Αγαπημένε δάσκαλε Τάκη Ρίγγο,

Άργησα να σου γράψω, γιατί η λογική υπαγόρευε πως

μικρές σιωπές ζυγίζουν περισσότερο από

βαρύγδουπες κουβέντες που ξιφασκούν τζάμπα μάγκες στον αέρα

μα το συναίσθημα φούσκωσε

σαν το Βενέτικο το Γενάρη και

με παρέσυρε στην μπόρεσή του.

Έλεγα, λοιπόν, ότι

μέτραγα τα “Α” της απουσίας και

μου ‘βγαινε λειψό το μερτικό

μέτραγα τα “Ο” της ουσίας και

μου ‘βγαινε περίσσιος ο κλήρος

κι άκρη στο γρίφο δεν έβρισκα.

Έκοψα τότε απ’ το Βενέτικο στο Σταυροπόταμο

κόντρα στο ρέμα

για να σιμώσω στις ρίζες σου

μήπως και βρω το σπάνιο χαρμάνι που

σε μπόλιασε και σ’ άντρωσε, άρχοντα χοντροκόκκαλε,

με του ρόμπολου την περηφάνια

το γερακίσιο βλέμμα

το εφηβικό πείσμα και

την παιδιάτικη ψυχή.

Στο έμπα του Σιταρά βρήκα

τις αυλές τριπλαμπαρωμένες και

την εκκλησιά συλημένη.

Μαύρα κοράκια γευμάτιζαν στα περίχωρα και

οι λιγοστοί γέροντες στην πλατεία

ορκισμένοι φρουροί των εσχατιών

πάσχιζαν να εξηγήσουν τ’ ανεξήγητα:

πώς λυγίζει ένα βουνό

πώς γκρεμίζεται ο Όρλιακας

πώς παύει

να στηρίζει τον καημό

ν’ αντρώνει την περπατησιά και

να χαϊδεύει διακριτικά τα όνειρά μας.

Παρείσφρησα φερτικός στην ομήγυρη

για να γίνω μέρος του προβληματισμού

ή της λύσης του

μα η ανεπάρκεια επεξήγησης όλο και

το γύριζε σε τραγούδι

παλιακό, κυρατζίδικο.

Κι όταν το κρασί γλύκανε την κούραση

κι αλάφρωσε το νου

σήκωσα το βλέμμα ψηλά και

διδάχθηκα το τελευταίο σου μάθημα:

πώς να ζει κανείς με πάθος και

να δραπετεύει αθόρυβα.

Στέργιος Πολύζος

Ενδοκρινολόγος