουμε.

Μια μερίδα νέων είναι οι προσκείμενοι σε κόμματα.
Φανατικοί και ανατρεπτικοί ηθικών αξιών, δοκιμασμένων στο χρόνο. Αμφισβητίες ιστορικών αληθειών κατοχυρωμένων από αιώνων. Απειλητικοί σ΄όσους θα τολμήσουν να τους αντισταθούν.

Άλλους πολλούς τους βλέπεις να κατακλύζουν τις καφετέριες απ΄το πρωί ως το βράδυ και μαλθακοί όντες να είναι δυσκίνητοι και με νωχελική διάθεση για αγώνες.
Να ρέπουν στην ασύδοτη και ελεύθερη σεξουαλική ζωή.
Με οκνηρία και για πνευματική και χειρωνακτική εργασία.
Να αναπαύονται στην ευμάρεια και να επιδιώκουν την καλοπέραση με ελάχιστο ή και καθόλου κόπο.
Ή να ξημερώνονται στα νυχτερινά κλαμπ.
Ή να είναι λάτρεις της εξεζητημένης μόδας και τελικά χρήστες και ναρκωτικών.

Δεν έχουν κίνητρα για ωραία και μεγάλα.
Κατάντησαν χωρίς σκοπό στη ζωή τους. Ανερμάτιστοι.
Χωρίς να ξέρουν ή και χωρίς να τους προβληματίζει γιατί ήρθαν στη γη. Ποιος είναι ο προορισμός τους σ΄αυτόν τον κόσμο.

Ίσως και γιατί τα πρότυπα, που έχουν, περιορίζουν τη ζωή στους γήινους ορίζοντες.

Των περισσοτέρων σ΄αυτή την ηλικία τα πρότυπα είναι αυτά, που τους συστήνουν βασικά τα μέσα ενημέρωσης και οι νέοι τα αποδέχονται αβασάνιστα και με παραλήρημα άλλες φορές θαυμασμού και ενθουσιασμού.
Τα βαφτίζουν είδωλά τους.

Τέτοια θεωρούν διάφορους ποδοσφαιριστές που τους πωλούν ή τους αγοράζουν διάφορες ομάδες έναντι αστρονομικών ποσών. και εξασφαλίζουν έτσι παμπλούσια και άνετη ζωή.
Γι΄αυτό και τους εκθειάζουν ως θεούς και ημίθεους.

Επίσης ως πρότυπα έχουν και τραγουδιστές, και γιατί θεωρούν σπουδαία κοινωνική προσφορά τη δουλειά τους — και είναι, όταν τα μηνύματα , που δίνουν, χτίζουν και δεν γκρεμίζουν — και γιατί με το τραγούδι τους ή τις συναυλίες τους κερδίζουν αμύθητα ποσά.

Ακόμη στη φαντασία πολλών νέων δεσπόζουν ως μοναδικά παραδείγματα προς μίμηση ηγέτες επαναστατικών κινημάτων, διάσημοι του περιθωρίου, ηθοποιοί, τηλεπαρουσιαστές, πολιτικοί αρχηγοί.
Σπουδαίοι ερευνητές και επιστήμονες. Κοινωνικοί εργάτες.

Λίγο ή πολύ δηλαδή άνθρωποι με φήμη, δόξα και χρήμα.
Όχι ωστόσο όλα απορριπτέα.

Και συνήθως οι νεαροί θαυμαστές τούς μιμούνται σε όλα.

Τα πρότυπα όμως αυτά είναι αμφισβητούμενα ως προς την ευεργετική επίδρασή τους στα παιδιά.
Δε γεμίζουν ουσιαστικά το κενό της ψυχής τους και πολλά τέτοια πρότυπα τους οδηγούν σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές.

Και τούτο, γιατί είναι πρότυπα ατελή και εφήμερα.

Εκείνος όμως που παραμένει αιώνιος, με έκπαγλο ηθικό και σωματικό κάλλος, ως τέλειος Θεός και άνθρωπος, είναι ο Κύριός μας. Κι αυτός αξίζει να γίνει ίνδαλμα και πρότυπο κάθε ανθρώπου, κάθε εποχής και κάθε νέου.

Ποιος Τον ακολούθησε, αποφασισμένος για όλα προς χάρη Του, και δεν ένιωσε να παίρνει νόημα η ζωή του, να διευρύνονται οι ορίζοντές του, να βιώνει ανεκλάλητες χαρές, να βρίσκει το σθένος να κοιτάζει κατάματα τη ζωή κι όταν η όψη της φαίνεται σκληρή και ανελέητη ;

Δυστυχώς, είτε από άγνοια οι περισσότεροι είτε από παραπληροφόρηση και δυσφήμηση της χριστιανικής αλήθειας είτε γιατί δηλώνουν αδυναμία να ακολουθήσουν το μονοπάτι της πίστεως ή τους εμποδίζει η αμαρτωλή ζωή τους, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν καμιά σχέση με το Χριστό ή και δηλώνουν αρνητές και πολέμιοί Του.
Κι όμως Εκείνος, που μπορεί να κάνει ποιοτική τη ζωή μας στη γη με προεκτάσεις και στην αιωνιότητα, να αλλάξει την όψη του κόσμου κι αξίζει να Τον λατρεύουμε, είναι ο Χριστός.

Ποιος μπορεί να αγκαλιάσει, αν δεν Του το αρνηθεί πεισματικά ο ίδιος, τόσο στοργικά, δυναμικά, αποτελεσματικά τον απελπισμένο νέο, το εγκαταλειμμένο ορφανό, τον ψυχοπαθή αδελφό μας, το γέρο με τη μοναξιά, τον αδικημένο, τον εξουθενωμένο απ΄την υπεροψία του περίγυρού του ;
Να συγχωρήσει το μετανιωμένο αμαρτωλό, να..,να..,να παρηγορήσει το χαροκαμένο, να τιθασεύσει τον απείθαρχο, να αφοπλίσει το χέρι του δολοφόνου…

Ποιος μπορεί να καλλιεργήσει ανώτερο ήθος, να διδάξει την αρετή και με λόγια και με το παράδειγμα ; Ποιος..,ποιος…

Ποιος φταίει όμως κιόλας, που σήμερα στη νέα γενιά ο Χριστός είναι ο μεγάλος γνωστός και συνάμα άγνωστος ; Που απουσιάζει απ΄την ψυχή της, απ΄το σπίτι της, απ΄το σχολείο της, απ΄τη συντροφιά της ;

Υπαίτιοι, νομίζουμε, πρώτοι είναι οι γονείς, οι οποίοι υπερπροστατεύουν τα παιδιά τους, φροντίζουν να μη τους λείψει τίποτε εκτός από το Χριστό, τον οποίο δεν υπολογίζουν καθόλου στην αγωγή που δίνουν. Ή τους καλλιεργούν μια επιφανειακή και αρρωστημένη πίστη. Κολοβή και νόθα.

Αλλά και οι σημερινοί εκπαιδευτικοί — παιδαγωγοί της νεολαίας, απορροφημένοι απ΄τα προβλήματά μας και πιεσμένοι από το πρόγραμμα της διδακτέας ύλης, δεν αποδεικνυόμαστε πολλές φορές ανάξιοι του λειτουργήματός μας ;

Υπάρχουν όμως κι άλλοι παράγοντες για την αποχριστιανοποίηση των νέων μας.
Τέτοιοι είναι η τηλεόραση που ωραιοποιεί τη ζωή του ελεύθερου σεξ, της υπερκατανάλωσης, της βίας, της διαστροφής και γενικά της σύγχρονης ειδωλολατρίας.
Και που έχει αφιλόξενο πνεύμα στα κανάλια της για ανθρώπους της Εκκλησίας.

Άλλος λόγος της χωρίς Χριστό αγωγής των παιδιών είναι το σύγχρονο σύστημα παιδείας, που αποχρωματίστηκε από το πνεύμα της Εκκλησίας και αποχριστιανοποιήθηκε απ΄την Πολιτεία τα τελευταία χρόνια.

Γι΄αυτό ας μην εκπλησσόμαστε όμως, γιατί κυριαρχούν στα σχολεία οι καταληψίες, οι ταραξίες και οι δήμιοι μαθητές άλλων συμμαθητών τους.

Τελικά απομένει στην Εκκλησία να βρει τρόπους να προσεγγίσει τους νέους και να τους γνωρίσει τον αληθινό Θεό, τη μυστηριακή της ζεστασιά, τη διδασκαλία της, τη λατρευτική της ζωή.

Κι οι νέοι μας οι ίδιοι ας ψάξουν τον Κύριό μας. Τον χρειάζονται όσο ποτέ. Είναι το φως που τους λείπει. Η ελπίδα που δεν έχουν. Η πηγή που περιφρόνησαν. Η λύση για τα προβλήματά τους που δε σκέφτηκαν. Η δύναμη της αλλαγής του ψυχικού τους κόσμου, που δε δοκίμασαν.

Ας ακούσουν τη φωνή του Θεανθρώπου απ΄τα βάθη των αιώνων :”Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Αυτός που με ακολουθεί δε θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής…”.

Ας Του δώσουμε το προβάδισμα σ΄οτιδήποτε μας αφορά.
Και πρωτεύουσα θέση και στην παιδεία μας, που τόσο θεμελιακά διαμορφώνει το είναι μας.
Τότε μόνο μπορούμε να ελπίζουμε το καλύτερο σε όλα και για όλους.

Αμήν.
Ζιώγα Κατερίνα
ΕκπαΙΔΕΥΤΙΚΌς