Στις 25 και 26 Ιουνίου γιορτάζουμε δύο αγίους της Εκκλησίας μας.

  Της μάρτυρος Φεβρωνίας και του οσίου Δαβίδ.

                         ………………………..…………………………………. 

Κατά τους χρόνους του μεγάλου διωγμού που είχε εξαπολύσει ο Διοκλητιανός κατά των Χριστιανών υπήρχε στη Ρώμη κι ένα γυναικείο Μοναστήρι με πενήντα μοναχές και Ηγουμένη τη Βρυένη. Ανάμεσα στις αδελφές ήταν και μια πολύ ενάρετη μοναχή, η εικοσάχρονη Φεβρωνία, που ήταν ανιψιά της Βρυένης.

Όμως, εκείνο τον καιρό ήλθαν στη χώρα αυτή ο Σελήνος και ο Λυσίμαχος με τα στρατεύματά τους, αναγκάζοντας τους Χριστιανούς να κρυφτούν από φόβο στα όρη και στις σπηλιές. Έτσι και οι μοναχές του Μοναστηριού ζήτησαν ευλογία για να κρυφτούν στους γύρω τόπους. Και η Ηγουμένη Βρυένη, τους επέτρεψε να πράξουν κατά το συμφέρον τους, κάνοντας όπως θέλουν. Μόνο η Φεβρωνία, αν και είχε ασθενήσει βαρύτατα από τον σκληρό αγώνα της, έλεγε: «Ζει Κύριος ο Χριστός μου,  στον οποίο αφιέρωσα την ψυχή μου. Δεν εξέρχομαι από τον τόπο τούτο, αλλ’ εδώ θα πεθάνω και θα ενταφιασθώ για τον Δεσπότη μου».

   Η Ηγουμένη μένοντας μόνη στο Μοναστήρι μαζί με την Φεβρωνία και την αδελφή Θωμαΐδα, μπήκε στην Εκκλησία και προσευχόταν κλαίγοντας, φοβούμενη για την Φεβρωνία, μην την πάρουν οι στρατιώτες στο κριτήριο, επειδή ήταν πανέμορφη νέα και την εξαπατήσουν με κολακείες και την εξαναγκάσουν να προδώσει την ευσέβειά της. Κατόπιν αφού συμβούλεψαν την Φεβρωνία να προσέχει, ώστε ό,τι και αν συμβεί να μην πλανηθεί, επέστρεψαν στη Μονή.

Το πρωί πληροφόρησαν κάποιοι τον Σελήνο για εκείνο το γυναικείο Μοναστήρι και ευθύς απέστειλε στρατιώτες για να συλλάβουν τις μοναχές. Αφού έσπασαν τις πόρτες και εισήλθαν, βρήκαν μόνο τις τρεις και κάποιος στρατιώτης τράβηξε το ξίφος για να φονεύσει την Ηγουμένη. Η Φεβρωνία έπεσε στα πόδια του και του είπε: «Σας εξορκίζω στον Θεό, ο Οποίος κατοικεί στα ουράνια, να φονεύσετε πρώτα εμένα, για να μη δω το θάνατο της κυρίας μου». 

Ένας όμως από τους κάκιστους εκείνους στρατιώτες ανήγγειλε στον Σελήνο, λέγοντας ότι βρήκαμε στο Μοναστήρι νεανίδα, η οποία είναι πολύ ωραία. Τότε ο Σελήνος έστειλε στρατιώτες να φέρουν την νέα στο κριτήριο. Οι στρατιώτες την άρπαξαν σαν άγρια θηρία, την έδεσαν από τον λαιμό και  την έσυραν. 

Ελπίζοντας στο Θεό η Φεβρωνία και έχοντας το θάρρος της στο Χριστό και τη Θεοτόκο, υποσχέθηκε  να δείξει ανδρείο και γενναίο φρόνημα και αφού ζήτησε την ευχή τους, αναχώρησε οδεύοντας προς τον Μαρτύριο. Οι στρατιώτες πήραν την Αγία και την οδήγησαν στο θέατρο,  όπου είχε συναχθεί πλήθος κόσμου.

Ακούγοντας αυτά ο τύραννος θύμωσε, και προστάζει να εκδύσουν την Αγία και να την παραστήσουν γυμνή μπροστά σε όλους, για να ντραπεί την ασχημοσύνη της, όταν συλλογισθεί από ποια λαμπρή δόξα σε πόση ατιμία κατήντησε. Όταν λοιπόν την ξεγύμνωσαν οι στρατιώτες και την παρέστησαν έτσι γυμνή, είπε προς αυτήν ο τύραννος να δει την κατάντια της με την άρνησή της. Κι εκείνη αψηφούσε τις προκλήσεις του. Αλλά και τα μαρτύριά της, που σε λίγο  έγιναν αφόρητα.

Την κρέμασαν σε ξύλο και ξέσχιζαν με σιδερένια νύχια τα πλευρά της, ενώ κατέκαιγαν τα μέλη της.

Όσοι έβλεπαν όλα αυτά αναθεμάτιζαν τον τύραννο και τους θεούς του, ο δε τύραννος κατέβασε την Αγία από τον πάσσαλο, για να της δώσει και άλλη κόλαση, αλλά αυτή δεν μπορούσε ούτε καν να ομιλήσει, μόνον έπεσε σχεδόν νεκρή και άφωνος.

  Αλλά ο τύραννος επέμενε να τη βασανίσουν κι άλλο.

  Της έκοψαν τα πόδια κι ένα χέρι.

Μετά παίρνοντας τη σπάθη ο δήμιος και κρατώντας από την κόμη την Αγία, έκοψε την τίμια κεφαλή της την κε’ (25) του Ιουνίου, οπότε και τη γιορτάζουμε. 

                           —————————–———————————————–

    Το μαρτύριο είναι χαρισματικό φαινόμενο, που όλοι  μας αναρωτηθήκαμε πολλές φορές πώς μπόρεσαν κι άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί ανθρωπίνως ήταν αδύνατο άλλους να τους ψήνουν, όπως τα αρνιά, άλλους να τους κόβουν μέλη του σώματός τους κι αυτοί ν΄αντέχουν τους πόνους και τις αιμορραγίες κ.ά 

  Μόνο όταν ακούσαμε ότι ο μάρτυρας καλείται από το Θεό, νιώσαμε ανακούφιση και για το ότι μπορεί όλα αυτά  να συμβαίνουν, αλλά και να αντιμετωπίζονται από τους μάρτυρες.

  Γι΄αυτό η Εκκλησία από πολύ νωρίς απαγόρευσε την αυτόκλητη προσέλευση στο μαρτύριο, όταν ήταν από ενθουσιασμό, που με το πρώτο βασανιστήριο ο μάρτυρας έχανε, όπως ο Πέτρος, την αυτοπεποίθησή του και το θάρρος του, δείλιαζε κι αρνιόταν το Χριστό.

Σ΄αυτούς βέβαια που υποχωρούσαν η υπόλοιπη Εκκλησία επέβαλλε αυστηρά επιτίμια, ώστε με το μαρτύριο της συνειδήσεως να εξιλεωθούν.

—————————–——————————————

  Σπουδαιότερα μαρτύρια στη ζωή των χριστιανών θα λέγαμε ότι είναι της αρένας, όπου τους έριχναν στα θηρία και σε σκληρά άλλα βασανιστήρια, στης συνείδησης, για τα οποία μιλήσαμε σε άλλο άρθρο, και είναι οι χωρίς συμβιβασμούς προσωπικοί μας αγώνες, στους οποίους δίνεις αίμα, για να πάρεις Πνεύμα, όπως λένε σύγχρονοι πατέρες, και άλλα μαρτύρια, στην καθημερινότητα όλων μας είναι, όταν δεν έχουμε προβλήματα υγείας,  ο ψυχολογικός  πόλεμος που μας στήνει η κακία ή η ζηλοφθονία συνανθρώπων μας -μαζί και του διαβόλου —  μέσα στο σπίτι ή έξω στην κοινωνία και δεν αρνούμαστε ωστόσο να πολιτευόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του  Κυρίου.

                                    …………………………………………………….

  Κι ερχόμαστε για λίγο και στον άγιο Δαβίδ.

  Στα χρόνια του Βυζαντίου ο Χριστός χαρίτωνε και ”παραξενιές” των ανθρώπων, θα λέγαμε εμείς σήμερα.

  Έτσι και τώρα πολλοί άνθρωποι, που ήθελαν να αφιερωθούν στο Θεό, έστηναν τις καλύβες τους σε δέντρα κι εκεί ασκήτευαν.

  Ένας τέτοιος ήταν και ο όσιος Δαβίδ της Θεσ/νίκης.

  Αυτός, δενδρίτης ονομαζόμενος γι΄αυτό, για 3 χρόνια κατοικούσε πάνω σε μια αμυγδαλιά και με τα λιοπύρια του καλοκαιριού και τις παγωνιές του χειμώνα δουλαγωγούσε το σώμα του με ασκήσεις στην εγκράτεια και με προσευχή.

                                    ………………………………………………………..

  Το όνομά του φέρει και γιορτάζει κι ο δεσπότης μας Γρεβενών Δαβίδ, στον οποίο με την ευκαιρία αυτή ευχόμαστε

                                            ”Χρόνια πολλά”

  και ο Κύριος να του δίνει τη δύναμη να σηκώνει το σταυρό της ποιμαντορίας του, που δεν είναι καθόλου ευβάστακτος χωρίς την αδιάλειπτη στήριξή Του.

  Κι εμείς του υποσχόμαστε την ανυπόκριτη συμπαράστασή μας απ΄όποιο πόστο.

  Την ίδια ευχή μαζί με τα ”Χρόνια μας πολλά” και στην αδελφή Φεβρωνία.

  Και οι άγιοί τους, που είναι δίπλα δίπλα, να δέονται και για όλους εμάς με πολλή συμπάθεια για τις αδυναμίες μας.

   Αμήν                      Ζιώγα Κατερίνα.