Η έδραση αποτελεί σημαντικό παράγοντα της φυσικής επιστήμης. Είναι η βάση πάνω στην οποία ασκείται η πίεση, η οποία ισοδυναμεί με την αντίσταση και εκφράζεται με τον λόγο της δύναμης διά της επιφάνειας. Οσο μεγαλύτερος ο λόγος τόσο πιο ισχυρή αντίσταση, τόσο πιο ισχυρή βάση.

Από την αρχαιότητα, ο μεταφορικός λόγος τοποθέτησε την έδραση και στα πεδία της επιστήμης, της κοινωνίας, της πολιτικής. «δός μοι πᾷ στῶ καί τάν γᾶν κινήσω» έλεγε ο μεγάλος αρχαίος γεωμέτρης, δηλαδή ¨δώσε μου τόπο να σταθώ και μπορώ να μετακινήσω ολόκληρη τη γή΄, αποδίδοντας έτσι τεράστια σημασία στο ζήτημα της στήριξης. Στη σύγχρονη εποχή επίσης αποδίδεται μεγάλη σημασία στην έδραση. Φράσεις όπως: «θεμέλιο της επιστήμης», «θεμέλιο της οικογένειας», «να έχεις γερές βάσεις στα μαθήματα» ή «έθεσε τα θεμέλια της προόδου», κατέχουν σημαντική θέση στην καθημερινή μας ζωή.

Η στέρεη βάση, σού επιτρέπει να πατήσεις γερά και να βγείς μπροστά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, με άλμα προς τα εμπρός σε σταθερές κατευθύνσεις. Χαρακτηριστικά στερεότητας αποτελούν η γνώση, η μεθοδικότητα, η εμπειρία λόγω πολύχρονης εργασίας, και όλα αυτά επενδεδυμένα με αυτογνωσία και  βαθιά αίσθηση του μέτρου. Ανάλογα με τη βάση του καθενός πρέπει να είναι και το αντίστοιχο βήμα του.  Όταν βγαίνουν μπροστά άνθρωποι με γερές βάσεις τότε οι ενέργειες τους αποπνέουν σιγουριά, εμπιστοσύνη για το αποτέλεσμα και οι κινήσεις τους αναδεικνύουν περίτρανα την έννοια του αρχαιοελληνικού μέτρου.  Όμως, ακόμη και αυτοί που έχουν χαμηλές δυνατότητες, όταν πραγματοποιούν ανάλογα βήματα ΄στο μέτρο τους΄ τότε αυτά έχουν τη χάρη τους και «πρέπουν».

Υπάρχουν όμως στην κοινωνία και κυρίως στον χώρο της πολιτικής, δημόσια πρόσωπα (οιουδήποτε φύλλου-άρρενος ή θήλεος) οι οποίοι, ενώ δεν έχουν στέρεη βάση, πατούν οπουδήποτε και κάνουν άλματα στο κενό. Αυτοί οι άνθρωποι, αγνοούν τον κοινωνικό περίγυρο καθώς βλέπουν μόνο τον εαυτό τους,  καταπατούν αρχές και περιφρονούν τις πλειοψηφίες. Στην προσπάθεια  να καλύψουν τα κενά τους, αερολογούν, κομπάζουν και με μόνο εφόδιο την φιλοδοξία τους, προσπαθούν να φτάσουν ψηλά χωρίς να το αξίζουν.

Αυτούς τους αμετροεπείς και επηρμένους ανθρώπους (άρρενες ή θήλεα),  ο σοφός λαός μας θέλησε να διακωμωδήσει με την παροιμία  «πάτησε τ΄αβγό και έφτασε στον ουρανό». Διότι  είναι γνωστό ότι όταν πατήσεις το αβγό δεν σε εκτινάσσει, αλλά λαμβάνουν χώρα δύο καταστάσεις της φυσικής επιστήμης (πίεση και ακουστική). Διαρρηγνύεται  ο εύθραυστος εξωτερικός φλοιός του ωού και ακούγεται ένας χαρακτηριστικός ήχος. «κλιάτς»…

Γιώργος Γκουντρομίχος

Πολιτικός Μηχανικός