Η μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη αμάθεια εκ μέρους του ανθρώπινου γένους είναι η αδυναμία του να γνωριστεί και να μάθει τον εαυτό του.

Η παράλογη συσχέτιση της μοναξιάς και μοναχικότητας –το πρώτο είναι περιττό, ενώ το δεύτερο αναγκαίο-, έχει οδηγήσει στον εκτροχιασμό της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας και μας «επιβάλλει» την αποξένωση από αυτόν.

Η πρώτη επαφή με τον εσώτατο κόσμο μας, ίσως να είναι τρομακτική, καθώς θα ανακαλύψουμε στοιχεία, ενδόμυχες σκέψεις, εσωτερικές δυνάμεις και κίνητρα που έχουμε υποκρύψει τόσο καλά, όσο να μη μπορούμε να τις διακρίνουμε εξ αρχής.

Η κραυγαλέα ανάγκη για κοινωνικοποίηση, ακόμα κι όταν είναι πλήρως αντιπαραγωγική και άγονη, έχει υποκαταστήσει την ταυτότητα της προσωπικής μας ζωής και της ωφέλιμης ιδιωτικής απομόνωσης, όσον αφορά στην ανέλιξη της παροντικής ψυχοπνευματικής μας κατάστασης.

Μαθαίνουμε να ακούμε τον θόρυβο των πολλών, για να αποφύγουμε όσα προσπαθεί να μας πει η εσωτερική φωνή μας, αφήνοντας αδιαμόρφωτη την αρχιτεκτονική δομή του χαρακτήρα μας, ο οποίος αδυνατεί να υπερβεί τα εγκόσμια περιγράμματά του και παραμένει αναχρονιστικά στάσιμος, μη εξελίσιμος και ανολοκλήρωτος.

Κάνοντας μια βουτιά στα μύχια της ψυχής μας –κι αυτό επιτυγχάνεται μονάχα όταν αποφασίσουμε υπεύθυνα και συνειδητοποιημένα να απομονωθούμε-, θα επιτύχουμε την πιο αξιοζήλευτη και ενδιαφέρουσα εξερεύνηση αναζήτησης του πιο «οικείου αγνώστου», του εαυτού μας.

Σε αυτό το κομμάτι, ελοχεύει ο κίνδυνος να νιώσουμε μοναξιά και να βυθιστούμε σε σκέψεις που μας φθείρουν και μας πνίγουν. Να τονίσω, πως στο ταξίδι αυτό, είναι απολύτως φυσιολογικό να συναντήσουμε τέτοιου είδους νοερά τροχοπέδια , όμως, αυτό είναι το κομβικό σημείο, όπου είτε θα μας σκοτώσει, είτε θα μας κάνει πιο δυνατούς.

Βάσει –προσωπικής- λογικής, αυτός που θα αντέξει και θα εκτιμήσει αυτή τη δοκιμασία, θα θελήσει να την επαναλάβει και να κυριαρχήσει αυτής, θέτοντάς τη ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.

Αντίθετα, εκείνος που θα κουραστεί, αυτόματα θα ονομάσει μια εν δυνάμει παραγωγική διαδικασία μοναχικότητας, ως αντικοινωνική μοναξιά.

Είναι πραγματικά λυπηρό, να ζούμε σε μία κοινωνία, που ενώ θεωρητικά υποστηρίζει πως η ιδέα της αυτό-εκτίμησης και της αυτό-εξάρτησης αποτελούν το έναυσμα μιας ποιοτικής ζωής, πρακτικά αποποιείται της ευθύνης να (εκ)παιδευτεί και να μυηθεί στην πιο ουσιαστική σχέση που θα συνάψει ποτέ, η οποία δεν είναι άλλη από την προσωπική γνωριμία με τον εαυτό του.

Ελευθερία Καρακατσίνα

Πηγή: freedomsays

via antikleidi.com