Τιμή μας …και καμάρι μας η απότιση φόρου τιμής στους αγώνες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ).

Μπορεί, γιατρέ μας, να βγάζεις τ’ άντερά σου απ’ τον αντικομουνισμό,  απ’ όταν έμαθες ότι το ΚΚΕ έστησε μνημείο στη “χωράφα” όπως το ‘λεγαν στη Φλώρινα το χωράφι που έθαψαν ομαδικά νεκρούς και τραυματίες συντρόφους μας, οι “νικητές” σύντροφοί σου (γιαλαντζί βέβαια) μετέπειτα υπερασπιστές πασοκάνθρωποι και άλλοι λεβέντες της “όμορφης και αγγελικής” κοινωνίας που ζούμε.

Μπορεί, γιατρέ μας, να κοιτάς τον καθρέφτη απ’ όταν αποφάσισες να δημοσιεύσεις αυτές τις παπαριές που δημοσίευσες και να νόμιζες ότι είσαι ένα λιοντάρι που βρυχάται και από τον βρυχηθμό σου οι κομμουνιστές θα τρέξουν να αποκαθηλώσουν το μνημείο. Έτσι κι αλλιώς δεν κατάλαβες ότι αρχίζουμε να μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, σιγά – σιγά αλλά σταθερά. Και όσο μπαίνουμε στη νέα εποχή, τόσο σιγά – σιγά θα βγαίνουμε από την περίοδο που οι όμοιοί σου στις ιδέες, στις αντιλήψεις και στις συμπεριφορές τους έκαναν τη ζωή αυτού του λαού σκατά. Θέλουν να ζει κάτω απ’ το φόβο τους. Μέσα στη δυστυχία και την ανέχεια γιατί μόνο έτσι αυτοί θα τρώνε τ’ άντερά τους.

Δεν είσαι όμως λιοντάρι, γιατρέ μας, γιατί αυτά που τραβάει ο κόσμος, τα τραβάει απ’ την αδηφαγία του συστήματός σας. Και ξέρεις γιατρέ πόσο λαίμαργοι είναι; με μεγάλη ευκολία “μπορούν να σου πουλήσουν το σχοινί που θα τους κρεμάσεις” όπως έλεγε ένας σοφός. Τόση λαιμαργία!

Γιατρέ, περνιέσαι για λιοντάρι ίσως γιατί δεν γνωρίζεις, δεν έμαθες ποτέ ότι όποιος τα βάζει με τους Αλύγιστους της ταξικής πάλης, το μόνο που στο τέλος καταλαβαίνει είναι ότι είναι ένα ποντίκι που βρυχάται και όχι Λέων της Νεμέας.

Γιατρέ, η τιμή που κάνουμε στους συντρόφους μας, τους Αλύγιστους, αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους ατσιγκούνευτα, το στήσιμο δηλαδή ενός εξαίρετου μνημείου, που έκανε και υπάρχει ανάλογο στο Ματχάουζεν ο παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνης Μέμος Μακρής, δεν ήταν μισή… τιμή. Ίσως έτσι να φαίνεται στα μικρά ματάκια σου. Όμως στα μάτια των εργαζομένων, στα μάτια της εργατικής τάξης της Ελλάδας ήταν μεγάλη τιμή. Γιατί τέτοια τιμή αξίζει σ’  αυτούς που με ανιδιοτέλεια έδωσαν τη ζωή τους για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν θέλω γιατρέ να σε πείσω γι’  αυτά. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβεις. Απαιτώ όμως Σεβασμό για τιμημένους νεκρούς που δεν πρόκειται έτσι και αλλιώς ΠΟΤΕ να μπεις στο πετσί τους. Έπρεπε, γιατρέ, πριν γράψεις τις παπαριές σου, να επιβάλεις στον εαυτό σου τον Σεβασμό απέναντι σε ένα κόμμα (ΚΚΕ) και σ’  ένα κίνημα που μάτωσε και ματώνει για την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους. Καλά έγραφες ιστοριούλες για τις μυθολογίες αυτών που λατρεύεις, τους παραλήδες και τους κυρ Παντελήδες μικροαστούς.

Τα μικρά παιδιά δεν παίζουν με τα σπίρτα, γιατρέ!

Τάσος Κ. Σεβαστιάδης