Ένας πατέρας που είχε οικονομική άνεση ήθελε να διδάξει στον γιο του τι σημαίνει πραγματικά φτώχεια

. Πήρε λοιπόν τον γιό του για να περάσει κάποιες μέρες στο χωριό μαζί με μια οικογένεια στο βουνό.

Αφού πέρασαν τρεις μέρες στο βουνό ρώτησε ο πατέρας τον γιο του επιστρέφοντας στο σπίτι:

«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»

«Ωραία» απάντησε ο γιος.

«Και τι έμαθες;» ρώτησε ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

– Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί έχουν άλογα, σκύλους, γάτες, κατσίκες και κουνέλια

– Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα πανέμορφο ποτάμι δίχως τέλος

– Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…

– Εμείς παίζουμε και ζούμε στην εικονική πραγματικότητα του play station ενώ αυτοί παίζουν και τρέχουν στα λιβάδια χωρίς να φοβούνται τ’ αυτοκίνητα

– Εμείς τρώμε συσκευασμένα έτοιμα φαγητά γεμάτα συντηρητικά, ενώ αυτοί αγνά λαχανικά από το κήπο τους και φρέσκα φρούτα από τα δέντρα

– Εμείς έχουμε έπιπλα και πόρτες από πλαστικό, σκεύη από πλαστικό, παιχνίδια από πλαστικό, ενώ αυτοί ζουν σε σπίτια φτιαγμένα από υλικά που παίρνουν από τη φύση: ξύλο, πέτρα, λάσπη, σίδερο.

– Εμείς ζούμε “καλώδιωμένοι” με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τη γη τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…

Και ο γιος τελείωσε λέγοντας:

«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»