”Δεν αντέχω άλλο αυτήν τη ζωή. Κουράστηκα να αγωνίζομαι. Βαρέθηκα τους ψυχαναγκασμούς,τις σκέψεις,τον εγωισμό και τα ελαττώματα μου. Μισώ τον εαυτό μου. Ό,τι με περιβάλλει. Εκτός από τη φύση και τα γατάκια μου που δε μου έχουν φταίξει σε τίποτα. Αυτή η ζωή είναι ανυπόφορη. Χωρίς νόημα. Άδεια. Μακάρι να μπορούσα να διαγράψω τα τρία τελευταία χρόνια. Φοβάμαι την αυτοκτονία. Γι’αυτό στις δύο προηγούμενες απόπειρες δείλιασα. Ενημέρωσα τους γονείς μου. Πανικοβλήθηκα. Είμαι τόσο νέα ακόμα. Μόλις 16 ετών. Σε μία κρίσιμη περίοδο της ζωής μου κατέρρευσα. Δε φοβάμαι τον πόνο πολύ,ούτε το θάνατο. Τις συνέπειες αυτής μου της πράξης σκέφτομαι μόνο. Οι γονείς μου θα στενοχωρηθούν ,θα κλάψουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα,όμως θα συνεχίσουν τη ζωή τους και θα αποτελέσω μία δυσάρεστη ανάμνηση για εκείνους. Η αυτοκτονία είναι αμαρτία. Δε θα κηδευτώ. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι το τι θα ακολουθήσει μετά το θάνατο. Θα γελάτε φαντάζομαι. Ίσως είμαι παρανοϊκή. Κουράστηκα πλέον. Δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα. Άδικα κουράζομαι. Περισσότερο με πληγώνει το γεγονός πως ο κόσμος προοδεύει,αγωνίζεται,ερωτεύεται . Ενώ εγώ παραμένω στάσιμη εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια στην κατάθλιψη,τους ψυχαναγκασμούς,τα χάπια και τον ύπνο. Φθάνει πια. Τα υπνωτικά χάπια τα απέρριψα εξ’αρχής. Έχω βιώσει ήδη δύο φορές την εμπειρία της επίπονης πλύσης στομάχου. Τι να κάνω; Πότε θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης; Θα αναγκαστώ να δώσω ένα τέλος εγώ;”