Ερχόμενη σε επικοινωνία για διάφορους λόγους με κοινωνικές μερίδες διαπίστωσα ότι τελικά όλοι θέλουμε να ακουμπούμε στο Θεό.
Μας κρατούν όμως μακριά Του πολλές προλήψεις, προκαταλήψεις, η άγνοια και η αμαρτωλή ζωή μας.

Μια τέτοια μορφή, που ήταν πολύ μακριά απ’ το μονοπάτι της πίστης, ήταν η Οσία Μαρία, που γιόρτασε η Εκκλησία μας την προηγούμενη Κυριακή.

Άκουσα τη βιογραφία της σε κήρυγμα ενοριακής εκκλησίας. Το δανείστηκα και το παραθέτω αυτούσιο:

“Μέσα στην περίοδο της Αγίας και Μεγαλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας προβάλλει μια σημαντική μορφή, την αγία των άκρων. Αυτήν που, από αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα, έγινε ασκήτρια και οσία.
Την ιερόδουλη που αγίασε.
Την οσία Μαρία την Αιγυπτία.

Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Ήταν ωραιότατη στο σώμα και αυτήν χρησιμοποίησε ο διάβολος σαν παγίδα, σαν αγκίστρι, για να πιάσει και την ίδια και άλλους πολλούς στα δίχτυα της αμαρτίας.

Από ηλικία δώδεκα ετών ξέφυγε τον έλεγχο των γονέων της και ακολούθησε το δρόμο της ακολασίας και διαφθοράς.
Δε δεχόταν ούτε τις συμβουλές των γονέων της ούτε τις υποδείξεις των ιερέων.
Ήταν τόσο φοβερό το πάθος της, τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα της η αμαρτία, ώστε αμάρτανε συνεχώς και ασταμάτητα, ακόμη και χωρίς χρήματα, μόνο και μόνο να ικανοποιήσει τις άνομες επιθυμίες της.
Δεκαεπτά χρόνια δούλευε επιμελώς μέσα στην πορνεία.
Βυθίστηκε μέχρι το κεφάλι στο βούρκο της αμαρτίας.
Έπεσε στα έσχατα σημεία που μπορούσε να φτάσει μια ψυχή.

Κάποια φορά είδε κόσμο πολύ να ανεβαίνει στο πλοίο για τα Ιεροσόλυμα.
Πήγαιναν εκεί, για να προσκυνήσουν.
Πλησίαζε η εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Ανέβηκε και η αμαρτωλή Μαρία, όχι γιατί ήθελε κι αυτή να προσκυνήσει, αλλά γιατί μέσα σε τόσο κόσμο θα έβρισκε πελατεία να αμαρτήσει, να ικανοποιήσει το πάθος της.
Τα ναύλα για το καράβι και τα έξοδα διαμονής της στα Ιεροσόλυμα τα έβγαζε από την αισχρή αμαρτία.

Η Θεία Πρόνοια όμως δεν την άφησε.
Ο πανάγαθος Θεός κατέστρωσε και ενήργησε το δικό Του σχέδιο για τη σωτηρία και αυτής της τόσο αμαρτωλής.
Ο Θεός πάντοτε εργάζεται τη σωτηρία όλων μας.
Θέλει όλοι να σωθούν, να επιστρέψουν στην αλήθεια.

Κάποια μέρα λοιπόν μαζί με άλλους προσκυνητάς επεχείρησε να μπει από περιέργεια στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου.
Όλοι έμπαιναν ελεύθερα και αβίαστα, μόνο αυτήν κάτι την εμπόδιζε.
Μια μυστηριώδης δύναμη δεν την άφηνε.
Χτυπούσε πάνω σε κάποιον αόρατο τοίχο.
Τρεις και τέσσερις φορές επεχείρησε, αλλά μάταια.
Η είσοδος τής απαγορευόταν.
Πληγώθηκε η καρδιά της, πολύ της κακοφάνηκε.

Τότε έκλαψε για πρώτη φορά στη ζωή της.
Τότε φωτίστηκε ο νους της και κατάλαβε, γιατί συμβαίνει αυτό.
Άρχισε να προβληματίζεται. Ξύπνησε η ναρκωμένη συνείδησή της. Συναισθάνθηκε την ακαθαρσία των έργων της και της ψυχής της.
Παρακάλεσε την Παναγία να της επιτρέψει να μπει στο ναό κι αυτή υπόσχεται ν’ αλλάξει ζωή, να γίνει συνετή και φρόνιμη.

Πολλές φορές στην ανάγκη μας, στο πρόβλημά μας, κάνουμε κάποιο τάξιμο.
Υποσχόμεθα να προσφέρουμε στο Θεό κάτι, π.χ. ν’ ανάψουμε μια μεγάλη λαμπάδα σαν το ανάστημά μας.
Και τι έγινε μ’ αυτό; Έχει ανάγκη ο Θεός το κερί μας;
Τι βγήκε που το προσφέραμε;
Κάνουμε το πολύ απλό, που δε μας κοστίζει τίποτε, παρά μόνο λίγα χρήματα.
Δεν υποσχεθήκαμε ποτέ ν’ αλλάξουμε τρόπο ζωής, ν’ αρχίσουμε ζωή χριστιανική, να πορευθούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Πράγματι τελικά κατόρθωσε να μπει κι ευθύς αμέσως τήρησε την υπόσχεσή της, κράτησε το λόγο της.
Στη συνέχεια ζήτησε και βρήκε έναν φωτισμένο πνευματικό, εξομολογήθηκε με δάκρυα τα αμαρτήματά της, έκλαψε σπαρακτικά για το κατάμαυρο παρελθόν της.
Κοινώνησε με την άδεια του πνευματικού και έφυγε για την έρημο του Ιορδάνη.

Καλή και απαραίτητη είναι η μετάνοιά μας, η σταθερή απόφαση για αλλαγή, μα πιο αναγκαία είναι η ενίσχυση από το Θεό.

Έτσι πέταξε την πολυτελή ενδυμασία της και ντύθηκε τον μοναχικό σάκκο για τα πνευματικά παλαίσματα.
Ήταν τότε περίπου τριάντα ετών.

Δεκαεπτά χρόνια έζησε μέσα στην αμαρτία.
Τα πρώτα δεκαεπτά μέσα στην έρημο ήταν χρόνια φοβερού μαρτυρίου.
Είχε ζωή σκληρή, ασυνήθιστη για άνθρωπο.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ από το διάβολο και τις επαναστάσεις της σαρκός.
Πάλευε με τα ανήμερα θηρία των παθών και τις παράλογες προηγούμενες επιθυμίες της.
Νήστευε υπερβολικά, ασκήθηκε τιτάνια, πολέμησε γενναιότατα, δε σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται τον καλό αγώνα. Μετά από κάθε επιτυχία ακολουθούσε μεγαλύτερος πόλεμος των πειρασμών.
Ο αγώνας της είχε νίκες, αλλά και συνέχεια.
Τα διηγήθηκε αργότερα η ίδια στον αββά Ζωσιμά.

Όλα τα χρόνια της μέσα στην έρημο έγιναν σαράντα επτά, χωρίς ποτέ να συναντήσει άνθρωπο ή θηρίο.
Ζούσε μόνη με μόνο το Θεό.
Ζούσε πλέον ζωή αγγελική και υπεράνθρωπη.
Όταν προσευχόταν, σηκωνόταν ψηλά από τη γη και έμενε μετέωρη στον αέρα.

Με την ασυνήθιστη άσκηση έφτασε και ξεπέρασε τους μεγαλύτερους ασκητές.
Έγινε ανώτερη από τους μάρτυρες, τους ομολογητές, τους θαυματουργούς αγίους.
Έφτασε σε μέτρα τελειότητας.
Από το βόρβορο της αμαρτίας μεταπήδησε στη ζωή της αγιότητας, στην καθαρότητα των αγγέλων.

Ο αββάς Ζωσιμάς, που τη συνάντησε στο τέλος της ζωής της, έμεινε έκθαμβος από την κατάστασή της.
Έφτασε στην απάθεια και το πρόσωπό της έλαμπε.
Την είδε μάλιστα να περπατάει πάνω στα νερά του Ιορδάνη.
Την κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και την ίδια μέρα εκοιμήθη.
Το αμαρτωλό σαρκίο της έγινε θεοφόρο σκήνωμα, κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Άγγελοι λευκοφορεμένοι πήραν στα χέρια την κατάλευκη ψυχή της και την παρέδωσαν στα χέρια του Παναγίου Θεού.
Από την υπερβολή της ατιμίας πήγε στην υπερβολή της θείας δόξης και τιμής.
Αγαπητοί μου,
Τώρα που φτάνουμε προς το τέλος της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής, η Εκκλησία μάς δίνει ένα γερό ταρακούνημα, για να σηκωθούμε οι ράθυμοι, να μετανοήσουμε οι αμαρτωλοί, να ξυπνήσουμε όλοι μας.
Κανείς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται από την κατάστασή του, όποια και αν είναι αυτή.
Για όλους υπάρχει ελπίδα.
Κάθε άνθρωπος είναι καλεσμένος για σωτηρία.
Ο Χριστός μας θέλει κοντά Του, αλλά μετανιωμένους.
Μπορούμε πράγματι να γίνουμε κατάλευκοι, όπως όταν βγήκαμε από την κολυμβήθρα που βαπτιστήκαμε.

Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: δεν είναι φοβερό το να πέφτει κανείς. Αυτό μπορεί να συμβεί σε όλους μας. Φοβερό είναι να μην προσπαθήσει να σηκωθεί. Πολύ κακό είναι να παραμείνει πεσμένος.
Καλούμεθα όλοι μας να μιμηθούμε το παράδειγμα της Οσίας Μαρίας και να έρθουμε πιο κοντά στο Χριστό, έστω και αν δε ζήσαμε τον πρότερο βίο της.
Τολμήσαμε και διαπράξαμε την αμαρτία. Γιατί να μην έχουμε την τόλμη να κάνουμε το βήμα της επιστροφής;
Τώρα που πλησιάζει το Πάσχα, μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε το βήμα αυτό, το βήμα της μετανοίας, το βήμα της Οσίας Μαρίας, ώστε κι εμείς να απολαύσουμε το Χριστό. Αμήν.”

Νομίζω δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα.

Ζιώγα Κατερίνα
εκπαιδευτικός