Ήταν καλοκαιρινό ηλιόγερμα, όταν είχαμε μείνει μια συντροφιά στο Κοιμητήριο της πόλης μας.

  Ανεπαίσθητα είχε αρχίσει σιγά σιγά να σκοτεινιάζει και τα καντηλάκια στα μνήματα με το ιλαρό τους φως έχυναν την ελπίδα της αναστάσεως.

  Πόση θαλπωρή απλωνόταν και στην ψυχή μας…

  Οι αγαπημένοι μας δε χάθηκαν για πάντα.

  Είναι γύρω μας, κοντά μας, ανάμεσά μας.

  Τροπική είναι η απομάκρυνσή τους.

  Απλά ανήκουν σε άλλη διάσταση.

  Αγαλλίαση νιώθεις, όταν τους ξεπροβοδάς με την εγγύηση του αναστημένου Χριστού ότι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας είναι μπολιασμένοι στο σώμα Του.

  Στο αναστημένο σώμα Του, στο οποίο είμαστε κι εμείς.

  Μόνο που γι’ αυτούς η αυλαία της ζωής της γης έπεσε για πάντα. Δεν μπορούν τίποτε πια να διορθώσουν.

  Πήγαν στον τόπο που ετοίμασε καθένας με τη ζωή του.

    Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί τόποι διαμονής, είπε ο Χριστός στους μαθητές Του, όταν τους έδωσε τις τελευταίες οδηγίες, πριν σταυρωθεί. Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο στα ουράνια σκηνώματα.

  Ποια γλυκύτερη ελπίδα και παρηγοριά υπάρχει απ’ αυτήν για όσους αφήνουν πίσω τους αυτοί που φεύγουν για την αιωνιότητα…

  Και ποια γλυκύτερη προσμονή από τη διαβεβαίωση που δίνει η Εκκλησία μας, αλλά και οι άγιοι, ότι ο θάνατος είναι ένας παροδικός χωρισμός, μια ξενιτιά σαν αυτήν που πήγαιναν παλιότερα οι άνθρωποι.

  Τότε που δεν υπήρχαν ταχυδρομεία, τηλέφωνα, skype για επικοινωνία κι έτρεχαν οι άνθρωποι στο εικονοστάσι, για να γονατίσουν μπροστά στη μητέρα Παναγιά, για να μεταφέρει τα χαιρετίσματα και τα συναισθήματα στον αγαπημένο που ξεπροβόδισαν.

  Έτσι γονατίζει και η ψυχή μας γι’ αυτούς που τα μάτια και το στόμα τους σφράγισαν για πάντα στην επίγεια ζωή.

  Τα δάκρυα που τρέχουν γεμίζουν την ψυχή με χάρη και ειρήνη κι ο Χριστός είναι εκείνος που με μυστικό δικό Του τρόπο μάς συνδέει μαζί τους.

  Η ψυχή παίρνει και τη διαβεβαίωση από τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο, ότι άνθρωποι που αγαπήθηκαν και ενώθηκαν με το Χριστό δε χωρίζουν ποτέ, γιατί περνούν στην πραγματική ζωή. Την αιώνια.

  Το ακούμε αυτό στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της νεκρώσιμης ακολουθίας:

  “Σας βεβαιώνω ότι όποιος δέχεται τα λόγια μου και πιστεύει σ’ αυτόν που με έστειλε έχει κιόλας την αιώνια ζωή και δε θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά έχει περάσει από το θάνατο στη ζωή… Μην απορείτε γι’ αυτό. Έρχεται ώρα που όλοι οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και όσοι έχουν πράξει δίκαια στη ζωή τους θα αναστηθούν για να λάβουν μέρος στην καινούργια ζωή, ενώ όσοι έπραξαν φαύλα έργα θα αναστηθούν για να αντιμετωπίσουν την καταδίκη (Ιω. 5: 24, 28 – 29)”.

     Μ’ αυτή τη χαρμολύπη ξεπροβοδίσαμε πριν λίγες μέρες αγαπημένες υπάρξεις – αδελφή τη μια και συνάδελφο την άλλη.

  Τις αποθέσαμε μ’ ένα γλυκό πόνο σε χριστιανικό Κοιμητήριο, όπου η ελπίδα της Αναστάσεως, όπως το φως του καντηλιού τους, καίει ασίγαστη και μας υπόσχεται ότι μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε.

  Κι εκεί για συντροφιά τους:

Προσεύχονται τα λούλουδα στο φως του φεγγαριού

Για τις ψυχές που σβήσανε κι ανθίσανε αλλού.

Τα δένδρα ψιθυρίζουνε σε ήρεμο σκοπό

Τον πόνο και το δάκρυ μας για κάθε εκεί θνητό.

Κοιμούνται οι αδελφοί μας, μα οι ψυχές τους ζουν

Στην αιωνία χώρα όπου μας καρτερούν.

Με πίστη ατενίζουμε σε μνήμα φωτεινό.

Κύριε, Κύριε,

Κύριε, ανεστήθης, Κύριε.

  Ας είναι αιώνια η μνήμη τους.

                                         Ζιώγα Κατερίνα

                                         εκπαιδευτικός