(Το ΄89, όταν εκτελέστηκε το ζεύγος Τσαουσέσκου, ο κόσμος όλος πληροφορήθηκε το θέμα των «ορφανών» της Ρουμανίας.

Τα χιλιάδες παιδιά που μεγάλωναν σε κρατικά ιδρύματα της χώρας κατέκλυσαν τη διεθνή επικαιρότητα, ένα κύμα αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας και στη συνέχεια υιοθεσίας εκδηλώθηκε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έθεσε ως προϋπόθεση ένταξης της χώρας την αναθεώρηση του καθεστώτος που ρύθμιζε τη ζωή των εγκαταλελειμένων παιδιών, αλλά ένα πρόσφατο δημοσίευμα της «Guardian» ήταν για μένα ιδιαίτερα διαφωτιστικό. Και το μοιράζομαι μαζί σας).

Ο Βισινέλ, 27 χρονών σήμερα, ήταν δύο μηνών όταν βρέθηκε σε ένα κρατικό βρεφοκομείο. Ως τα τρία του (που τον έστειλαν σε ένα «προσχολικό οικοτροφείο») θυμάται τον εαυτό του να ξυπνά κατουρημένος. Στο νέο ίδρυμα που τον έστειλαν, τον χτύπαγαν στα πέλματα των ποδιών όταν τα έκανε πάνω του.

Μια μέρα στον παιδικό σταθμό έκλεψε μια γομολάστιχα – ένα παιδάκι τον μαρτύρησε στον επιστάτη, ο οποίος τον έγδυσε, τον ξάπλωσε πάνω στο θρανίο και τον έδειρε στον πισινό με ένα ξύλο. Στα οχτώ του, τον μετέφεραν σε ένα Κέντρο.

Μοιραζόταν ένα δωμάτιο με άλλα έξι αγόρια και το πρωί έπρεπε με στρατιωτική πειθαρχία να πλυθούν, να ντυθούν και να στρώσουν το κρεβάτι τους, καθώς περνούσε ο Επιθεωρητής και η παραμικρή καθυστέρηση ή ατέλεια συνεπαγόταν ξυλιές στις παλάμες.

Στα 11 χρόνια του, πήδησε από ένα μπαλκόνι δευτέρου ορόφου και το ‘βαλε στα πόδια. Έζησε σ’ έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Εκεί κοιμόταν τα βράδια πάνω σ’ ένα μεταλλικό πάγκο αποσκευών και το πρωί έκανε δουλειές του ποδαριού.

Στο δημοσίευμα υπάρχουν κενά στην εξιστόρηση της ζωής του Βισινέλ, καθώς ο ίδιος δεν άντεχε συναισθηματικά να επανέλθει στα ιδιαίτερα οδυνηρά περιστατικά της ζωής του. Ως τα 11 χρόνια του δεν ήξερε ποια είναι η οικογένειά του. Εκείνη τη χρονιά, όμως, εντελώς τυχαία συναντήθηκε με δύο αδέλφια του και ξετυλίγοντας το κουβάρι έμαθε ότι ήταν ένα από τα 13 παιδιά ενός αλκοολικού που έδερνε τη γυναίκα του και μιας γυναίκας που ήταν βαριά ψυχικά άρρωστη.

Αυτή η ανθρώπινη ιστορία εξελίχθηκε στη συνέχεια του σταλινικού δόγματος Τσαουσέσκου, που όριζε ότι μια δημογραφική αναγέννηση αποτελεί προϋπόθεση της οικονομικής ανάπτυξης. Ήταν η εποχή που «τα έμβρυα ήταν ιδιοκτησία του κράτους» και οι εκτρώσεις απαγορεύθηκαν για γυναίκες κάτω των 40 ετών που είχαν λιγότερα από 4 παιδιά…

Φυσικά ο δείκτης γεννήσεων σύντομα διπλασιάστηκε, καθώς όμως αυτός δεν συμπαρέσυρε την ανάπτυξη αλλά συμπορεύτηκε με φτώχεια και ανέχεια, άρχισαν οι δυσλειτουργίες. Οι εκτρώσεις γίνονταν στα σπίτια παράνομα, οι έγκυες υποβάλλονταν σε εξετάσεις ανά τρίμηνο για να ελέγχεται η εξέλιξη της κύησης, οι άκληροι πλήρωναν μηνιαίο φόρο και τελικά, όλο και περισσότερα παιδιά εγκαταλείπονταν στην κοινωνική πρόνοια. Το 1989 υπολογίσθηκε ότι πάνω από 100.000 παιδιά βρίσκονταν σε ιδρύματα.

Ταυτόχρονα, οι γιατροί εμποδίζονταν στην πρόσβασή τους σε ξένα περιοδικά και στη διεθνή ερευνητική γνώση, οι νοσοκόμες δεν ήταν καταρτισμένες, ενώ πολλά ορφανά που απεδείχθησαν φορείς του AIDS είχαν απλώς κάνει εμβόλια με μη αποστειρωμένες βελόνες. Με την πτώση του καθεστώτος εξάλλου, τα διεθνή ΜΜΕ έδειξαν ορισμένα τεράστια ιδρύματα 1100 παιδιών, όπου έμεναν παιδιά με ειδικές ανάγκες -τα οποία κρατούσαν στα κρεβάτια δένοντας τα πόδια τους στα κάγκελα- αλλήθωρα παιδάκια που δεν μπορούσαν να περπατήσουν, υποσιτισμένα μωρά που βρίσκονταν χωρίς επιτήρηση σε κούνιες με μεταλλικά κάγκελα, παιδικά κορμάκια «σαν μυρμήγκια» στοιβαγμένα σε υπόγεια.

Όλες αυτές οι κατεστραμμένες υπάρξεις ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής ενός ημίτρελου μεγαλομανούς, που πίστευε ότι «το κράτος είναι καλύτερο απ’ την οικογένεια».

Σήμερα ο Βισινέλ είναι απόφοιτος της Νομικής και της Σχολής Θεάτρου, ενώ έχει συνιδρύσει με τον αδελφό του μια ΜΚΟ – «σχεδιάζοντας το μέλλον σου» λέγεται και εργάζεται με παιδιά που μεγαλώνουν με τη βοήθεια της κοινωνικής πρόνοιας. Ούτε ο Βισινέλ, ούτε κάποιο απ’ τα αδέλφια του έκαναν οικογένεια.

(Και να μη μας ακούσω να λέμε, ότι «η μάνα μου ήταν καταπιεστική» κι «ο πατέρας μου συντηρητικός»… Να εκτιμούμε και τα στραβά που έχουμε, γιατί γύρω μας υπάρχουν πολύ, πολύ χειρότερα. Και να μην υποτιμούμε, ότι η ύπαρξή μας είναι θέμα τύχης)

Χριστίνα Πουλίδου

protagon.gr