Σήμερον τα Φώτα κι ο φωτισμός και χαρά μεγάλη και αγιασμός, τραγουδά ο λαός μας, γιατί σήμερα ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας, πηγαίνει στον Ιορδάνη ποταμό, να βαφτιστεί απ’ τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

     Σ’ αυτή την περιοχή ο Ιωάννης, προσπαθώντας να προετοιμάσει το λαό για τον ερχομό του Αμνού του Θεού, που θα σήκωνε τις αμαρτίες του κόσμου, τους οδηγούσε σε βάπτισμα προς μετάνοια. Γι’ αυτό όσοι τον άκουγαν κατέβαιναν στο νερό του ποταμού και εξομολογούνταν και τις αμαρτίες τους.

    Ακολουθώντας αυτό το τυπικό και ο Χριστός ως άνθρωπος, που ήταν υποχρεωμένος απ’ το Νόμο να κάνει ό,τι και ο κάθε Ιουδαίος, φτάνει στην έρημο του Ιορδάνη και καταδέχεται να μπει στο ποτάμι, για να βαφτιστεί. Επειδή όμως αμαρτίες να εξομολογηθεί δεν είχε – είναι Αυτός που απηύθυνε στους αιώνες το ερώτημα: ποιος μπορεί να με ελέγξει για αμαρτία; -, βγήκε αμέσως από το νερό του Ιορδάνη. Και τότε σχίστηκαν οι ουρανοί και το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Πνεύμα το Άγιο, στάθηκε με τη μορφή του περιστεριού πάνω απ’ το κεφάλι του Θεανθρώπου, ο οποίος είναι το δεύτερο πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητας, ο Θεός Λόγος, που γεννήθηκε απ’ τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων, και ο τέλειος άνθρωπος, που γεννήθηκε εν χρόνω απ’ την Παναγία μητέρα.

Συνάμα απ’ τον ουρανό ακούστηκε η φωνή – διάγγελμα του Ουράνιου Πατέρα: αυτός είναι ο αγαπητός μου γιος, στον οποίο αναπαύομαι.

    Το γεγονός αυτό της βαφτίσεως είναι ένα από τα ουσιαστικά θαύματα της πίστεώς μας,γιατί σ΄αυτήν αποκαλύφθηκε ο αληθινός Θεός ως τρισυπόστατος.

   Μοναδικά για την ιστορία της ανθρωπότητας είναι κι η υπερφυσική γέννησή Του απ’ την Παρθένο Μαρία και η Ανάστασή Του, αφού έμεινε στον τάφο τρεις μέρες νεκρός.

  Βέβαια όλη Του η ζωή στη γη υπήρξε ένα θαύμα.

  Θαύματα έγιναν, γίνονται και θα γίνονται.

  Κι είναι σίγουρο ότι και κάθε χριστιανός έχει να καταθέσει ένα προσωπικό του θαύμα.

    Μοναδικό θαύμα στις μέρες μας,που είναι για όλους, είναι το φως που ξεπηδά από τον τάφο του Χριστού τη νύχτα της Αναστάσεως Του.

  Κι ενώ αυτό είναι ολοφάνερο, υπάρχουν αμφισβητίες ή αρνητές άθεοι, οι οποίοι δε θέλουν να το παραδεχτούν.

  Και να σημειώσουμε ότι θαύμα εννοούμε ένα υπερφυσικό και υπέρλογο γεγονός που παραβιάζει τους νόμους της φύσεως και της λογικής.

    Σχετικά με τη θέση του ανθρώπου απέναντι στο θαύμα έχουμε να πούμε ότι υπάρχει ο ορθολογιστής άνθρωπος που διαγράφει το θαύμα, γιατί δεν το εξηγεί η λογική.

  Υπάρχει άλλος άνθρωπος που το θαύμα τον προβληματίζει για λίγο, θαυμάζει το γεγονός και πέραν αυτού τίποτε άλλο. Το συνηθίζει.

  Όπως οι Εβραίοι, που ενώ ζούσαν καθημερινά τα θαύματα του Χριστού, τα είχαν συνηθίσει και δεν τους συγκινούσαν.

  Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που κολλούν αρρωστημένα στο θαύμα και εξαρτούν την πίστη τους μόνο ή βασικά από τα θαύματα.

  Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που ξέρουν να εκτιμούν σωστά το θαύμα.

    Θαύματα υπάρχουν πολλά και στην καθημερινότητα, γύρω μας, που όμως τα έχουμε συνηθίσει: π.χ. πώς από το σάπιο σπόρο που διαλύεται τελείως στη γη βγαίνει ένα ολόκληρο δέντρο.

  Η εναλλαγή των εποχών.

  Πώς από τη νεκρή φύση του χειμώνα ξεπηδάει η πανέμορφη ανθοφορία και βλάστηση της άνοιξης.

  Πώς οι φυσικοί νόμοι δεν παλιώνουν ποτέ.

  Ή πώς τα άστρα έχουν καθένα την τροχιά του και δε συγκρούονται μεταξύ τους.

  Ή πώς η Θεία Κοινωνία μεταβάλλεται σε Σώμα και Αίμα του Χριστού κι όταν την παίρνεις σου αλλάζει τη διάθεση.

    Ο άθεος έχει απέναντι στο θαύμα τη θέση που εξέφρασε ο συγγραφέας Richard Dawkins, επιφανής άθεος και με δυνατή φωνή, σύγχρονος βιολόγος: “Όσο περισσότερο το σκεφτόμαστε, τόσο συνειδητοποιούμε πως αυτή καθεαυτή η ιδέα ενός υπερφυσικού θαύματος είναι μια ανοησία — Ο Θεός βέβαια χαρακτηρίζει άφρονα τον άθεο —  Αν συμβεί κάτι που δεν εξηγείται επιστημονικά, μπορούμε να καταλήξουμε με ασφάλεια σε δύο συμπεράσματα: είτε δε συνέβη είτε αποκαλύψαμε μια ανεπάρκεια της σύγχρονης επιστήμης”.

  Και ίσως και μακάρι κάποτε η Επιστήμη να εξηγήσει τα θαύματα, όπως εξήγησε και επιβεβαίωσε το θαύμα της πτώσεως των τειχών της Ιεριχούς, τον παγκόσμιο κατακλυσμό και την κιβωτό του Νώε, την καταστροφή των Σοδόμων και της Γομόρας κ.ά .

  Και θα ήταν ευχής έργο κάποτε η Επιστήμη μαζί με το δύσπιστο Θωμά να γονατίσει μπροστά στη μεγαλοσύνη του Θεού και να ομολογήσει, όπως αυτός, το ”ο Κύριός μου και ο Θεός μου”.

  Και μαζί και κάθε καλοπροαίρετος άθεος.

  Εμείς ωστόσο — όσοι πιστοί — ας ενώσουμε σήμερα, ανήμερα των Θεοφανείων,τη φωνή της καρδιάς μας, γιατί βρήκαμε τη χάρη να Τον γνωρίσουμε και να Τον αναγνωρίσουμε στη ζωή μας, μαζί με τα γεμάτα κατάνυξη και ιερό ενθουσιασμό λόγια του υμνωδού (από μετάφραση):

«… Σε δοξάζουμε, Δέσποτα φιλάνθρωπε, Παντοδύναμε, προαιώνιε Βασιλιά, εσένα τον Κτίστη και Δημιουργό των όλων. Σε δοξάζουμε, μονογενή Υιέ του Θεού, τον χωρίς πατέρα από τη μεριά της μητέρας και χωρίς μητέρα από τη μεριά του πατέρα. Στη γιορτή που πέρασε σε είδαμε παιδάκι, ενώ στην τωρινή σε βλέπουμε τέλειο Θεό….

    Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά είναι τα έργα Σου και κανένας λόγος δεν είναι αρκετός, για να υμνήσει τα θαυμάσιά Σου”

   Χρόνια πολλά

                                                       Ζιώγα Κατερίνα,
                         εκπαιδευτικός