Στα 13 μου αντιλήφθηκα ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια. Στη Β’ Λυκείου ξεκίνησα να εργάζομαι σε μπουάτ στην Κύπρο και εδώ και δέκα χρόνια, βρίσκομαι σε νυχτερινά μαγαζιά της Αθήνας. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές πάντα ανάμεσα σε εκατοντάδες αγνώστους”. Η Στέλλα Καλλή δεν θυμάται ποια ήταν η τελευταία φορά που παρέστη σε οικογενειακό ρεβεγιόν, όμως όπως η ίδια αναφέρει, δεν μετανιώνει. Ακόμη και αν της λείπουν καμιά φορά οι δικοί της. “Είναι οι πιο ευχάριστες ημέρες. Και μόνο ότι ο κόσμος επιλέγει να αλλάξει με τα τραγούδια σου τη νέα χρονιά, με κάνει να νιώθω γεμάτη. Το μόνο αρνητικό; Ότι τρώτε πολύ και η πραγματική διασκέδαση ξεκινάει μετά τις 5 το πρωί”. Τι θέλει η ίδια να ξεχάσει; Τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασε μόνη στην Αθήνα πριν χρόνια. “Είχα μόλις γυρίσει από Αμερική και δεν είχα κανέναν δικό μου εδώ”. Τι εύχεται για το 2015; “Να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Γιατί η ζωή είναι η στιγμή”.  – Στέλλα Καλλή , τραγουδίστρια

Το ετοιμοπόλεμο ΕΚΑΒ

Στο ασυρματικό κέντρο του ΕΚΑΒ, διασώστες διαχειρίζονται τις “καρτέλες”, δηλαδή τα περιστατικά διακομιδής με ασθενοφόρο. Τηλεφωνητές/τριες του 166 συλλέγουν κλήσεις από την Αττική και την Κόρινθο. Σε μεγάλους ηλεκτρονικούς χάρτες διαβάζουν το “cv” του κάθε οχήματος. Πού, ποιος, πόση ώρα, τι έχει ο ασθενής, ποιος ο προορισμός. Με μειωμένο προσωπικό και πενιχρά κρατικά κονδύλια, σώζουν κάθε μέρα ζωές. Πάνω από 300.000 ετησίως, περίπου 23.000 το μήνα. “Αν θέλαμε να τηρήσουμε τα διεθνή στάνταρ, θα έπρεπε να έχουμε 140 ασθενοφόρα το πρωί και 70 στη βραδινή βάρδια μόνο στην Αττική. Αντίθετα, εμείς λειτουργούμε με μόλις 70 οχήματα και μηχανές το πρωί και 30 το βράδυ”, αναφέρει ο πρόεδρος των εργαζομένων του ΕΚΑΒ, Γιώργος Μαθιόπουλος. Ασθενοφόρα με 800.000 χιλιόμετρα και σχεδόν διαλυμένα, περιμένουν να επιβιώσουν από επιχορηγήσεις (με το σταγονόμετρο). Χρόνια στους δρόμους. “Έτσι και φέτος. Αλλαγή θα κάνουμε με βάρδιες. Μισοί πρωί, μισοί βράδυ”. Στο επάγγελμα υψηλής αδρεναλίνης και απρόβλεπτων συνθηκών εργασίας, δεν χωρούν περιθώρια λάθους. “Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις κάθε φορά. Από ακρωτηριασμούς, μέχρι έναν απλό εγκλεισμό. Είμαστε διαχειριστές πόνου. Και γι’ αυτό συχνά, γινόμαστε αποδέκτες επιθετικής συμπεριφοράς. Όταν είσαι δίπλα στον πόνο, φθείρεσαι κι εσύ. Έχουμε συναδέλφους που εν ώρα δουλειάς, έπαθαν έμφραγμα και έχασαν τη ζωή τους. Ζούμε στα όρια. Έτσι έχουμε συνηθίσει”, αναφέρει ο αναπληρωτής γραμματέας, Σταύρος Παπαδήμας. Ευτράπελα; “Δεχτήκαμε κλήση για επείγον τροχαίο και τελικά, φτάνοντας στο σημείο, είδαμε μία κοπέλα που έπαθε λάστιχο” (γέλια). Ευχάριστα; “Η γέννηση μωρών μέσα στο ασθενοφόρο” (συγκίνηση). Στιγμή που θέλουν να ξεχάσουν: “Την πτώση ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ το 2002 στην Ανάφη και το θάνατο των συναδέλφων τους”(απόγνωση).

Λίλη Τόπακα, Καλλιόπη Χαβέλα, δημοσιογράφοι – παραγωγοί ΝΕΡΙΤ

Η ομάδα αιχμής. Αλλιώς οι “καμικάζι” των τηλεοπτικών δελτίων (και όχι μόνο). Πάνω από 20 χρόνια Πρωτοχρονιές στα στούντιο της – πρώην ΕΡΤ – νυν ΝΕΡΙΤ και στο μοντάζ. Αλλαγές του χρόνου στο γραφείο και σε διαδρόμους του Ραδιομεγάρου, μακριά από οικογένειες και φίλους. “Για να πούμε και την αλήθεια μας, δεν θα αντέχαμε χωρίς τη δουλειά. Είναι γεγονός. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει να κάνεις γιορτές σερί δέκα μέρες στο σπίτι. Μας λείπει η αδρεναλίνη, οι συνάδελφοι, οι ειδήσεις. Έχουμε μάθει εδώ. Είναι πια πολλά τα χρόνια”. Κολλημένες στο παράθυρο που βλέπει στη λεωφόρο Μεσογείων, θυμούνται πάντα να κρυφοκοιτάζουν έξω τον καλοντυμένο κόσμο που τρέχει σε πάρτι, με γλυκά και δώρα ανά χείρας. “Ρεβεγιόν στην ΕΡΤ; Παλιότερα ήταν ξεχωριστά. Πλέον δεν είναι τόσο γιορτινά”. Έκτακτα, δεκάδες. Γιορτές με τσουνάμια, νεκρά παιδιά στα Τέμπη, τρομοκρατικά χτυπήματα και πτώσεις αεροπλάνων που τις ανάγκαζαν να επιστρέψουν στο καθήκον και στα ηνία της ενημέρωσης. “Ποτέ δεν θυμόμαστε το πρώτο μωρό του έτους. Δυστυχώς, η μνήμη μας ανασύρει μόνο τις ειδήσεις που προκαλούν έντονα συναισθήματα. Θέλει αντοχές, ψυχραιμία και γρήγορα αντανακλαστικά. Στο σπίτι του ο καθένας μπορεί να ξεσπάσει. Εδώ όχι”. Η ευχή της Νέας Ελληνικής Ραδιοφωνίας Ίντερνετ και Τηλεόρασης για το 2015; “Παραπάνω μισθό από αυτόν του ανειδίκευτου εργάτη μετά από δεκαετίες δουλειάς”.

Μιχάλης Οικονόμου, Αρχιμουσικός της Συμφωνικής Ορχήστρας του δήμου Αθηναίων

Χρόνια ακλόνητοι στο πόστο τους. Τα μαρμαρένια αλώνια της πλατείας Συντάγματος. Περίπου 70 μουσικοί από το 1996. Με κρύο ή με βροχές, η Ορχήστρα της πόλης των Αθηνών συνοδεύει με ήχους – συνήθως – κλασικού ρεπερτορίου, την αλλαγή του χρόνου για εκατομμύρια οικογένειες (ακόμη και αν το νέο έτος μπαίνει με καθυστέρηση λίγων λεπτών, όπως το 2014). “Φέτος θα αλλάξουμε το χρόνο στο Θησείο και όχι στην πλατεία Συντάγματος. Θα παίζουμε από τις 11 μέχρι τις 2 τα ξημερώματα περίπου, με φόντο την Ακρόπολη. Δεν είμαι μόνος. Ξέρουμε ότι οι μισοί Έλληνες μάς βλέπουν από την τηλεόραση. Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα. Σχεδόν συγκλονιστικό. Δεν φαίνεται πια σαν υποχρέωση, αλλά σαν τεράστιο πάρτι”.

Η ομάδα κρούσης της Τροχαίας 

Αναστροφή στη λεωφόρο Θησέως και Δαβάκη για το προγραμματισμένο ραντεβού μας. Έξι χέρια στον αέρα μάς κάνουν νόημα να σταματήσουμε δεξιά. Παρά τρίχα, χριστουγεννιάτικη κλήση – δώρο από την Τροχαία Καλλιθέας. Η ομάδα κρούσης νοτίων προαστίων: Αρχιφύλακας Αθανάσιος Ντανόπουλος, Αρχιφύλακας Αντώνης Μαραγκούλης και αστυφύλακας Αλέξανδρος Τσόγιας. Αλλαγή του χρόνου στο δρόμο. Ώρες εργασίας: μεταμεσονύχτιες, κυρίως. “Η Τροχαία αυτές τις ημέρες είναι στις επάλξεις της”. Όπως και οι τρεις συνηγορούν, “δυστυχώς οι μέρες των εορτών συνδυάζονται με την κατανάλωση αλκόλ και έτσι οι έλεγχοι αυξάνονται, με σκοπό την πρόληψη δυσάρεστων περιστατικών και την αύξηση της ασφάλειας των πολιτών”. Ευχάριστα που έχουν να θυμούνται: “Όταν γονείς στέλνουν ευχαριστήριες επιστολές, επειδή επιβάλλαμε πρόστιμα στα παιδιά τους, ηλικίας 18 έως 25. Ελπίζουν ότι συνετιστούν μετά την παράβασή τους”. Το δυσκολότερο; “Ότι οι πολίτες συνήθως μας αντιμετωπίζουν με αρνητικό τρόπο. Πρέπει όμως να αντιληφθούν ότι δεν είμαστε εδώ με στόχο αποκλειστικά την είσπραξη προστίμου, αλλά για να προλαμβάνουμε ατυχήματα”. Οι στιγμές που να ξεχάσουν: “Ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει να ανακοινώσουμε σε γονείς, συγγενείς και φίλους ότι μια ανθρώπινη ζωή χάθηκε στην άσφαλτο”.

Οι υπάλληλοι των διοδίων 

Η Σταθούλα Μπαλάσκα είναι τομεάρχης διοδίων στο τμήμα Γ’ της Αττικής Οδού. Πρωτοχρονιές στο δρόμο από το 2001. Στην αρχή ως εισπράκτορας, έπειτα ως επόπτρια και σήμερα, ως τομεάρχης. Παρόμοια σταδιοδρομία έχει και ο Κωνσταντίνος Βασιλείου. Από το 2003 στην είσπραξη του αντιτίμου διέλευσης και σήμερα εργάζεται ως επόπτης. “Απαιτητική δουλειά. Ιδίως όταν είσαι σε ετοιμότητα. Είσαι συνεχώς με ένα τηλέφωνο στο χέρι. Το πιο δύσκολο βεβαίως, είναι να τύχει κάτι απρόοπτο και να πρέπει να φύγεις από το οικογενειακό ρεβεγιόν. Είναι τα δευτερόλεπτα εκείνα που δεν μπορείς να αποχωριστείς τους δικούς σου. Όταν έρθεις όμως εδώ, αντιλαμβάνεσαι ότι και οι συνάδελφοί σου είναι οικογένειά σου. Τα τηλέφωνα σε όλους τους σταθμούς χτυπάνε ασταμάτητα. Ανταλλάσσουμε ευχές μεταξύ μας. Και μπορεί δώδεκα παρά τέταρτο με δώδεκα και τέταρτο να μην περνάει ψυχή από τα διόδια, όμως μετά ξεκινάει η κίνηση και βλέπεις πρόσωπα πολύ ευτυχισμένα. Οι περισσότεροι πάνε να διασκεδάσουν και έτσι, φτιάχνει και η δική σου διάθεση. Συμπαρασύρεσαι. Ακούς βεγγαλικά από παντού. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα, που περαστικοί μάς αφήνουν βασιλόπιτες, μελομακάρονα και κουραμπιέδες”.

Πέτρος Καρούτσος, μαιευτήρας – γυναικολόγος

Δεν ξεχνάς εύκολα. Έτος 2006. Νοσοκομείο “Παμμακάριστος”, ειδικότητα χειρουργική. Η ευγενική γιαγιά που τον παρομοίαζε με τον ηθοποιό Έρολ Λέσλι Φλιν και εκείνος της ανταπέδιδε την καλοσύνη της, με το να την αποκαλεί “κορίτσι”, “έφυγε” ένα πρωινό του ίδιου έτους, από γενικευμένη καρκινωμάτωση. “Το φορείο με το λευκό σεντόνι είναι από τις στιγμές που αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου”. Η Πρωτοχρονιά του 2009, τον βρήκε στην ειδικότητα του μαιευτήρα – γυναικολόγου στο Ρέθυμνο και η αλλαγή του χρόνου έφερε για εκείνον ένα από τα πρώτα μωρά στην καριέρα του. “Όταν επέστρεψα σπίτι μετά τον τοκετό, άκουσα στις ειδήσεις και διάβασα στις τοπικές εφημερίδες ότι ήταν και το πρώτο μωρό στη χώρα. Δεν το γνώριζα μέχρι τότε”. Πρωτοχρονιές, Πάσχα, γενέθλια και γιορτές σε δημόσια νοσοκομεία και εφημερίες από το 2004. “Δεν είναι και τόσο άσχημα. Όταν περνάς τόσες ώρες με συναδέλφους και λοιπό παραϊατρικό προσωπικό, μετατρέπονται αυτομάτως στη δεύτερη οικογένειά σου. Δένεσαι μαζί τους, ζεις μαζί τους και καμιά φορά, σου λείπουν κιόλας. Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορείς να προγραμματίσεις πολλά. Όταν περιμένεις ένα φυσιολογικό τοκετό, πρέπει να είσαι εδώ τριγύρω”. Τη φετινή Πρωτοχρονιά θα την περάσει εν αναμονή ενός ακόμη νεογνού που αναμένεται να προστεθεί στη λίστα με τα 300 μωρά που είδαν το πρώτο φως στη ζωή τους με την πολύτιμη βοήθειά του και το μόνο που εύχεται είναι: “Να γεννιούνται νέα μυαλά. Μήπως αλλάξει αυτή η χώρα προς το καλύτερο”.

 

 

Σοφία Νικολάτου, νοσηλεύτρια στο “Μητέρα”

Πρωτοχρονιές αποκλειστικά σε νοσοκομεία. Κανένα ρεβεγιόν. Οροί, πεταλούδες, ασθενείς, η μόνη μου παρέα. Η υγεία των συμπολιτών μας έγινε προτεραιότητα ζωής. “Είναι δύσκολο να δουλεύεις, ενώ ξέρεις πως οι περισσότεροι διασκεδάζουν. Δεν το αποδέχεσαι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ίσα ίσα που όσο περνούν τα χρόνια, τόσο δυσκολότερο γίνεται. Οι φίλοι σου και η οικογένεια σου πάντα σε ρωτούν αν δουλεύεις και κάθε φορά απορούν γιατί. Αλλά ας σημειώσω και την ευχάριστη πλευρά. Δένεσαι με τους συναδέλφους και περνάτε όμορφα την αλλαγή του χρόνου, με αστεία, με κολατσιό από το σπίτι, με αλληλοσυμπαράσταση και αυτοσαρκασμό. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα λοιπόν! “. Όσον αφορά τα δυσάρεστα, η Σοφία Νικολάτου επισημαίνει ένα: Τον θάνατο. “Νομίζω πως αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, αλλά ταυτόχρονα σε κάνει πιο δυνατό. Το βασικότερο είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις, ώστε να αντλείς δύναμη και να συνεχίζεις. Το να είσαι νοσηλευτής είναι σίγουρα από τα πιο δύσκολα επαγγέλματα. Όμως όσοι είναι πραγματικά δίπλα σου θα φανεί στην πορεία και αυτό είναι μάθημα ζωής”.

 

Θανάσης Ζαφειρόπουλος, οδηγός ταξί

Όταν δουλεύεις Πρωτοχρονιές, συμβαίνουν τρία πράγματα: “Είτε βαριέσαι την οικογένειά σου, είτε χρωστάς πολλά, είτε δεν έχεις φίλους”. Δύο χρονιές που την πέρασα στο δρόμο, μου συνέβη κυρίως το δεύτερο. H πιο ωραία αλλαγή του χρόνου; “Με χορεύτρια στο πίσω κάθισμα, να αλλάζει ρούχα, ώστε να εμφανιστεί σε live πρόγραμμα. Την πήγα εγώ στο μαγαζί που δούλευε. Έχει και τα τυχερά του βλέπεις το επάγγελμα (γέλια)”. Πέντε χρόνια κούρσες, πολλές ώρες δουλειάς και αλλαγές του έτους με μπουρμπουάρ 50 ευρώ.“Γνωριμίες πολλές και περίεργοι πελάτες. Για παράδειγμα, χαρτογιακάς Κορεάτης που εργάζεται στη Ν. Υόρκη μού έκανε παρατήρηση, γιατί μίλησα ένα λεπτό κινητό. “Να είστε πιο προσεχτικός, μου λέει”. Τι με ευχαριστεί περισσότερο; “Ότι δεν έχω αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου, τα ταξίδια, η ελευθερία κινήσεων και το ότι έμαθα να διαχειρίζομαι τα νεύρα μου”. Ο ίδιος όμως παραδέχεται ότι αν μπορούσε να αλλάξει επάγγελμα, θα μπάρκαρε στα καράβια.

Milos Bicanski, Φωτογράφος – Κάμεραμαν

Πάνω από 10 χρόνια σκαρφαλωμένος στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ο “κασκαντέρ των βεγγαλικών”. Απόστολή του η λήψη φωτογραφιών – ή βίντεο – της υποδοχής του νέου έτους στην Αθήνα. Ο Milos Bicanski από τη Σερβία, ζει για τα δευτερόλεπτα που η Αθήνα αφήνει στην άκρη την κρίση, φοράει τα “καλά” της και πάλλεται σε ξέφρενους εορταστικούς ρυθμούς. “Στιγμές δημιουργικής ελευθερίας. Το πιο ωραίο συναίσθημα. Την ώρα που βιντεοσκοπώ ακούω τον παλμό της πόλης. Είμαι από τους λίγους που το κάνουν αυτό και όταν ξέρεις ότι η δουλειά σου, θα λάβει μεγάλη δημοσιότητα, συναρπάζεσαι περισσότερο”. Όσο για την μοναξιά, ο Σέρβος φωτογράφος – κάμεραμαν – δημοσιογράφος απαντά αποστομωτικά: “Ποιος σου είπε ότι είμαι μόνος; Είμαι με συναδέλφους και επειδή τα παιδιά λατρεύουν τα βεγγαλικά, οι περισσότεροι φέρνουμε μαζί και τις οικογένειές μας. Πώς είναι δυνατόν να μου λείπει το σπίτι, όταν εγώ βρίσκομαι στο επιβλητικότερο αρχαιολογικό μνημείο της πιο φωτεινής ιστορικής περιόδου της χώρας;

Μιχάλης Μαστακούλης, ιδιοκτήτης περιπτέρου

“Τι σε κελί στον Κορυδαλλό, τι εδώ; Η αλλαγή του χρόνου θα με βρει μόνο, πιθανότατα με συντροφιά την τηλεόραση. Αλλά και μέχρι το 2011 που είχα τη δική μου επιχείρηση, δεν έκανα διακοπές. Πάντα στο καθήκον. Πάντα στο δρόμο. Το έχω συνηθίσει. Αυτό που δεν παλεύεται είναι να δουλεύεις καθημερινά από τις 3 το μεσημέρι, μέχρι τις 8 το άλλο πρωί και να μην περνάει ψυχή”

ΠΗΓΗ: news247.gr