Του Σάκη Ζιώγα

Είναι υποχρέωσή μου να εκφράζω τις απόψεις μου, καταστάλαγμα  μιας εμπειρίας   και των λαθών μου ακόμη, χωρίς να κουράζω και χωρίς να προσδοκώ  τίποτα για μένα.

Η πολιτική είναι σκληρό παιχνίδι. Στη θεωρία εμφανίζεται σαν ανώτερη κοινωνική δραστηριότητα, με ιδανικά, οράματα και καλές προθέσεις. Αλλά στην πράξη ισούται με ανελέητο πόλεμο, συχνά ανορθόδοξο. Ενας ανταγωνισμός χωρίς κανόνες. Από αυτή την άποψη αν δεν φροντίζει ανά πάσα στιγμή ο πολιτικός να καλύπτει τα νώτα του, με την πρώτη ευκαιρία θα τον κατασπαράξουν. Το διαπιστώνει ο καθένας μας αυτές τις μέρες, βλέποντας τις κυρίες με τα  συνολάκια και τα ταγέρ που  έχουν σημαντική ευθύνη  για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, οι κυρίες  που ήταν οι πρώτες επιλογές  του πρωθυπουργού, για την έξοδο  από την κρίση,   να  αλλάζουν πορεία με στροφή 180 ο   και να  διαχωρίζουν τη θέση τους, να νίπτουν τα χέρια τους , να μεταθέτουν τις ευθύνες ,  να προτείνουν  κυβερνήσεις  εθνικής σωτηρίας, να    σπρώχνουν  την κατάσταση στο γκρεμό  να λιθοβολούν στην ουσία τους πολίτες,   με σκοπό να διασώσουν το τομάρι τους.  Όμως ό,τι και να κάνουν,  ό,τι και   πουν, δεν μπορούν να συμβολίσουν το καινούριο, αδυνατούν να εμπνεύσουν.

Οι  πολιτικοί μας όμως  διακατέχονται από ακρασία.

«Ακρασία» είναι ένας όρος του Αριστοτέλη για να περιγράψει το φαινόμενο, όπου ξέρω τι είναι ορθό να πράξω αλλά δεν το πράττω. «Ο ακρατής πράττει εν γνώσει του άσχημες πράξεις υπό το κράτος του πάθους του» («Ηθικά Νικομάχεια», 1145β 12-13).

Για τον Αριστοτέλη,  η ακρασία είναι όχι μόνο υπαρκτή αλλά και επικίνδυνη. Η ακρασία προκύπτει στο μέτρο που το άτομο κυριαρχείται από τα πάθη του, έτσι ώστε να αποκτά ψευδή εικόνα των πεποιθήσεών του.

-Νομίζει ότι θέλει κάτι (π.χ. να κόψει το τσιγάρο), αλλά δεν το εννοεί.

– Και τι σχέση έχει αυτό με την κρίση που περνάμε;

– Μεγάλη.

-Οι υπουργοί  και  βουλευτές της κυβέρνησης  ξέρουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά διστάζουν  να  τις πράξουν,  δήθεν εν ονόματι των  συμφερόντων του λαού ενώ στην  ουσία κόπτονται  για το δικό τους  αύριο, για την πολιτική τους επιβίωση. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι όψιμοι υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων, οι  έμπιστοι  του  Γ. Παπανδρέου, οι θιγόμενοι , οι υπερασπιστές της  καριέρας τους , οι επαγγελματίες της πολιτικής, που υπηρέτησαν με αφοσίωση το κομματικό και προσωπικό συμφέρον.

Είναι βέβαιο ότι οι σημερινοί πρωταγωνιστές της κρίσης, δεν μπορούν να  διασφαλίσουν στη κοινωνία και στην οικονομία συνθήκες ηρεμίας, σταθερότητας, βεβαιότητα ως προς το νόμισμα, τη χρηματοδότηση, τους φορολογικούς αλλά και τους άλλους νόμους.  Την αντιμετώπιση της εθνικής κρίσης,  δεν  μπορούν επίσης να διασφαλίσουν, ούτε οι ευκαιριακές συνεργασίες ανάγκης, που θα λειτουργήσουν μόνον ως πρόσχημα, για την εξυπηρέτηση απώτερων φιλοδοξιών.

Πρέπει οι υπεύθυνοι αμέσως  να ανοίξουν το δρόμο, να μπουν στην άκρη οι εγωισμοί, οι ιδεολογικές διαφορές και το κομματικό όφελος. Για να αναλάβουν το δύσκολο έργο της ανάταξης πρέπει να προκριθούν οι καταλληλότεροι, οι άριστοι -όχι οι κομματικά ημέτεροι ή οι πελατειακά αρεστοί.

Χρειαζόμαστε νέους πολιτικούς, που δεν βαρύνονται με τους εθισμούς του παρελθόντος, αλλά δεν ξέρουμε που να τους βρούμε, οπότε βασιζόμαστε στους παλιούς. Είμαστε σε αδιέξοδο.

Ελπίζοντας ότι, αφού το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει,  ότι υπάρχει η πιθανότητα να ασχοληθούν με τα κοινά νέοι (όχι μόνο σε ηλικία) άνθρωποι, ταλαντούχοι, πολίτες όπου σκοπό θα έχουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και όχι να εκλεγούν πάλι ισορροπιστές που θα πράττουν τα ίδια. Χρειάζονται πολιτικοί όχι επαγγελματίες αλλά υπεύθυνα πρόσωπα, που θα ενωθούν με ένα και μόνο σκοπό, που θα τον  εκθέσουν στους πολίτες και θα δεσμευθούν απέναντί τους.

Το τί θα επιτύχουν, εξαρτάται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων,  αν έχουν κατανοήσει οι πολίτες όχι τόσο το που βρισκόμαστε, αλλά το γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Παντού στην Ελλάδα υπάρχουν δυνάμεις ζωντανές, παραγωγικές, με όρεξη για δουλειά, για δημιουργία, για καινοτομία. Αν ενωθούν, αν αποκτήσουν φωνή, θα ανασάνει ξανά το μεράκι και το φιλότιμο των Ελλήνων. Θα δούμε τον τόπο μας να ξαναγεννιέται.

Χρειαζόμαστε  εκλογές. Είναι ώρα να κάνουμε αυτό που επιμελώς αποφεύγουμε: να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, να στοχαστούμε την αθλιότητα στην οποία περιήλθαμε ως χώρα, και να αναλάβουμε ρητά τις ευθύνες μας. Ξέρω ότι αυτή η διαδικασία δημιουργεί αβεβαιότητα, και γι αυτό την απεύχονται οι τεχνοκράτες, τους χαλάει τα μοντέλα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όμως. Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει απλώς κρίση χρέους, αλλά κρίση ταυτότητας. Το παλιό πέθανε, πρέπει να κάνουμε χώρο για το καινούριο. Αλλά το καινούριο δεν θα προκύψει χωρίς ρίσκο – αν δεν ανοιχτούμε έλλογα στο άγνωστο.

ΣΑΚΗΣ  ΖΙΩΓΑΣ

Δικηγόρος.

Μητροπόλεως 15 ΘΕΣ/ΚΗ