Για τα 2,4 δισ, δολλάρια των F-16 είναι ολοφάνερο το Βατερλώ του Α.Τσίπρα και της κυβέρνησης. Δυστυχώς η Ελλάδα και η αποκαμωμένη ελληνική κοινωνία, υπό το βάρος και των δικαιολογημένων γογγισμών των ευρωπαίων, θα πληρώσει βαρειά και χωρίς πραγματικό αμυντικό όφελος… Όσοι, δε, δογματικά μιλούν για αμυντικό όφελος και αναγκαστική επιλογή, ας μην είναι τόσο κατηγορηματικοί, κι ας ακούσουν τον διάλογο των ειδικών που υπήρχε πολύ πριν, από παλιότερα (όταν τα F-35 πετούσαν από την άλλη πλευρά του Αιγαίου), και αναθερμαίνεται και πάλι…
Η αγωνιώδης, γεμάτη αντιφάσεων, προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης (Καμένος, Τσίπρας, Τζανακόπουλος, Βίτσας κλπ) είναι χαρακτηριστική της δυσχερούς θέσης της κυβέρνησης, με δεδομένο ότι δεν έχει να παρουσιάσει και οποιοδήποτε πραγματικό, συγκεκριμένο αντίβαρο ως αποτέλεσμα της επισκεψης στις ΗΠΑ και της συνάντησής του Τσίπρα με τον ”διαβολικό ” Ντ.Τράμπ. Αντίβαρο, που επικοινωνιακά θα το χειρίζονταν ως αντιπερισπασμό, το οποίο, όμως, η επίσκεψη στις ΗΠΑ δεν έχει προσφέρει.
Όμως, δεν είναι μόνο αυτό !…
Πέρα από τ΄ ανήκουστα  ότι μοιραζόμαστε με τον Ντ.Τράμπ ”τις ίδιες αξίες” (έκφραση που θ’ ακολουθεί ως ιδεολογικός εφιάλτης τον Τσίπρα), πέρα από την καταστρατήγηση του οιωνεί κοινού ευρωπαϊκού πλαισίου απένατι στον αντι-ευρωπαίο αμερικανό πρόεδρο, σε μια περίδο όπου το ευρωπαϊκό κεκτημένο απαιτεί και υποστήριξη και αναβάθμιση (και σχετικές ζυμώσεις κινούνται), πολιτικά είναι εξαιρετικά σημαντικό να τονισθεί ότι για πρώτη φορά έλληνας πρωθυπυργός δεν στέκεται και δεν αναδεικνύει ενώπιον αμερικανού προέδρου την ελάχιστη ελληνική ατζέντα, το minimum πλαίσιο της εθνικής γραμμής. Εννοώ : την ασφάλεια της χώρας, ιδιαίτερα έναντι της ”συμμάχου” Τουρκίας, την επιθετικότητα της Τουρκίας και την συστηματική, ανοιχτή αμφισβήτηση διεθνώς κατοχυρωμένωνων κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, το Κυπριακό, ιδιαίτερα για την υποστήριξη στη λεπτή τωρινή του φάση, τα δικαώματα της ΑΟΖ σε συνδυασμό με την ενεργειακή γέρυρα Ισραήλ-Κύπρου- Αιγύπτου, την επίλυση του ”μακεδονικού” στη βάση της ακύρωσης του αλυτρωτισμού των γειτόνων, την ενίσχυση με πράξεις – έργα του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλλάδας, ως ισοτίμου συμμάχου, αντί των ΗΠΑ κι όχι μονομερώς και αποκλειστικώς των ΗΠΑ .
Ο Α.Τσίπρας στις ΗΠΑ, μαζί με όλη την ελληνική αντιπροσωπεία, όχι μόνο δεν στάθηκε στην ελάχιστη ενιαία εθνική γραμμή, αλλά την αντικατέστησε από μια άλλη (αυτή της υπαγωγής της Ελλάδας και, μάλιστα, άνευ όρων, -όχι ως σύμμαχο και εταίρο-, στα άμεσα οικονομικό-στρατιωτικά συμφέροντα και τους στόχους των ΗΠΑ). Η ισορροπία, εδώ, όχι απλώς χάθηκε, αλλά υπήρξε ανατροπή…
Αυτά τα κρίσιμα στοιχεία αποτίμησης και κριτικής, δυστυχώς, δεν υπάρχουν ούτε στον λόγο των κομμάτων της Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης , ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς, ούτε στις δημοσιογραφικές προσεγγίσεις. Όμως, η μή ανάδειξη τους οδηγεί στην σιωπηλή αποδοχή μιας άλλης ατζέντας από εκείνη, – την ελληνική εθνική ατζέντα -, με βάση την οποία η χώρα στην περιοχή, ιδαίτερα τώρα με την κατάσταση της Τουρκίας, θα μπορούσε να γίνει και να είναι ο καθοριστικός γεωστρατηγικός πυλώνας με την ενίσχυση των δικών της δυνάμεων, τη συμφωνία και ανάθεση ενισχυμένου κομβικού – περιφερειακού ρόλου και την επίλυση σύμφωνα με τους στόχους μας χρόνιων εθνικών ζητημάτων. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα συνιστούσε στην πράξη αναβάθμιση της Ελλάδας και εθνική επιτυχία.
Μετά,λοιπόν, απ΄ όλα όσα έχουν συμβεί με το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, υπάρχει, όντως, ένα εύλογο και ουσιώδες ερώτημα γιατί, υπό ποιούς όρους και με ποιούς στόχους επεδίωξε ο Α.Τσίπρας το ταξίδι αυτό στις ΗΠΑ ; Και, η πολυμελής και υψηλής θεσμικής εξουσίας υπουργική συνοδεία σε τί συνέβαλε, που επιβεβαίωσε την εθνικη χρησιμότητα της και την αποστολή της ;