Έκανε κρύο πολύ αλλά είχες από νωρίς φροντίσει γι’ αυτό μανούλα… Μάλλινα ρούχα από τα χέρια σου πλεγμένα, ξύλα για το τζάκι από τα χέρια σου κομμένα και κάθε φροντίδα για το σπίτι, ώστε να μην το αγγίζει η ανάγκη της τελευταίας στιγμής.

Υπομονή, καρτερικότητα, στερήσεις γιατί η οικογένεια έπρεπε να αντιμετωπίσει όλες τις υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της ζωής, να μεγαλώσουν τα παιδιά να προκόψουν, να σπουδάσουν και να νιώσεις έτσι περήφανη πως ο μόχθος σου απέδωσε καρπούς. Στερούσες τα πάντα από τον εαυτό σου ώστε να μην μας λείψει τίποτα, γιατί μανούλα μου τα παιδιά σου ήταν η ανάσα σου, η αγωνία σου, η ζωή σου όλη.

Οι ματιές μας έψαχναν τριγύρω να αντικρύσουν τη μορφή σου που έλαμπε από αγάπη και έστελνε κύματα προστασίας και σιγουριάς, ενώ η αγκαλιά σου μας ζέσταινε βρίσκοντας μέσα της την απόλυτη θαλπωρή. Στις επίπονες προσπάθειες και πράξεις μας ήσουν «πεζούλι» για ξεκούραση, στην αποτυχία μας στήριγμα που μας έτρεφε με επιμονή και ελπίδα, στα δύσκολα ήσουν κουράγιο και θέληση και πάντα η αγαπημένη μας μορφή από όπου αντλούσαμε δύναμη, πείσμα και θάρρος για τα νέα βήματά μας στη ζωή. Ήσουν πάντα κοντά μας η μάνα της αγάπης, της θέλησης, της υπομονής και της ελπίδας.

Έφυγες μανούλα και η ζωή μας άλλαξε συθέμελα, δεν ξέρω αν οι αντοχές μας αρκούν, δεν ξέρω αν μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας δυνατοί και ικανοί στον χρόνο. Θα οπλιστούμε από τις δικές σου αρετές, θα αντλήσουμε δυνάμεις από τη δική σου ανεξίτηλη μορφή και με οδηγό τη φωτεινή σου σκέψη θα συνεχίσουμε το ταξίδι στην ζωή. Τώρα καταλάβαμε την τεράστια αξία σου, τώρα συνειδητοποιήσαμε τι ήσουν για εμάς, τώρα αντιληφθήκαμε τι πολύτιμο στήριγμα είχαμε δίπλα μας, τώρα επιβάλλεται να προσεγγίσουμε τις δικές σου αντοχές, τώρα επιζητούμε να γίνεις ο φύλακας άγγελός μας.

Σε έχουμε ακόμη ανάγκη μανούλα, μας λείπεις πολύ μανούλα.

Κυριάκος Δ. Ταταρίδης

Αρχιτέκτων Μηχανικός