Τυχαία βρέθηκα στον αύλειο χώρο του κεντρικού ναού της πόλης μας και σε λίγο και στο εσωτερικό του.

Χωρίς να το επιδιώξω, έμεινα να παρατηρώ όσους έμπαιναν και έβγαιναν.
Η ώρα δεν ήταν απ’ αυτές που συνήθως γίνονται ακολουθίες.

Είδα ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας, και μάλιστα νέους με δυο και τρία σκουλαρίκια στα αυτιά και στις μύτες τους ή άλλους που δε θα περίμενε κανείς να τους δει σ’ αυτούς τους χώρους, να σταυροκοπιούνται με ευλάβεια ή να κάθονται σε μια απόμερη γωνιά του ναού με κατάνυξη και βυθισμένοι στον εαυτό τους…

Επίσης και ανθρώπους με ερειπωμένα τα όνειρά τους και την ψυχή και πάει λέγοντας…

Σε λίγο στο ναό μπαίνει και μια νεαρή κοπέλα, με όντως προκλητική περιβολή, για την οποία άκουσα να σχολιάζει ψιθυριστά στη διπλανή της κάποια ηλικιωμένη κυρία: Πα πα πα θα μας κάψει ο Θεός…και μέσα στην εκκλησία με τέτοια ρούχα και δεν ντρέπεται…

Συμπληρώνει η άλλη (κάθονταν κι οι δυο δίπλα στο παγκάρι ):έχει και ένα ιστορικό…μάνα μ’, μάνα μ’, μάνα μ’…

Αυθόρμητα η σκέψη μου σκάλωσε σε ένα κείμενο του ευαγγελιστή Λουκά ( 18, 9 – 14 ).
Είναι ιστορία φτιαγμένη ειδικά από το Χριστό –παραβολή λέγεται αλλιώς –για να δώσει μηνύματα μοναδικά και διαχρονικά στους συγχρόνους του, έως και σε μας σήμερα.

Πήγαν δυο άνθρωποι στο ναό. Να εκκλησιαστούν, θα λέγαμε εμείς.
Να επικοινωνήσουν με το Θεό.
Ο ένας, ο φαρισαίος, ήταν της άρχουσας θρησκευτικής τάξης των Εβραίων.
Ο άλλος, ο τελώνης,Ιουδαίος φοροεισπράκτορας, σπουδαίος υπάλληλος του κράτους των Ρωμαίων.

Ο φαρισαίος δεν ένιωθε ενοχές για τίποτε. Γι’ αυτό στάθηκε στη μέση του ναού κι άρχισε να ευχαριστεί το Θεό, γιατί κατά τη γνώμη του ήταν ανώτερος ηθικά από τους άλλους ανθρώπους.
Δεν ήταν πόρνος, μοιχός, εκβιαστής, όπως σίγουρα ο διπλανός του τελώνης.
Επί πλέον έδινε στο ναό ό,τι όφειλε. Κρατούσε και τις νηστείες, έκανε και ελεημοσύνες.

Ο τελώνης έπιασε μια άκρη του ναού και, συναισθανόμενος τις αδικίες που έκανε με το επάγγελμά του, μετανιωμένος χτυπούσε το στήθος του και ζητούσε το έλεος και την αγάπη του Θεού.

Σχολιάζει πάνω σ’ αυτό ο Κύριος: ”σας βεβαιώνω ότι κατέβηκε ο τελώνης δικαιωμένος στο σπίτι του και όχι ο φαρισαίος”.
Γιατί;

Ο φαρισαίος αφοσιωμένος και τυπικός στα θρησκευτικά του καθήκοντα. Δεν είχε πειράξει κανέναν και δεν είχε παραβεί το Νόμο.
Ο άλλος, άρπαγας και κλέφτης της περιουσίας των άλλων.
Δεν ήταν άδικος ο Θεός;

Την απάντηση την έδωσε ο Χριστός.
Όχι δεν ήταν, γιατί ο φαρισαίος επιδερμικά αγαπούσε και το Θεό και τους συνανθρώπους του.
Ήταν υποκριτής και επιδειξίας.
Υπερήφανος και επικριτής των άλλων.
Κατά βάθος είχε αυτοθαυμασμό και αυτοδικαίωση.
Και αυτό πήγε να εκφράσει και με την προσευχή του, η οποία βέβαια δεν έγινε δεκτή από το Θεό. γιατί ο Θεός ”υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν” και μετράει πρώτα τις προθέσεις και τα κίνητρα των πράξεών μας.

Ο τελώνης ήταν απατεώνας. Ένιωσε όμως συντριβή και διάθεση ν’ αλλάξει τρόπο ζωής.
Αυτό συγκινεί το Θεό και αυτό επανασυνδέει τον άνθρωπο μαζί Του.
Δηλαδή η μετάνοια, η μόνη που οδηγεί στη σωτηρία και αγιότητα.
Η άλλη οδός, που είναι η αναμαρτησία, δεν υπάρχει. Γιατί και μία μέρα κατά τη Γραφή να ζήσει ο άνθρωπος στη γη, θα αμαρτήσει.

Ερχόμαστε τώρα στη σύγχρονη εποχή.
Αν σήμερα ερχόταν ο Χριστός στον κόσμο, ποιους θα καταδίκαζε ως φαρισαίους και ποιους θα δικαίωνε;

Ορισμένοι ίσως βιαστούμε να απαντήσουμε: ”αυτούς που κάνουν πολύ το χριστιανό και τους παπάδες.
Αυτοί είναι οι φαρισαίοι”.

Έτσι φορτώνουμε στους κληρικούς και στους συνειδητούς χριστιανούς το κρίμα, γιατί οι ίδιοι δεν εξομολογούμαστε, δεν κοινωνούμε, δεν εκκλησιαζόμαστε, αλλά προτιμούμε να κάνουμε και την προσευχή μας στο σπίτι.

Αυτοί που τα λέμε αυτά ή ”θέλαμε να πέσουμε και καλά που μας έσπρωξαν” –καλά που βρήκαμε δικαιολογία δηλαδή — ή είμαστε κλούβιοι χριστιανοί.

Έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε ενάρετοι κι ας μην έχουμε πολλή σχέση με τα ”θεοτικά”, αφού δεν κλέψαμε..,δε σκοτώσαμε..,δεν απατήσαμε το ή τη σύζυγο…κ.ά.
Ή αφού υπάρχουν χριστιανοί που εκκλησιάζονται συχνά και είναι χειρότεροι από μας…

Είναι γεγονός ότι από τυπολατρία όντως κινδυνεύουν οι χριστιανοί που έχουν θερμότερη σχέση με τη Εκκλησία.
Αλλά τι να πούμε και για τους μακράν;
Στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι αυτοί είναι αλαζόνες και ψεύτες, απατεώνες και άρπαγες, μοιχοί και πόρνοι, αμετανόητοι.

Θα βρούμε ωστόσο και πολλούς απ’ αυτούς που στενάζουν και μετανοούν για τις αδυναμίες τους αυτές και κρυφά και αθόρυβα σε μια άκρη του ναού θα ήθελαν σαν τον τελώνη να πουν το ”Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”. Δείξε μου ευσπλαχνία, Κύριέ μου, τον αμαρτωλό.

Κι αυτό το σπαραγμό τον βλέπει και τον ξέρει μόνο ο Θεός.
Γι’ αυτό και διαφέρει τόσο η κρίση Του απ΄ τη δική μας!

Αυτούς και πάλι σίγουρα θα δικαίωνε ο Χριστός, όπως και τους συνειδητούς χριστιανούς και κληρικούς, που μετανοούν κι αυτοί σε κάθε στιγμή για κάθε τι άνομο, αφού ”ουκ έστι άνθρωπος, ος ζησεται επί της γης και ουχ αμαρτήσει”.

Μόνο που η μετάνοια δεν εκφράζεται στην εικόνα, αλλά στο πετραχήλι του πνευματικού.
Αυτόν όρισε ο Χριστός να είναι διάκονος και αυτού του μυστηρίου.

Όσο για τις δυο κυρίες του περιστατικού μας, που σχολίασαν επικριτικά την κοπελίτσα, βιάστηκαν, όπως κάνουμε πολλές φορές και πολλοί από μας, αν όχι και όλοι μας.

Θα μπορούσαν αντί γι΄αυτό να την προσευχηθούν ή να της μιλήσουν με πολλή στοργή, διάκριση και ταπείνωση.
Όπως στην κόρη τους ή καλύτερα στην εγγονούλα τους.

Ας το έχουμε υπόψη αυτό και ο καθένας μας. Αμήν.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός —